Ειδικά αφιερωμένο στον Χωστήρα (ξέρει αυτός γιατί):
http://comic.naver.com/webtoon/detail.nhn?titleId=350217&no=31&weekday=tue
Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012
Γαμηστερή ιστορία
Αυτοί οι Ιάπωνες δεν την παλεύουν κάστανο. Επειδή έχω τρεχάματα και δεν προλαβαίνω wall of text άρθρο πάρτε αυτό και στείλτε το και σε φίλους σας, μακράν από τα καλύτερα (SPOILER: screamers ) που κυκλοφορούν. Credits στην αδερφή μου.
Ειδικά αφιερωμένο στον Χωστήρα (ξέρει αυτός γιατί):
http://comic.naver.com/webtoon/detail.nhn?titleId=350217&no=31&weekday=tue
Ειδικά αφιερωμένο στον Χωστήρα (ξέρει αυτός γιατί):
http://comic.naver.com/webtoon/detail.nhn?titleId=350217&no=31&weekday=tue
Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012
It's Griefin' Time!
Griefing = το αντίστοιχο του trollαρίσματος, για τα online multiplayer games, το να σπας τις μπάλες των συμπαικτών σου αλλά και άσχετων που απλά είχαν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο σου, και να τους κάνεις να χάνουν και να τσατίζονται επίτηδες. Αναλυτικότερα εδώ.
Όπως και να έχει, βρήκα τρία βιντεάκια που έλιωσα στα γέλια, και μια που τα ποστς με βιντεάκια κι ελάχιστο text έχουν πιο πολλή πέραση από τις wall of text πνευματώδεις αναλύσεις μου (τεμπελχανάδες αναγνώστες), σας τα παρουσιάζω:
1) Minecraft: Στάχτη και Μπούρμπερη
Για να κατανοήσετε τον αληθινό μαζοχισμό του minecraft, φανταστείτε πως κάθε κύβο πρέπει να τον φτιάξεις και να τον μεταφέρεις ξεχωριστά, για να χτίσεις-άρα το παρακάτω κτίριο πρέπει να του πήρε του τύπου βδομάδες ή μήνες IRL. Και τι κάνουν δύο μαλάκες:
2) Age of Conan: You shall not pass!
Απλά απίστευτος, και με κορυφαία Μπένυ Χιλ υπόκρουση! Δώστε βάση, όταν πηγαίνουν οι δύο τύποι μαζί: ΠΑΝΤΑ θα υπάρχει ένας εξυπνάκιας που αφήνει τον άλλο να την πατήσει για να χωθεί αλλά τελικά την πατάει και ο ίδιος. Έλληνας θα είναι...
3) WoW: Χαμός στο Μνημόσυνο!
Το ουσιαστικό μέρος ξεκινάει από το 2:08, μέχρι τότε σας λέω εγώ στα γρήγορα το πραγματικά tl;dr story = Μια τύπισσα που έπαιζε σε ένα guild πέθανε IRL και οι τύποι αποφασίζουν να της κάνουν in-game μνημόσυνο και να το στείλουν βιντεοσκοπημένο στους δικούς της. Έτσι, επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά τη θεωρία μου πως τα MMO προκαλούν εγκεφαλική μαλάκυνση: λες και οι πενθώντες εκτός του ότι χάσανε δικό τους άνθρωπο έχουν όρεξη να δουν 40 no-lifers να παίζουν wow... Τέσπα, τα νέα διαδίδονται και φτάνουν στα αυτιά ενός griefer-guild το οποίο αποφασίζει να crash the party και να τα κάνει όλα πουτάνα. Επικρατεί πανικός και γέλιο μέχρι δακρύων.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, πάρτε και τούτο:
Όπως και να έχει, βρήκα τρία βιντεάκια που έλιωσα στα γέλια, και μια που τα ποστς με βιντεάκια κι ελάχιστο text έχουν πιο πολλή πέραση από τις wall of text πνευματώδεις αναλύσεις μου (τεμπελχανάδες αναγνώστες), σας τα παρουσιάζω:
1) Minecraft: Στάχτη και Μπούρμπερη
Για να κατανοήσετε τον αληθινό μαζοχισμό του minecraft, φανταστείτε πως κάθε κύβο πρέπει να τον φτιάξεις και να τον μεταφέρεις ξεχωριστά, για να χτίσεις-άρα το παρακάτω κτίριο πρέπει να του πήρε του τύπου βδομάδες ή μήνες IRL. Και τι κάνουν δύο μαλάκες:
2) Age of Conan: You shall not pass!
Απλά απίστευτος, και με κορυφαία Μπένυ Χιλ υπόκρουση! Δώστε βάση, όταν πηγαίνουν οι δύο τύποι μαζί: ΠΑΝΤΑ θα υπάρχει ένας εξυπνάκιας που αφήνει τον άλλο να την πατήσει για να χωθεί αλλά τελικά την πατάει και ο ίδιος. Έλληνας θα είναι...
3) WoW: Χαμός στο Μνημόσυνο!
