Review: Sorry, Wrong Country

Σήμερα θα κάνω αναίσχυντο promotion και hype για ένα βιβλίο που το έχει γράψει φίλος. Ναι, αν δεν τον ήξερα δεν θα έμπαινα στον μπελά, όμως επίσης δεν θα έμπαινα στον μπελά και αν δεν έκρινα πως άξιζε, οπότε δώστε του μια ευκαιρία.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Κωνσταντίνος Παραδίας είναι εδώ και χρόνια φίλος δια facebookoγραφίας. Γνωριστήκαμε όταν με όλο το θάρρος που έχεις με ιντερνετικούς αγνώστους προσφέρθηκα να του "βελτιώσω" μια περιπέτεια που είχε γράψει για Call of Cthuhlu. Στην πορεία έμαθα πως είναι πολυγραφότατος σε sci-fi, horror, fantasy και -σε αντίθεση με τους περισσότερους που αυτοπροσδιορίζονται ως "συγγραφείς"- του τυπά του ΕΚΔΙΔΟΥΝ ΓΡΑΠΤΑ ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΑ.
Μια φορά που ήπιαμε μπύρες από κοντά ήταν αρκετή για να καταλάβω πως είχα μπροστά μου το πιο υπερκοινωνικό socially awkward penguin, είναι sci-fi geek και το χαίρεται.
Και όμως στο βιβλίο του, δοκιμάζει ένα εντελώς νέο για αυτόν genre- και του κάθεται καλά.

Το βιβλίο:
Το Sorry, Wrong Country είναι αυτό που όλοι κατά καιρούς έχουμε μπει στον πειρασμό να γράψουμε, αλλά ελάχιστοι μπαίνουν στη διαδικασία όντως να υλοποιήσουν.
Πρόκειται για μια συλλογή από μικρές ιστοριούλες 3-5 σελίδων. Οι περισσότερες περιστρέφονται γύρω από το βίος και πολιτεία αληθινών (ισχυρίζεται) ανθρώπων που γνώρισε ο ΚΠ στις δίαφορες δουλειές του ποδαριού που κατά καιρούς έκανε. Μερικά πρόσωπα και γεγονότα εμφανίζονται σε περισσότερες από μία ιστορίες, δημιουργώντας το paradias-verse. Τα άτομα αυτά αναφέρονται με παρατσούκλια βάσει της ιδιοσυγκρασίας τους. Σκοτάδι, παράνοια, μαύρο χιούμορ και λιγουλάκι ελπίδα μια στο τόσο.

Πρόζα:
Ο ΚΠ συνδυάζει την αποστασιοποίηση κάποιου που μισεί τη δουλειά του που βγάζει ο Μπουκόφσκι (μείον τα ξύδια και τις χοντρές) με τον αισιόδοξο νιχιλισμό του Palahniuk (μειον τα obscure ψευδοσοφιστικέ μοτίβα).
Το βιβλίο βγάζει μια αμεσότητα είναι σαν να αράζετε για μπύρες και να στα λέει ο ίδιος φάτσα κάρτα. Ο ΚΠ καταφέρνει να παρουσιάσει ταυτόχρονα τον κόσμο, την πλοκή και τους χαρακτήρες με τις ελάχιστες λέξεις, βγάζοντας έναν ταχύτατο ρυθμό που εστιάζει στα σημαντικά και σε αφήνει να συμπληρώσεις τη φάση μόνος σου. Τα υπονοούμενα και οι ηθελημένες ανακρίβειες σε βάζουν στο τριπάκι να διαβάσεις ανάμεσα στις γραμμές και βγάζουν τρομερά ανησυχητικό unheilich feeling.
Η τόση συμπιεσμένη πληροφορία το κάνει μεν να κυλάει νεράκι, όμως αν θες να τα εμπεδώσεις για να γράψεις review πρέπει να κάνεις μια στο τόσο διαλειμματάκια. Ακόμα, επειδή ο ΚΠ είναι πολύ διαβασμένος στην pop-υποκουλτούρα και πολύ εξοικειωμένος με τα αγγλικά πετάει μερικές αναφορές που -ντροπή μου- αναγκάστηκα να googlaρω.

Φήλινγκ:
Το SWC, θα το πω ευθέως, ΔΕΝ είναι βιβλίο που θα πάρεις μαζί σου στη θάλασσα. Είναι αυτό που θα διαβάσεις όταν έχεις ξεμείνει στη μεγαλούπολη και θα σε κάνει να καπνίσεις 2 πακέτα διαβάζοντας το. Είναι ένα βιβλίο που γαμάει ψυχολογίες, ειδικά αν είσαι υποαπασχολούμενος Gen-Xer στην Ελλάδα του σήμερα. Μιλώντας για την κρίση -προς τιμήν του- δεν παρασύρεται σε πολιτικό χώσιμο αλλά δείχνει τις συνέπειες στον μικρόκοσμο των χαρακτήρων (χωρίς όμως να τους δίνει άφεση για τις πολλές φορές παράλογες επιλογές τους).
Κατά την ταπεινή μου γνώμη όμως, τα άτομα αυτά ΔΕΝ αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα στο σύνολό της, μια που δείχνει μόνο την αφρόκρεμα της παράνοιας, μια σκοτεινή βερσιόν των Παρατράγουδων της Αννίτας. Όμως αυτοί είναι οι χαρακτήρες με τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες πάντα. Και κάθε καλή ιστορία περιστρέφεται γύρω από ανθρώπους. Απλά πιστεύω θα ήταν πιο σφαιρική προοπτική θεώρησης αν έβαζε περισσότερους πιο "επίγειους" χαρακτήρες.

Επιλεγμένες από μένα Ιστορίες:

Σε κάθε συλλογή με ιστορίες πάντα υπάρχουν μερικές που είναι fillers. Εδώ ευτυχώς είναι μόνο 3-4, και μια που είναι σύντομες δεν κουράζουν, ίσα-ίσα να πάρεις πέντε λεπτά ανάσα. Είναι οι ιστορίες που  δεν έχουν πρωταγωνιστές, σαν δοκίμια, και είναι προς το τέλος.

Αγαπημένες έχω κάμποσες, γιαυτό θα τις κατηγοριοποιήσω ανάλογα με το είδος τους:
Psychological Horror: το παιδάκι που βγάζει τάσεις ότι θα γίνει μελλοντικός ψυχάκιας, η οικογενειακή παράνοια με τον διάβολο στις βιντεοκασσέτες. Αμφότερα είναι φουλ παθολογικές περιπτώσεις.
Action: Πως ο Frenzie [sic] πήρε πόδι από τον στρατό, μέσα από τα μάτια ενός κρασοπατέρα αρχιλοχία που δεν ήθελε να μπλέξει.
Thriller: χαμένος στο δάσος της Φινλανδίας, ολομόναχος μια νύχτα του χειμώνα. Αυτήν την ιστορία μου την είχε πει και online τη μέρα που έγινε. Χωρίς το σημείο με τον μυστηριώδη "καλό" Σαμαρείτη.
Hope: Το Μεγάλο Quest του Μπαρμπέρη. Θα γινόταν γαμάτη ταινία για όσκαρ και θα πρωταγωνιστούσε ο Morgan Freeman.

Best of the Best: "Ο Μπάμπης ο Πρεζάκιας και ο Blyat ο Οικοδόμος δεν κάνανε χωριό σαν συγκάτοικοι". Και μόνο που ξεκίνησε έτσι ήξερα πως αυτή θα ήταν η αγαπημένη μου στο βιβλίο. Ο τίτλος είναι Wasted In July. Μακάρι να το είχα γράψει εγώ αυτό.

Πού θα το βρείτε: Δυστυχώς μόνο παραγγελία από εδώ.

Marco Polo Drinking Game

Το Marco Polo είναι μια γαμάτη σειρα που ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός της είναι "Game of Thrones με Μογγόλους", όπως λέει κι ενας φίλος μου.

Πέραν του ότι έχει μουσικάρα και φοβερή σκηνοθεσία, η σειρά δίνει άφθονο υλικό για drinking games, λεπτομέρειες που άπαξ και τις παρατηρήσεις δεν γίνεται να τις ξε-δεις. Πάμε λοιπόν.