Το ουσιαστικό μέρος ξεκινάει από το 2:08, μέχρι τότε σας λέω εγώ στα γρήγορα το πραγματικά tl;dr story = Μια τύπισσα που έπαιζε σε ένα guild πέθανε IRL και οι τύποι αποφασίζουν να της κάνουν in-game μνημόσυνο και να το στείλουν βιντεοσκοπημένο στους δικούς της. Έτσι, επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά τη θεωρία μου πως τα MMO προκαλούν εγκεφαλική μαλάκυνση: λες και οι πενθώντες εκτός του ότι χάσανε δικό τους άνθρωπο έχουν όρεξη να δουν 40 no-lifers να παίζουν wow... Τέσπα, τα νέα διαδίδονται και φτάνουν στα αυτιά ενός griefer-guild το οποίο αποφασίζει να crash the party και να τα κάνει όλα πουτάνα. Επικρατεί πανικός και γέλιο μέχρι δακρύων.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, πάρτε και τούτο:
Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012
Le Gi-Aimes Tragiques!
Σε κάθε μυθιστόρημα ή διήγημα ξεχωρίζουν τρία βασικά στοιχεία:
Μια διαπίστωση: για κάποιο λόγο γαμημένο λόγο, οι fantasy-fiction συγγραφείς φαίνεται κάθε φορά να κατέχουν το πολύ δύο από αυτά κάθε φορα.
Και, μια που σε γενικές γραμμές ένα καλό βιβλίο δεν γίνεται καλό campaign (και το αντίθετο), ένα καλό βιβλίο με προβλήματα θα γίνει ένα όχι-καλό campaign, με ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα.
Παρατηρώντας λίγο τα έργα τους, φανταστείτε πως θα ήταν οι παρακάτω 'μαίτρ' του είδους τους σαν GM, φυσικά με λίγη γλαφυρή υπερβολή.
Σε κάθε περίπτωση, το πάρτυ ξεκινάει το .ampaign στο generic inn, όπου υπάρχει ένας χοντρός μπάρμαν, μια καλούτσικη wench, και ο κλασσικός μυστηριώδης quest-giver. Ας δούμε πως εξελίσσονται τα πράγματα.
J.R.R. Tolkien
Campaign: στη Μέση Γη φυσικά!
Αδυναμίες: υπερβολικά αργός ρυθμός, η αναλογία περιγραφής ανούσιων λεπτομερειών vs περιγραφής awesome μαχών είναι αποκαρδιωτική
Το session: Ο γερό-Τόλκιν ξεκινάει να μιλάει ενώ πίνει το ουίσκι του, και αποδεικνύεται πως είναι από τους τύπους που μεθυσμένοι μιλάνε ακόμα περισσότερο! Περιγράφει την ταβέρνα στην οποία συναντιούνται όλοι με την παραμικρή λεπτομέρεια, τα σανίδια, τις πέτρες, το σόι του χοντρού generic barman, το πως φτιάχνεται το κάθε ένα από τα ποτά που διαθέτει, τα αστέρια που βλέπουν απέξω... Οι παίκτες έχουν βαρεθεί και θέλουν δράση, οπότε πηγαίνουν προς τον κακομούτσονο εμφανέστατα quest-giver ύποπτο τύπο που κάθεται στο μπαρ και καθοδόν από το τραπέζι τους προς τα εκεί, η αφήγηση διακόπτεται για να μας πουν ένα αυτοσχέδιο φολκλόρ τραγούδι που η διάρκειά του είναι αντιστρόφως ανάλογη του plot-relevance του. Ο Τόλκιν, κουρασμένος από τη μέχρι τώρα πάρλα, περιγράφει τη μάχη με τον τύπο: "...κι έτσι, ο Κρούχτιν γιός του Φιγδιμίγδιν από τη γενιά του Τιρινίν, που οι ξωτικοί αποκαλούν με σεβασμό Belerion λόγω των κατορθωμάτων του παππού του [παρένθεση για τα κατορθώματα, που είναι αδύνατο να διαβαστούν με μιαν ανάσα], σκότωσε με ένα χτύπημα τον σατανικό Ενπισίον της Μόρντορ, κι έσωσε τα Βασίλεια"
παίκτης: "Μα..... ακόμα δεν έριξα initiative....."
H.P. Lovecraft
Campaign: Call of Cthuhlu
Αδυναμίες: σπαταλάει 20 σελίδες προσπαθώντας να σου περιγράψει πόσο απερίγραπτα είναι τα πλάσματα, στο τέλος όσοι δεν πεθαίνουν τρελαίνονται.
(η περιγραφή είναι από το Ghatanothoa στο CoC rulebook)
Michael Moorcock
Campaign: Elric Saga
Αδυναμίες: Περιγράφει μόνο ό,τι ενδιαφέρει αυτόν και όχι ό,τι χρειάζεσαι εσύ.
Το session: Το πάρτυ για να μην την πατήσει όπως τις προηγούμενες δύο φορές λέει στον GM να είναι σύντομος και να εστιάσει μόνο στα σημαντικά. "Ο σκοτεινός άντρας έχει πάνω του ένα τεράστιο μαύρο σπαθί με κόκκινους ρούνους, δώρο του Άριοχ. Είναι η Θρηνωδία, αδερφή της Καταιγίδας που κραδαίνει ο Λευκός Λύκος Έλρικ. Ένα από τα πιό ισχυρά όπλα του Χάους στον κόσμο, με +5 enchantment και soul-stealing".