Πίνουμε μία γουλιά από το ποτό μας κάθε φορά που:
-o Hundred Eyes δέρνει κάποιον στο χαλαρό με ένα χέρι.
-o Hundred Eyes πίνει ξύδια και λέει cryptic ασυναρτησίες
-η Mei Lin κάνει κάτι που είναι ταυτόχρονα καβλωτικό και πορωτικό ninja move
-κάποιος λέει τη λέξη "auspicious"
-κάποιος λέει τη φράση "Blue Sky"
-κάποιος παραθέτει μια ρήση του Genghis Khan, που ποτέ δεν είναι κάτι το τόσο έξυπνο, αλλά όλοι εκστασιάζονται.
-ο Marco Polo προσπαθεί να κάνει οτιδήποτε αλλά δεν τα καταφέρνει χωρίς να τον βοηθήσει κάποιος άλλος. Πιείτε 2 γουλιές εαν στην πορεία κάνει τα πράγματα χειρότερα. (Κομπάρσος στην ίδια σου τη σειρά είναι κατάντια)
-την Kokachin την πιάνουν τα ψυχολογικά της και βαράει φρίκες χωρίς λόγο.
-ο Kublai αγνοεί απλές οφθαλμοφανείς συμβουλές και κάνει σαν αγριογούρουνο σπασμωδικές κινήσεις άνευ λογικής. Πιείτε μια 2η γουλιά αν μετά ζητάει τα ρέστα από όποιον του έδωσε τη συμβουλή που δεν άκουσε.
-κάποιος από τους γιους του Kublai πεισμώσει και τον πιάσει το γινάτι του
-η fighter-ου που όποιος τη δέρνει του κάθεται προσπαθεί να το παίξει μάγκας μα τελικά παραμένει γκόμενα
-η Βασίλισσα τη λέει με ύπουλο passive-aggressive τρόπο σε κάποιον. Συνήθως σε γκόμενες.
-ο Cricket Minister κάνει derail από ό,τι λέει μόνο για να τονίσει στον συνομιλητή του πόσο γαμάτος είναι, και να τον κάνει να το εμπεδώσει.
-κάποιος villain έχει αμφιλεγόμενα ερωτικά απωθημένα με συγγενή του εως β' βαθμού. Πιείτε 2 γουλιές εαν παίζει και σεξακι
-οποιοσδήποτε χριστιανός κάνει μαλακία (εκτός από τον Marco που το θεωρούμε στανταράκι ότι μαλακία θα κάνει ούτως ή άλλος)
-βλέπουμε ένα παιδάκι η ζωάκι και η σειρά αφιερώνει ουσιαστικό χρόνο να μας δείξει πόσο γλυκούλικο και καλούλικο είναι προτου το βρει φριχτός θάνατος (ή σεξ)
-Κάθε φορά που θα παρατηρείτε κάτι νέο στο intro ου δεν είχατε προσέξει ως τώρα.

Life is Strange 3/2: Υπερβολική Υπερ-ανάλυση?

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΟΛΟ ΤΟ ΠΟΣΤ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΑΖΙΚΟ SPOILER. Αν δεν έχετε τερματίσει το Life is Strange αγνοείστε το εντελώς.
ΠΡΟΣΟΧΗ #2: ΠΟΛΥ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΚΑΙ ΘΛΙΒΕΡΗ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ.




Το να τακτοποιήσω συστηματικά τις παρατηρήσεις μου αποδείχθηκε τρομερά δύσκολο γιατί δεν ήμουν σίγουρος σε ποιό σημείο του κειμένου θα ήταν καλύτερο να τοποθετήσω την θεωρία μου, οπότε θα την πω από τώρα και θα σας αφήσω να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα με βάση τα στοιχεία. Φυσικά, καθώς δεν είμαι ούτε ψυχολόγος ούτε ειδικός σε θέματα συμβολολογίας τέχνης, μπορεί να λέω και μπαρούφες, εσείς θα το κρίνετε.

Το Life Is Strange δεν είναι η ιστορία ενός ανεκπλήρωτου λεσβιακού έρωτα στην εφηβεία, αλλά κάτι πολύ πιο εσωτερικό. Τίποτα από όσα συμβαίνουν δεν είναι αληθινό και κανείς από τους χαρακτήρες δεν υπάρχει πραγματικά στο τώρα. Η Rachel Amber κακοποιήθηκε σεξουαλικά από κάποιο μέλος του Vortex Club με αποτέλεσμα τον ψυχολογικό της θάνατο και κατακερματισμό της προσωπικότητάς της σε πολλές -διαφόρου βαθμού διαφοροποίησης- εκφράσεις της. Για να διαχειριστεί το τραύμα το έριξε στα βαριά ναρκωτικά. Ό,τι συμβαίνει στο παιχνίδι είναι μέσα στο μυαλό της ενώ βρίσκεται σε bad trip από υπερβολική δόση και βαράει επιθανάτιο ντελίριο καθιστή στο παγκάκι μπροστά στον φάρο.

Θα θεωρήσουμε πως τα περισσότερα στοιχεία του "ονείρου" έχουν δύο διαστάσεις: το πραγματικό γεγονός/τόπο/πρόσωπο και τον συμβολισμό του μέσα στο μυαλό της. Και αυτό επειδή ορισμένα στοιχεία επαναλαμβάνονται πολύ σταθερά για να είναι απλά συμπτώσεις.

Οι προσωπικότητες.

Κατά την εξέλιξη του παιχνιδιού γίνεται ενδογενής μάχη για το ποιά υπο-προσωπικότητα θα επικρατήσει. Κατά τη διάρκειά της, σταδιακά οι πιο "αδύναμες" απομακρύνονται/απορροφώνται δια του σταδιακού αποκλεισμού.

Η Max ειναι η Rachel Amber πριν χρόνια, μια προηγούμενη, αθωότερη ψυχολογική της κατάσταση. Είναι η "return to factory settings" πτυχή της προσωπικότητας της Ρέιτσελ μετά το συμβάν ώστε να διαχειριστεί την κατάσταση. Η οριστική εγκαθίδρυσή της συμβολίζεται με το "χιόνιζει τον Οκτώβρη" στο τέλος του πρώτου κεφαλαίου. Το χιόνι τέτοια εποχή είναι πολύ πρώιμο.... ή πολύ όψιμο. Η επιστροφή ενός παλαιότερου mindframe σε μια δύσκολη μεταβατική περίοδο.

Κατ'αρχάς η Ρέιτσελ φαίνεται να είναι πανταχού παρούσα στο σχολείο: οι αφίσες της είναι παντού, ΌΛΟΙ τη συμπαθούν, ακόμα και από εχθρικές μεταξύ τους κλίκες, αλλά ταυτόχρονα κανείς δεν κάνει τίποτα για να την ψάξει λες και δεν παίζει πρόβλημα. Ούτε καν οι γονείς της εμφανίζονται. Ποιανής άλλης τους γονείς δεν βλέπουμε ούτε ακούμε ποτέ? Της Μαξ. Οι δυό τους διαδέχτηκαν η μια την άλλη χρονικά χωρίς όμως να συναντιούνται ποτέ άμεσα. Όσο η Μαξ έλειπε από το πουθενά έσκασε η Ρέιτσελ, και τώρα που η Ρέιτσελ εξαφανίστηκε η Μαξ επιστρέφει- πολύ στοχευμένο timing. Στα μοναδικά σημεία συνάντησής τους, πάντα παρουσιάζεται το Ζαρκάδι-φάντασμα (το οποίο δεν επηρεάζεται από το πισωγύρισμα στον χρόνο): στον φάρο και στον "τάφο" της Ρέιτσελ στον
σκουπιδότοπο. Που αλλού έχει ζαρκάδι? Στα μπλουζάκια της Μαξ στα πρώτα κεφάλαια. Και μετά που φοράει τα ρούχα της Ρέιτσελ, ο Νέιθαν τις μπερδεύει. Μπορείς να μπερδέψεις κάποιον με κάποιον άλλο που ξέρεις πως έχει πεθάνει μόνο με βάση τα ρούχα? Όχι. Η ομοιότητα τους στο πρόσωπο με βάση της αφίσες επιβεβαιώνεται κι εδώ: η Μαξ έχει πολύ "παιδικά" χαρακτηριστικά για την ηλικία της, όπως μάλλον θα έμοιαζε η Ρέιτσελ πριν πέντε χρόνια.

Η Kate αντιπροσωπεύει την παιδική, asexual πλευρά της Ρέιτσελ. Το κουνέλι της είναι το σύμβολο της αθωότητας της. Η απόπειρα αυτοκτονίας μετά τα συμβάντα παραλληλίζεται με την απρογραμμάτιστη έκλειψη ηλίου στο δεύτερο κεφάλαιο.

Η Joyce είναι το κομμάτι που εστιάζει αποκλειστικά και μόνο στην καθημερινή ρουτίνα, αδιαφορώντας πλήρως για οτιδήποτε πέρα από τον βιοπορισμό. Σε όλες τις εκδοχές της βρίσκεται σε πλήρη άρνηση για οποιαδήποτε προβληματική κατάσταση, την αποδέχεται στωϊκά, επαναπαύεται και προχωράει σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Πίσω από το diner που εργάζεται αράζει μια άστεγη ζητιάνα: το συναισθηματικό της μέλλον. Ο συμβολισμός εδώ είναι οι φάλαινες, και όταν ξεβράζονται ανήμπορες στην παραλία στο τέλος του τρίτου κεφαλαίου σηματοδοτούν την έναρξη του εναλλακτικού timeline της.