παίχτης: "Ο τύπος πρέπει να είναι uber, ας το πάμε διπλωματικά. Τον κερνάω ένα ποτό"
GM: "???"
παίχτης: "ποιό το πρόβλημα? φωνάζω στον μπάρμαν να τον κεράσει ποτό"
GM: "γαμώτο... ξέχασα να σας πω πως βρίσκεστε στο Παν Τάνγκ, το νησί των Μάγων. Στην αρένα. Σαν μονομάχοι εννοώ. Ρίξτε initiative ενάντια στον τύπο"
(Θωμάς Μαστακούρης, η ομορφότερη μετάφραση που έχω δει σε fantasy- respect)
R.A. Salvatore
Campaign: Forgotten Realms, 4e.
Αδυναμίες: σενάριο λες και είναι campaign 15χρονου, κάπου εκεί έξω υπάρχει Ο ΚΥΝΗΓΟΟΟΟΟΟΟΣ, πουλημένος στην 4e, αισχρή μετάφραση στα ελληνικά.
Το session: ολόκληρο το πάρτυ είναι Chaotic Good νταρκ ελφ ρέηντζερς με 2 'γιαταγάνια'. Στην ταβέρνα ο μπαρμαν είναι αδύνατος και σκουπίζει το μπαρ με δύο πατσαβούρες και η σερβιτόρα είναι 'δύσκολη' και κρατάει δύο δίσκους. Ξαφνικά, μπουκάρει ένα ψιονικό δρακολείψανο με το στρατό του των 9000 νοητικών εκδορέων! Όλοι ρίχνουν πρωτοβουλία, και οι παίκτες ξεκλειδώνουν μέσα τους ο καθένας ΤΟΝ ΚΥΝΗΓΟΟΟΟΟΟΟΟ ο οποίος πετάει μαγικούς πυραύλους και τον αποτρόπαιο μαρασμό του Αμπί Νταλσίμ! Νικάνε τους πάντες σε 2 γύρους, μετά healάρουν αυτόματα με healing surge και είναι και γαμώ! Έτσι γαμεί η Τέταρτη Εντίσιον, yay! Κλείνουμε το session νωρίς γιατί αύριο γράφουμε διαγώνισμα στη Χημεία Κατεύθυνσης.
George R. R. Martin
Campaign: DnD όπου όλοι είναι στην καλύτερη περίπτωση Chaotic Neutral και κάτω. Αν κάποιος χαρακτήρας γίνει συμπαθής, είτε είναι PC είτε NPC, πεθαίνει.
Αδυναμίες: ώρες-ώρες οι χαρακτήρες και οι δολοπλοκίες είναι τόσο περιπλεγμένοι που δε βγάζεις άκρη την πρώτη φορά, η σκηνή αλλάζει πάνω που είναι έτοιμο να ξεκινήσει το καλύτερο.
Το session: Εν συντομία, η σερβιτόρα ζητάει από τους PCs να την πάρουν με τη σειρά επειδή κάθε φορά μαζεύει πληροφορίες εναντίον τους για λογαριασμό του μυστηριώδους quest giver. Αυτός είναι έτοιμος να σκοτώσει έναν από αυτούς και τότε - αλλαγή σκηνής, ένας άλλος PC στην άλλη άκρη του κόσμου δηλητηριάζεται από έναν Lannister! Ψάχνει να βρει το αντίδοτο και τότε - αλλαγή σκηνής, δύο άσχετοι NPCs που δεν τους έχουμε ξαναδεί, μπαίνουν σε ένα άλλο inn, που βρίσκουν έναν άλλο μυστηριώδη ύποπτο quest-giver να μαλώνει με τον μπάρμαν επειδή εκείνος του χρέωσε πολύ τα ποτά. Ο ένας από αυτούς αποφασίζει να σταματήσει τον καυγά με ένα fireball που ανατινάζει όλο το μαγαζί. Αλλαγή σκηνής-
Laurell K. Hammilton
Campaign: Vampire the Masquerade
Αδυναμίες: η αγαπημένη της NPC είναι Mary Sue, η εμμονή της να γράφει για σεξ επισκιάζει τα πάντα στον κόσμο της.
Το session: Το πάρτυ αποτελείται από έναν βάμπιρα, ένα λυκάνθρωπο, μια pixie και μια μούμια. Η GM τους ανακοινώνει πως είναι όλοι τους καρακαυλαίοι bishonen (παρά τις αντιρρήσεις του παίκτη που παίζει τη μούμια πως έχει Cha = 3), και αντίστοιχα είναι ο Βασιλιάς των βρυκολάκων, ο Αυτοκράτορας των λυκανθρώπων, η Πρωθυπουργός των pixies και ο Πρόεδρος των μούμιων (μουμίων? μουμιών? πως σκατά τονίζεται?). Μπαίνοντας στο inn βλέπουν την υπερμουνάρα πανίσχυρη νεκρομάντισσα succubus paladin demi-god, και ΟΛΟΙ τους την ερωτεύονται (χωρίς saving throw) και την ανακυρήσσουν Βασίλισσα, Αυτοκράτειρα, Πρωθυπουργό και Πρόεδρο. Μετά κάνουν όλοι μαζί παρτούζες πάνω στην κοιλιά του μπάρμαν που είναι ζόμπι.