Μαζί με αυτές βλέπουμε περιφερικά και άλλες "μη-ολοκληρωμένες", σε εμβρυϊκό στάδιο προσωπικότητες. Η Alyssa είναι ο καθημερινά κακότυχος εαυτός, η Dana είναι στην κοσμάρα της-όλη μέρα πάρτυ, halloween, μαζορέτες, γκόμενοι κτλ, η Brooke είναι το nerd που πάντα έρχεται δεύτερο.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η Victoria: η επαγγελματικά επιτυχημένη πλευρά της Ρέιτσελ, που έχει φράγκα, διασυνδέσεις και είναι δημοφιλής. Δώστε βάση πόσο φιλική είναι στο εναλλακτικό timeline για τους λόγους που θα δούμε παρακάτω.

Άφησα επίτηδες για το τέλος την Chloe. Η Κλόη είναι η ομοφυλόφιλη κοινωνικά ριζοσπαστική-"ροκ" πλευρά της Ρέιτσελ που για χρόνια βρισκόταν σε λανθάνουσα κατάσταση κι επανήλθε με το τραυματικό συμβάν του "θανάτου" της ετεροφυλόφιλης πλευράς. Νιώθει προδωμένη από τη Ρέιτσελ που "την απάτησε με άνδρα" (τον Φράνκ). Η Κλόη αντιστάθηκε στην επίθεση του Νέιθαν όπως η Κέιτ, και το χειρίζεται διαφορετικά λόγω ιδιοσυγκρασίας: αντί για απόπειρα αυτοκτονίας, το πολεμάει με οργή. Η οργή είναι η de facto αντίδρασή της σε  αυτοκαταστροφικό βαθμό. "Fuck this city, fuck everything". Έτσι καταλήγει στην υπερβολική δόση. Πώς πέθανε η Ρέιτσελ? Από OD. Πως κάνεις ευθανασία στην Κλόη του εναλλακτικού timeline? Με OD. Τι συμβαίνει όταν η Μαξ
χρησιμοποιεί υπερβολικά τις δυνάμεις της? Αίμα από τη μύτη. Βλέπετε το μοτίβο? Μετά το περιστατικό η Κλόη τρεφόμενη από την λυσσαλέα οργή γιγαντώνεται, γίνεται μια πανίσχυρη rogue personality, ένας Tyler Durden. Τα δύο φεγγάρια στο τέλος του τετάρτου κεφαλαίου δείχνουν πως η Κλόη είναι ήδη εντελώς ανεξάρτητη και πλήρως διαμορφωμένη προσωπικότητα απειλώντας να κάνει take over ολόκληρη την ψυχοσύνθεση της Ρέιτσελ, εάν η Μαξ της το επιτρέψει.

Οι φωτογραφίες.
Οι φωτογραφίες είναι το πλαίσιο που εστιάζει κάθε φορά το όνειρο. Οι Φωτογραφίες της Ρέιτσελ βρίσκονται κολλημένες παντού- ΠΑΝΤΟΥ όμως. Η Μαξ έχει εμμονή με τις σέλφις, βάζοντας τον εαυτό της στο επίκεντρο. Και όμως διστάζει να δείξει τη δουλειά της στον διαγωνισμό γιατί "δεν είναι αρκετά καλή ούτε κάτι ιδιαίτερο". Μήπως το πρόβλημα της Μαξ είναι το περιεχόμενο της φωτογραφίας? Απέχθεια για τον εαυτό της?
Σε δεύτερη φάση έχουμε την φωτογραφία ως συμβολισμό των αναμνήσεων. Η Μαξ γυρνάει πίσω στον χρόνο κεντράροντας στην φώτο- εστιάζοντας στην ανάμνηση. Σας θυμίζει τεχνικές ελέγχου του lucid dreaming? Κι εμένα το ίδιο.
Και στο τέλος, όλες οι φωτογραφίες από το υπόγειο θα μπορούσαν να είναι σέλφις, με τα πρόσωπα κεντραρισμένα από κοντά. Και τι δείχνουν συστηματικά?

Την στιγμή της απώλειας της αθωότητας.


Η Δίνη.
Όπως είπαμε στο προηγούμενο ποστ η δίνη συμβολίζει την βίαιη αλλαγή. Το σύμβολο πάνω αριστερά στην οθόνη που δείχνει πόσο πίσω γυρνάς τον χρόνο. Το ελιτιστικό Vortex Club (= στρόβιλος, δίνη) που καταστρέφει ζωές? Ο κυκλώνας που πλησιάζει απειλητικά είναι ένας οπτικοποιημένος συνειρμός του ονόματός του. Ο κυκλώνας εμφανίζεται στην ΠΡΩΤΗ σκηνή του παιχνιδιού και σηματοδοτεί το πρώτο "ταξίδι στο χρόνο" της Μαξ. Ό,τι κι αν έχει συμβεί είναι ασφαλές να θεωρήσουμε πως ξεκίνησε από αυτήν τη λέσχη.