Stephen King
Campaign: ΣΙΓΟΥΡΑ Ravenloft- βλέπε κάτω
Αδυναμίες: Προσπαθεί να είναι τρόμου και καταλήγει action B-movie, πετάει πολλά ξέμπαρκα στοιχεία, προς το τέλος βαριέται.
Το session: Για να είμαστε δίκαιοι, ο κόσμος και οι NPCs θα έχουν πολύ ωραία δεμένα backstories, και οι παίκτες θα γνωριστούν με όλους στο χωριό, που έχουν όνειρα και στόχους, ελαττώματα και φόβους. Το campaign με επιτυχία θα είναι ένα μεταφυσικό θρίλλερ μέχρι το προτελευταίο σέσσιον, που ο GM έχει βαρεθεί και θέλει να το λήξει πριν της ώρας του. Αλλάζει την πλοκή λοιπόν, και μαθαίνουν πως ο μπάρμαν είναι ένας κλόουν-τέρας που τρώει παιδιά. Στο τελευταίο σέσσιον γίνεται μεγάλη μάχη στο inn, ο μπάρμαν παίρνει την αληθινή του μορφή, ένα Elder God- Μαρμάγκα, που είναι έτοιμο να τους σκοτώσει στο χαλαρό, όταν εμφανίζεται η Χελώνα-θεότητα της καλοσύνης και τους σώζει! Τους εξηγεί πως όλα τα αναπάντητα ερωτήματα ήταν απλά τα ξόρκια της Μαρμάγκας, αλλά πλέον αυτή ψόφησε, οπότε, End of campaign.
Michael Crichton
Campaign: Οτιδήποτε κι αν είναι, θα έχει εσωτερική λογική και σαφές αίτιο-αποτέλεσμα.
Αδυναμίες: ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κι αν είναι, θα έχει εσωτερική λογική και σαφές αίτιο-αποτέλεσμα. Απλώς πρέπει να στα εξηγήσει όλα αναλυτικά.
Το session: Το πάρτυ μπαίνει στο inn και ο GM ανοίγει παρένθεση, η οποία κρατάει γύρω στις δύο ώρες. Τους αναφέρει πως στον κόσμο που παίζουν οι θεοί φτιάξανε τους ανθρώπους δίνοντας τους χαρακτηριστικά από όλα τα πλάσματα. Μετά τους εξηγεί ακριβώς για ποιό λόγο η μαγεία λειτουργεί με τον τρόπο που λειτουργεί, πως δημιουργήθηκαν όλες οι φυλές των ορκ, των νάνων κτλ. Οι παίκτες σφίγγουν τα δόντια και αφομοιώνουν συστηματικά το massive info dump. Εντέλει, κλείνει η παρένθεση και το παιχνίδι ξεκινάει. Αποδεικνύεται πως ο ύποπτος θαμώνας, προκειμένου να πουλήσει τη μυστική συνταγή για το ale που πουλούσαν εκεί σε ένα άλλο inn, σαμποτάρισε την παροχή ρεύματος του πάγκου που κρατούσε φυλακισμένους τον μπάρμαν και τη σερβιτόρα, τα πιο επικίνδυνα αρπακτικά όλων των εποχών. Ο μπαρμαν φτύνει δηλητήριο στη μάπα του θαμώνα και μετά οι δυο τους στρέφονται ενάντια στους παίκτες. Οι περισσότεροι PCs σφαγιάζονται άδοξα, αλλά ένας από αυτούς θυμάται από το backstory,πως όταν οι θεοί φτιάχνανε το προσωπικό του μπαρ χρησιμοποιήσανε το DNA βατράχου που δεν μπορεί να σε αντιληφθεί αν είσαι ακίνητος, κι έτσι γλιτώνει.
Bonus Writer #1:
Chuck Palahniuk
Campaign: Οτιδήποτε με σκοτεινό μοτίβο και μπόλικο mindfuck
Αδυναμίες: στανταρισμένη δομή, χαρακτήρες και plot twist.
Το session: Πρώτα από όλα τονίζω πως ο GM θα επαναλαμβάνει σε άσχετα μέρη την ίδια φράση για να δώσει έμφαση στη μοιραιότητά της. Έστω: 'αυτό είναι το ποτήρι σου, και αδειάζει σε κάθε γουλιά'. Το πάρτυ αποτελείται από έναν δυσλειτουργικό τύπο που δεν ξέρει τι θέλει, τον κολλητό του που βγάζει λίγο γέλιο, και μια καμμένη μοιραία γκόμενα που μπορεί ή μπορεί να μην παιχτεί κάτι. Αυτοί οι τρεις αναλαμβάνουν μόνο personal quests που έχουν κάποιο συμβολικό νόημα όπως πχ να πιούν ένα ποτό σε κάθε inn του κόσμου. Αυτό είναι το campaign τους, και αδειάζει σε κάθε γουλιά. Ο άνέμελος κολλητός PC πεθαίνει πατημένος από το plot wagon και οι άλλοι δύο τα φτιάχνουν (με την πολύ χαλαρή απόδοση του όρου), ενώ ο πρωταγωνιστής ανακαλύπτει πως τόσο καιρό ο ίδιος ήταν το Tarrasque κι έφαγε την ταβέρνα πριν το ξεκίνημα του campaign-και όλα όσα παίχτηκαν είναι απλά ένα illusion. Αυτό είναι το Tarrasque, και αδειάζει σε κάθε γουλιά. (ούτε στα βιβλία βγάζει πάντα νόημα, just roll with it)
Bonus Writer #2:
Charles Bukowski
Campaign: Όλα, με έμφαση στις γκόμενες και τα ξύδια, και πολύ χαλαρά house rules.
Αδυναμίες: Εάν έχεις παίξει ένα σέσσιον μαζί του, είναι σαν να τα έχεις παίξει όλα! Copy-paste.
Το session: Ο GM αρνείται να υποδυθεί άλλους NPCs πέρα από τον καμμένο θαμώνα στο μπαρ, κι επιμένει να μιλάει σε πρώτο πρόσωπο και σε παρελθοντικό χρόνο:
"Ξύπνησα με κεφάλι καζάνι από το κρασί των ελφ που έπινα χτες, και ξέρασα από το παράθυρο. Δεν την πάλευα και κατέβηκα σε ένα inn που ήταν κάτω από το σπίτι μου. Εκεί δούλεύε η Τζέην, μια γυναικάρα με τον πιό τέλειο κώλο που είχα δει ποτέ. Αρχίσαμε να πίνουμε και της είπα να έρθει μαζί μου λίγο στο δωμάτιό μου να τη γαμήσω. Δέχτηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Εκείνη την ώρα μπήκαν κάτι PCs και άρχισαν να με ρωτάνε αν έχω quest για αυτούς, οπότε τους είπα, αν θέλουν ας με κεράσουν κανένα dwarven ale. Ο πούστης ο μπάρμαν όμως πήγε να με κλέψει στο λογαριασμό και μου ζητούσε ένα ολόκληρο gp! Πιαστήκαμε στα χέρια (ρίχνει attack στον εαυτό του και φέρνει critical) και ο καριόλης μου έσπασε τη μύτη. Πάνω που ήμουν έτοιμος να του ρίξω ένα δεξί κροσέ, όπως ο Χέμινγουαίη, ο ένας από τους PCs έκανε μια fireball και τίναξε όλο το inn στον αέρα! Είχα φτάσει στα -9 hps και είχα σπασμένη μύτη. Πήγα πίσω στο δωμάτιό μου,άνοιξα μια μπύρα και την ήπια μονορούφι. Και η ζωή μου, ήταν επιτέλους ωραία."
Δεν θα προσπαθήσω καν να δοκιμάσω το ίδιο με τους μανγκάκα. (όχι μαρμάγκα, μανγκακα, αυτοί που φτιάχνουν manga. jeeeezus)
- το σενάριο,
- η αφηγηματικότητα,
- η περιγραφικότητα.
Μια διαπίστωση: για κάποιο λόγο γαμημένο λόγο, οι fantasy-fiction συγγραφείς φαίνεται κάθε φορά να κατέχουν το πολύ δύο από αυτά κάθε φορα.
Και, μια που σε γενικές γραμμές ένα καλό βιβλίο δεν γίνεται καλό campaign (και το αντίθετο), ένα καλό βιβλίο με προβλήματα θα γίνει ένα όχι-καλό campaign, με ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα.
Παρατηρώντας λίγο τα έργα τους, φανταστείτε πως θα ήταν οι παρακάτω 'μαίτρ' του είδους τους σαν GM, φυσικά με λίγη γλαφυρή υπερβολή.
Σε κάθε περίπτωση, το πάρτυ ξεκινάει το .ampaign στο generic inn, όπου υπάρχει ένας χοντρός μπάρμαν, μια καλούτσικη wench, και ο κλασσικός μυστηριώδης quest-giver. Ας δούμε πως εξελίσσονται τα πράγματα.
J.R.R. Tolkien
Campaign: στη Μέση Γη φυσικά!
Αδυναμίες: υπερβολικά αργός ρυθμός, η αναλογία περιγραφής ανούσιων λεπτομερειών vs περιγραφής awesome μαχών είναι αποκαρδιωτική
Το session: Ο γερό-Τόλκιν ξεκινάει να μιλάει ενώ πίνει το ουίσκι του, και αποδεικνύεται πως είναι από τους τύπους που μεθυσμένοι μιλάνε ακόμα περισσότερο! Περιγράφει την ταβέρνα στην οποία συναντιούνται όλοι με την παραμικρή λεπτομέρεια, τα σανίδια, τις πέτρες, το σόι του χοντρού generic barman, το πως φτιάχνεται το κάθε ένα από τα ποτά που διαθέτει, τα αστέρια που βλέπουν απέξω... Οι παίκτες έχουν βαρεθεί και θέλουν δράση, οπότε πηγαίνουν προς τον κακομούτσονο εμφανέστατα quest-giver ύποπτο τύπο που κάθεται στο μπαρ και καθοδόν από το τραπέζι τους προς τα εκεί, η αφήγηση διακόπτεται για να μας πουν ένα αυτοσχέδιο φολκλόρ τραγούδι που η διάρκειά του είναι αντιστρόφως ανάλογη του plot-relevance του. Ο Τόλκιν, κουρασμένος από τη μέχρι τώρα πάρλα, περιγράφει τη μάχη με τον τύπο: "...κι έτσι, ο Κρούχτιν γιός του Φιγδιμίγδιν από τη γενιά του Τιρινίν, που οι ξωτικοί αποκαλούν με σεβασμό Belerion λόγω των κατορθωμάτων του παππού του [παρένθεση για τα κατορθώματα, που είναι αδύνατο να διαβαστούν με μιαν ανάσα], σκότωσε με ένα χτύπημα τον σατανικό Ενπισίον της Μόρντορ, κι έσωσε τα Βασίλεια"
παίκτης: "Μα..... ακόμα δεν έριξα initiative....."