Τοποθεσίες.
 Η Πόλη είναι η ολότητα της ψυχοσύνθεσης της Ρέιτσελ, που συμπεριλαμβάνει όλες τις υπο-προσωπικότητες. Είναι παρηκμασμένη, "γερασμένη", με αμφίβολλο και δυσμενές μέλλον, που απειλείται από πανίσχυρες εξωτερικές δυνάμεις ενάντια στις οποίες καμία άμυνα δεν είναι αρκετή. Από τη μια έχουμε τον κυκλώνα, και από την άλλη τους ζάμπλουτους, γεμάτους εξουσία Πρέσκοττς που μεταξύ άλλων διαχειρίζονται το Vortex Club.

Τα ίδια graffiti βρίσκονται παντού: σε εξωτερικούς τοίχους αλλά και μέσα στο δωμάτιο της Κλόη. Ένα παιχνίδι που δίνει τόση προσοχή στη λεπτομέρεια των χώρων δεν θα έβαζε σαν generic texture στο δωμάτιο του πιο σημαντικού χαρακτήρα τυχαία graffiti και μάλιστα σε περίοπτη θέση. Πόσο μάλλον που τα δύο που κυριαρχούν είναι "hole to another dimension" και ο παντεπόπτης οφθαλμός (η πυραμίδα με το ματάκι). Επίσης, ακόμα και αν η Κλόη έδινε όλα τα λεφτά και τον χρόνο της για να εκτυπώνει και να κολλάει αφίσες της Ρέιτσελ, και πάλι δεν θα μπορούσε να καλύψει τόση έκταση -επίσης υπάρχουν μερη που δεν είναι δυνατόν να φτάσει.

Η σκηνή που η Μαξ επιδεικνύει τις δυνάμεις τις μέσα στο diner κάπως δεν μου κολλάει. Υπερβολικά πολλά συμβάντα μαζεμένα για να είναι τυχαίο.

Ο φάρος συμβολίζει τον προσανατολισμό: Το σημείο που πρέπει να φτάσεις. Το σημείο που είναι επικίνδυνο να συγκρουστείς στα βράχια. Σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται, ο φάρος παίζει έναν από τους δύο ρόλους, ενίοτε και τους δύο ταυτόχρονα. Μου έκανε εντύπωση πως μετά από χρόνια είναι λες και δεν έχει πατήσει άλλη παρέα στον φάρο πέρα από τα κορίτσια, ό,τι βρίσκεις εκεί γύρω είναι αναφορά σε αυτές. Επίσης το μέρος με το παγκάκι είναι πολύ δυνατή επιλογή για να κάτσεις μόνος σου να σκεφτείς. ...ή για να πάρεις με την ησυχία σου τα ναρκωτικά σου. Ένα το κρατούμενο.


Οχήματα και άνδρες χαρακτήρες.

Τα αυτοκίνητα είναι αλληλένδετα με την έννοια του ανδρισμού, της αρσενικής σεξουαλικότητας.
Ο οργισμένος τρελάρας κάγκουρας Νέιθαν οδηγεί ένα εντυπωσιακό κόκκινο τεράστιο διπλοκάμπινο, που μάλιστα σχολιάζεται ως "muscle car" και ότι "αναπληρώνει για κάτι". Ο Φράνκ όπου κι αν βρεθεί δεν απομακρύνεται ποτέ από το τροχόσπιτό του μέσα στο οποίο περνάει τον καιρό του μαστουρωμένος.
Το αγροτικό της ομοφυλόφιλης Κλόη είναι ένα παλιό σαράβαλο, και σε μια απόδειξη από συνεργείο που βρίσκεις λέει ότι "υπάρχουν πολλά προβλήματα που χρειάζονται επισκευή".