H.P. Lovecraft
Campaign: Call of Cthuhlu
Αδυναμίες: σπαταλάει 20 σελίδες προσπαθώντας να σου περιγράψει πόσο απερίγραπτα είναι τα πλάσματα, στο τέλος όσοι δεν πεθαίνουν τρελαίνονται.
Το session: το πάρτυ ψάχνει την tavern wench ( ελληνιστί γκαρσόνα) για να παραγγείλει, μα το μέρος είναι έρημο. Αρχίζουν να ψάχνουν και φτάνουν στο πίσω δωμάτιο όπου-
GM: "Βλέπετε κουκουλωμένες μορφές να ψέλνουν ανόσιους στίχους. Χαστούρ! Χαστούρ! Χαστούρ! Ϊα Ϊα Σουμπ Νιγκουράθ! Τότε εμφανίζεται ένα πλάσμα. Τίποτα που θα μπορούσα να πω που να προϊονίσει το το σιχαμερό, ανίερο, μη-ανθρώπινο, τη γαλαξιακή φρίκη και απέχθεια και ανέκφραστο
κακό του απαγορευμένου γόνου του μαύρου χάους και της απεριόριστης νύχτας. Καταβροχθίζει τους πάντες στο δωμάτιο μαζί κι εσάς. Τέλος του campaign."
κακό του απαγορευμένου γόνου του μαύρου χάους και της απεριόριστης νύχτας. Καταβροχθίζει τους πάντες στο δωμάτιο μαζί κι εσάς. Τέλος του campaign."
(η περιγραφή είναι από το Ghatanothoa στο CoC rulebook)
Michael Moorcock
Campaign: Elric Saga
Αδυναμίες: Περιγράφει μόνο ό,τι ενδιαφέρει αυτόν και όχι ό,τι χρειάζεσαι εσύ.
Το session: Το πάρτυ για να μην την πατήσει όπως τις προηγούμενες δύο φορές λέει στον GM να είναι σύντομος και να εστιάσει μόνο στα σημαντικά. "Ο σκοτεινός άντρας έχει πάνω του ένα τεράστιο μαύρο σπαθί με κόκκινους ρούνους, δώρο του Άριοχ. Είναι η Θρηνωδία, αδερφή της Καταιγίδας που κραδαίνει ο Λευκός Λύκος Έλρικ. Ένα από τα πιό ισχυρά όπλα του Χάους στον κόσμο, με +5 enchantment και soul-stealing".
παίχτης: "Ο τύπος πρέπει να είναι uber, ας το πάμε διπλωματικά. Τον κερνάω ένα ποτό"
GM: "???"
παίχτης: "ποιό το πρόβλημα? φωνάζω στον μπάρμαν να τον κεράσει ποτό"
GM: "γαμώτο... ξέχασα να σας πω πως βρίσκεστε στο Παν Τάνγκ, το νησί των Μάγων. Στην αρένα. Σαν μονομάχοι εννοώ. Ρίξτε initiative ενάντια στον τύπο"
(Θωμάς Μαστακούρης, η ομορφότερη μετάφραση που έχω δει σε fantasy- respect)
R.A. Salvatore
Campaign: Forgotten Realms, 4e.
Αδυναμίες: σενάριο λες και είναι campaign 15χρονου, κάπου εκεί έξω υπάρχει Ο ΚΥΝΗΓΟΟΟΟΟΟΟΣ, πουλημένος στην 4e, αισχρή μετάφραση στα ελληνικά.
Το session: ολόκληρο το πάρτυ είναι Chaotic Good νταρκ ελφ ρέηντζερς με 2 'γιαταγάνια'. Στην ταβέρνα ο μπαρμαν είναι αδύνατος και σκουπίζει το μπαρ με δύο πατσαβούρες και η σερβιτόρα είναι 'δύσκολη' και κρατάει δύο δίσκους. Ξαφνικά, μπουκάρει ένα ψιονικό δρακολείψανο με το στρατό του των 9000 νοητικών εκδορέων! Όλοι ρίχνουν πρωτοβουλία, και οι παίκτες ξεκλειδώνουν μέσα τους ο καθένας ΤΟΝ ΚΥΝΗΓΟΟΟΟΟΟΟΟ ο οποίος πετάει μαγικούς πυραύλους και τον αποτρόπαιο μαρασμό του Αμπί Νταλσίμ! Νικάνε τους πάντες σε 2 γύρους, μετά healάρουν αυτόματα με healing surge και είναι και γαμώ! Έτσι γαμεί η Τέταρτη Εντίσιον, yay! Κλείνουμε το session νωρίς γιατί αύριο γράφουμε διαγώνισμα στη Χημεία Κατεύθυνσης.
George R. R. Martin
Campaign: DnD όπου όλοι είναι στην καλύτερη περίπτωση Chaotic Neutral και κάτω. Αν κάποιος χαρακτήρας γίνει συμπαθής, είτε είναι PC είτε NPC, πεθαίνει.
Αδυναμίες: ώρες-ώρες οι χαρακτήρες και οι δολοπλοκίες είναι τόσο περιπλεγμένοι που δε βγάζεις άκρη την πρώτη φορά, η σκηνή αλλάζει πάνω που είναι έτοιμο να ξεκινήσει το καλύτερο.
Το session: Εν συντομία, η σερβιτόρα ζητάει από τους PCs να την πάρουν με τη σειρά επειδή κάθε φορά μαζεύει πληροφορίες εναντίον τους για λογαριασμό του μυστηριώδους quest giver. Αυτός είναι έτοιμος να σκοτώσει έναν από αυτούς και τότε - αλλαγή σκηνής, ένας άλλος PC στην άλλη άκρη του κόσμου δηλητηριάζεται από έναν Lannister! Ψάχνει να βρει το αντίδοτο και τότε - αλλαγή σκηνής, δύο άσχετοι NPCs που δεν τους έχουμε ξαναδεί, μπαίνουν σε ένα άλλο inn, που βρίσκουν έναν άλλο μυστηριώδη ύποπτο quest-giver να μαλώνει με τον μπάρμαν επειδή εκείνος του χρέωσε πολύ τα ποτά. Ο ένας από αυτούς αποφασίζει να σταματήσει τον καυγά με ένα fireball που ανατινάζει όλο το μαγαζί. Αλλαγή σκηνής-
Laurell K. Hammilton
Campaign: Vampire the Masquerade
Αδυναμίες: η αγαπημένη της NPC είναι Mary Sue, η εμμονή της να γράφει για σεξ επισκιάζει τα πάντα στον κόσμο της.
Το session: Το πάρτυ αποτελείται από έναν βάμπιρα, ένα λυκάνθρωπο, μια pixie και μια μούμια. Η GM τους ανακοινώνει πως είναι όλοι τους καρακαυλαίοι bishonen (παρά τις αντιρρήσεις του παίκτη που παίζει τη μούμια πως έχει Cha = 3), και αντίστοιχα είναι ο Βασιλιάς των βρυκολάκων, ο Αυτοκράτορας των λυκανθρώπων, η Πρωθυπουργός των pixies και ο Πρόεδρος των μούμιων (μουμίων? μουμιών? πως σκατά τονίζεται?). Μπαίνοντας στο inn βλέπουν την υπερμουνάρα πανίσχυρη νεκρομάντισσα succubus paladin demi-god, και ΟΛΟΙ τους την ερωτεύονται (χωρίς saving throw) και την ανακυρήσσουν Βασίλισσα, Αυτοκράτειρα, Πρωθυπουργό και Πρόεδρο. Μετά κάνουν όλοι μαζί παρτούζες πάνω στην κοιλιά του μπάρμαν που είναι ζόμπι.
Stephen King
Campaign: ΣΙΓΟΥΡΑ Ravenloft- βλέπε κάτω
Αδυναμίες: Προσπαθεί να είναι τρόμου και καταλήγει action B-movie, πετάει πολλά ξέμπαρκα στοιχεία, προς το τέλος βαριέται.
Το session: Για να είμαστε δίκαιοι, ο κόσμος και οι NPCs θα έχουν πολύ ωραία δεμένα backstories, και οι παίκτες θα γνωριστούν με όλους στο χωριό, που έχουν όνειρα και στόχους, ελαττώματα και φόβους. Το campaign με επιτυχία θα είναι ένα μεταφυσικό θρίλλερ μέχρι το προτελευταίο σέσσιον, που ο GM έχει βαρεθεί και θέλει να το λήξει πριν της ώρας του. Αλλάζει την πλοκή λοιπόν, και μαθαίνουν πως ο μπάρμαν είναι ένας κλόουν-τέρας που τρώει παιδιά. Στο τελευταίο σέσσιον γίνεται μεγάλη μάχη στο inn, ο μπάρμαν παίρνει την αληθινή του μορφή, ένα Elder God- Μαρμάγκα, που είναι έτοιμο να τους σκοτώσει στο χαλαρό, όταν εμφανίζεται η Χελώνα-θεότητα της καλοσύνης και τους σώζει! Τους εξηγεί πως όλα τα αναπάντητα ερωτήματα ήταν απλά τα ξόρκια της Μαρμάγκας, αλλά πλέον αυτή ψόφησε, οπότε, End of campaign.
Michael Crichton
Campaign: Οτιδήποτε κι αν είναι, θα έχει εσωτερική λογική και σαφές αίτιο-αποτέλεσμα.