Τα τροχαία: σε δεύτερο στάδιο έχουμε την απώλεια του William -πατέρα της Κλοη- από τροχαίο. Παρά το όνειρο, πιστεύω πως ο William αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα μια ιδεατοποιημένη αρσενική φιγούρα που είχε στο μυαλό της η νεαρή Ρέιτσελ: είναι καλός, υπομονετικός, γεμάτος κατανόηση, περιποιητικός. Σκοτώνεται όταν πάει να πάρει την Joyce με τα ψώνια, δηλαδή σε σύγκρουση με την καθημερινή ρουτίνα που αυτή συμβολίζει. Φαντάζομαι ήταν κάποιο νεανικό ειδύλλιο που έμεινε σαρκικά ανολοκλήρωτο με αποτέλεσμα ο "William" να την κάνει.
Στο εναλλακτικο timeline που τον σώζεις η Κλόη μένει ανάπηρη  και αργοπεθαίνει σε τροχαίο με το αμαξι που της είχε αγοράσει ο William: η υγιής σεξουαλική ολοκλήρωση εκείνου του ρομάντζου
"παραλύει" κι εντέλει "σκοτώνει" την ομοφυλοφιλική αντιδραστική πλευρά.
Στον σκουπιδότοπο που βρίσκεται ο "τάφος" της Ρέιτσελ παντού γύρω υπάρχουν τρακαρισμένα παλιά αμάξια. Και στην ίδια σκηνή, στο σημείο που η Μαξ έχει λιποθυμήσει η Κλόη την μεταφέρει και την φροντίζει πάνω σε ένα διαλυμένο αυτοκίνητο.

Ο David, πατριός της Κλόη, βλέπουμε για κάμποσα κεφάλαια πως έχει σαν χόμπυ να διορθώνει ένα κλασσικό αυτοκίνητο. Ένας συντηρητικός πρώην βετεράνος με μετατραυματικό στρες και νυν παρανοϊκός σεκιουριτάς που αντιμετωπίζει τα πάντα σαν εν δυνάμει απειλή που πρέπει να ελέγξει-ακόμα και μέσα στο οικογενειακό του περιβάλλον. Παρά την απότομη και τυραννική συμπεριφορά του προσπαθεί απεγνωσμένα να ξαναχτίσει τον χαμένο του ανδρισμό. Και το πετυχαίνει προς το τέλος, όταν το αυτοκίνητο έχει επισκευαστεί και ο ίδιος δείχνει τον στοργικό του εαυτό που κρατούσε επιμελώς κρυμμένο.

Το αμάξι του Warren είναι ένα παλιό μεταχειρισμένο που το αγόρασε με μοναδικό σκοπό να πάει την Μαξ στο drive-in. Ο χαρακτήρας αυτός με προβλημάτισε. Φαινομενικά είναι καρικατούρα του friend-zoned, White Knight, nerd "κολλητού". Από την άλλη προβάλλει την αρσενική του πλευρά μέσω καλτ ταινιών για να προσελκύσει με άβολο και awkward τρόπο την Μαξ, με αναχρονιστικές ιδέες-ταινίες-μουσικές οι οποίες, όπως το αμάξι-αρρενωπότητα του έρχονται "δεύτερο χέρι", και φυσικά το drive-in αλλότινο σύμβολο του "netflix and chill". Δηλαδή προβάλλει έναν ανδρισμό όπως  αυτός του έχει παρουσιαστεί από την ποπ υποκουλτούρα.
Ο Γουόρεν βγάζει όμως μια σκοτεινή πλευρά, όταν μπρουταλιάζει άσχημα στο ξύλο τον Νέιθαν, αλλά και όταν προτείνει στη Μαξ να δει το "Cannibal Holocaust". Με την ταινία αυτή είχε γίνει την δεκαετία του 80 σκάνδαλο επειδή θανατώθηκαν on-camera έξι ζώα. Χμμμ πόρωση με ταινία που
σκοτώνουν ζώα σε ένα παιχνίδι όπου τα ζώα παίζουν έντονο συμβολικό ρόλο. Επίσης η μονταρισμένη φωτογραφία του με τη Μαξ (εν αγνοία της) που βρίσκεις στο ντουλάπι του. Όλα αυτά δείχνουν έναν "προνυμφικού βαθμού" άνδρα που "το ζει" εσωτερικά, για τον εαυτό του, αδιαφορώντας για την άλλη πλευρά.

Ο Τζέφερσον, ο κακός της υπόθεσης δεν συνδέεται καθόλου με συμβολισμό αυτοκινήτου. Λογικό. Είναι ένας ναρκισσιστής sociopath που τον ενδιαφέρει αποκλειστικά και μόνο η "τέχνη" του, αδιαφορώντας όχι μόνο για τα συναισθήματα των κοριτσιών αλλά ακόμα και για το σεξ αυτό καθ'εαυτό: κάπου βρίσκεις μια αναφορά πως κανένα από τα κορίτσια δεν κακοποιήθηκε σωματικά ή σεξουαλικά (με εξαίρεση την Ρέιτσελ, που όμως ήταν δουλειά του Νέιθαν).
Οχι έμφαση στο αμάξι = όχι έμφαση στην σεξουαλικότητα.
Ο Τζέφερσον είναι κατά γράμμα το στερεότυπο του μεγαλύτερου, κουλ, γεμάτου ενδιαφέρουσες γνώσεις και γοητεία καθηγητή (φιγούρα κύρους και καθοδήγησης που εμπνέει ασφάλεια) που όλοι τον γουστάρουν- ένας πλήρης εγωπαθής που τρέφεται από τον θαυμασμό και την προσοχή. Κι έχει ενδιαφέρον η πατρική-συμβιωτική του σχέση με τον γκαβλωμένο αγροίκο Νέιθαν- σαν να είναι οι δύο πλευρές του ίδιου ατόμου.
Ενός ατόμου που κατά συρροή χειραγωγεί και πληγώνει κόσμο μόνο και μόνο για την εγωϊστική ικανοποίηση του να πάρει αυτό ακριβώς που θέλει, αλλά είδικά στην Ρέιτσελ έκανε πολλά παραπάνω. Γιατί όμως? Κάπου στο πρώτο κεφάλαιο αναφέρει έπαιζε κάτι ανάμεσα στη Ρέιτσελ και τον Τζέφερσον. Θεωρώ πως η σεξουαλική κακοποίηση της "έδεσε" με την συναισθηματική προδοσία με αποτέλεσμα το μαζικό mental breakdown της Ρέιτσελ.

Η ΆΛΛΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ENDING
Με βάση όλα τα προηγούμενα προκύπτει η εξής αποκάλυψη: το "όλα γίνονται εξ'αιτίας μου, όποτε θα σώσεις ή εμένα ή την πόλη" δεν είναι καθόλου αυθαίρετο συμπέρασμα όπως νόμιζα αρχικά. Είναι η κατάληξη του Vision Quest, η συνειδητοποίηση της όλης φάσης, ενώ ο κυκλώνας είναι έτοιμος να
χτυπήσει. Μου έρχονται στο μυαλό σκηνές που έχουν βρει μια κωματώδη Ρέιτσελ στα τελευταία από τις ντρόγκες της στο παγκάκι του φάρου και την τρέχουν με ασθενοφόρο. Και πρέπει να κάνει την επιλογή της τώρα, όσο οι τραυματιοφορείς προσπαθούν να την ανανήψουν. Και η αληθινή επιλογή μεταφράζεται σε:

Θα αναλάβει από εδώ και πέρα η Κλόη -πλέον προσωποποιημένο σύμπλεγμα όλης αυτής της υπόθεσης που απαρνείται για πάντα τις ετεροφυλοφιλικες σχέσεις αλλά και τις κοινωνικές νόρμες- ή

η Ρέιτσελ θα τα αφήσει όλα αυτά πίσω της και θα συνεχίσει τη ζωή της σαν Μαξ, με άψογες επαγγελματικές και ρομαντικές προοπτικές κι ευοίωνο μέλλον?

Το σπουδαίο της υπόθεσης είναι πως ο Τζέφερσον παύει να είναι απειλή όταν τον συλλαμβάνουν off-screen στα μισά του τελευταίου κεφαλαίου και αναδεικνύεται η πραγματική απειλή: ο κυκλώνας. Και είναι σπουδαίο, γιατι το παιχνίδι δεν ηρωοποιεί τον θύτη, δεν τον μετατρέπει σε έναν αξιομνημόνευτο cool villain, ίσα-ίσα τον εκμηδενίζει παραγκωνίζοντας τον άδοξα στο περιθώριο σαν μπουκλούκι που ειναι.
Εστιάζει στο θύμα στη survivor της υπόθεσης, που πολεμάει και προσπαθεί να διαχειριστεί και να νικήσει τις συνέπειες αυτού που της συνέβη- στον κυκλώνα.
Είναι ο αγώνας της Ρέιτσελ/Μαξ να σώσει τον εαυτό της.
Και με αυτήν την έννοια, το "good ending" είναι πράγματι όπως το βλέπω το να αφήσεις την Κλόη να πεθάνει. Αν την κρατήσεις ζωντανή, στα τελευταία δύο δευτερόλεπτα του ending της, αρχίζει πάλι να χιονίζει και ο κύκλος θα επαναληφθεί. Σε αυτήν τη φάση η Κλόη κρατάει ζωντανή την ανάμνηση
ενσαρκώνοντας όλες τις συνέπειές της, αντιδρώντας. Και ο μόνος τρόπος να σωθεί η πόλη/Ρέιτσελ είναι να σταματήσει να αντιδρά και να αρχίσει να δρα.

Θα χαρώ να μοιραστείτε θεωρίες/απόψεις στα comments και να το συζητήσουμε.