Αδυναμίες: ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κι αν είναι, θα έχει εσωτερική λογική και σαφές αίτιο-αποτέλεσμα. Απλώς πρέπει να στα εξηγήσει όλα αναλυτικά.
Το session: Το πάρτυ μπαίνει στο inn και ο GM ανοίγει παρένθεση, η οποία κρατάει γύρω στις δύο ώρες. Τους αναφέρει πως στον κόσμο που παίζουν οι θεοί φτιάξανε τους ανθρώπους δίνοντας τους χαρακτηριστικά από όλα τα πλάσματα. Μετά τους εξηγεί ακριβώς για ποιό λόγο η μαγεία λειτουργεί με τον τρόπο που λειτουργεί, πως δημιουργήθηκαν όλες οι φυλές των ορκ, των νάνων κτλ. Οι παίκτες σφίγγουν τα δόντια και αφομοιώνουν συστηματικά το massive info dump. Εντέλει, κλείνει η παρένθεση και το παιχνίδι ξεκινάει. Αποδεικνύεται πως ο ύποπτος θαμώνας, προκειμένου να πουλήσει τη μυστική συνταγή για το ale που πουλούσαν εκεί σε ένα άλλο inn, σαμποτάρισε την παροχή ρεύματος του πάγκου που κρατούσε φυλακισμένους τον μπάρμαν και τη σερβιτόρα, τα πιο επικίνδυνα αρπακτικά όλων των εποχών. Ο μπαρμαν φτύνει δηλητήριο στη μάπα του θαμώνα και μετά οι δυο τους στρέφονται ενάντια στους παίκτες. Οι περισσότεροι PCs σφαγιάζονται άδοξα, αλλά ένας από αυτούς θυμάται από το backstory,πως όταν οι θεοί φτιάχνανε το προσωπικό του μπαρ χρησιμοποιήσανε το DNA βατράχου που δεν μπορεί να σε αντιληφθεί αν είσαι ακίνητος, κι έτσι γλιτώνει.
Bonus Writer #1:
Chuck Palahniuk
Campaign: Οτιδήποτε με σκοτεινό μοτίβο και μπόλικο mindfuck
Αδυναμίες: στανταρισμένη δομή, χαρακτήρες και plot twist.
Το session: Πρώτα από όλα τονίζω πως ο GM θα επαναλαμβάνει σε άσχετα μέρη την ίδια φράση για να δώσει έμφαση στη μοιραιότητά της. Έστω: 'αυτό είναι το ποτήρι σου, και αδειάζει σε κάθε γουλιά'. Το πάρτυ αποτελείται από έναν δυσλειτουργικό τύπο που δεν ξέρει τι θέλει, τον κολλητό του που βγάζει λίγο γέλιο, και μια καμμένη μοιραία γκόμενα που μπορεί ή μπορεί να μην παιχτεί κάτι. Αυτοί οι τρεις αναλαμβάνουν μόνο personal quests που έχουν κάποιο συμβολικό νόημα όπως πχ να πιούν ένα ποτό σε κάθε inn του κόσμου. Αυτό είναι το campaign τους, και αδειάζει σε κάθε γουλιά. Ο άνέμελος κολλητός PC πεθαίνει πατημένος από το plot wagon και οι άλλοι δύο τα φτιάχνουν (με την πολύ χαλαρή απόδοση του όρου), ενώ ο πρωταγωνιστής ανακαλύπτει πως τόσο καιρό ο ίδιος ήταν το Tarrasque κι έφαγε την ταβέρνα πριν το ξεκίνημα του campaign-και όλα όσα παίχτηκαν είναι απλά ένα illusion. Αυτό είναι το Tarrasque, και αδειάζει σε κάθε γουλιά. (ούτε στα βιβλία βγάζει πάντα νόημα, just roll with it)
Bonus Writer #2:
Charles Bukowski
Campaign: Όλα, με έμφαση στις γκόμενες και τα ξύδια, και πολύ χαλαρά house rules.
Αδυναμίες: Εάν έχεις παίξει ένα σέσσιον μαζί του, είναι σαν να τα έχεις παίξει όλα! Copy-paste.
Το session: Ο GM αρνείται να υποδυθεί άλλους NPCs πέρα από τον καμμένο θαμώνα στο μπαρ, κι επιμένει να μιλάει σε πρώτο πρόσωπο και σε παρελθοντικό χρόνο:
"Ξύπνησα με κεφάλι καζάνι από το κρασί των ελφ που έπινα χτες, και ξέρασα από το παράθυρο. Δεν την πάλευα και κατέβηκα σε ένα inn που ήταν κάτω από το σπίτι μου. Εκεί δούλεύε η Τζέην, μια γυναικάρα με τον πιό τέλειο κώλο που είχα δει ποτέ. Αρχίσαμε να πίνουμε και της είπα να έρθει μαζί μου λίγο στο δωμάτιό μου να τη γαμήσω. Δέχτηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Εκείνη την ώρα μπήκαν κάτι PCs και άρχισαν να με ρωτάνε αν έχω quest για αυτούς, οπότε τους είπα, αν θέλουν ας με κεράσουν κανένα dwarven ale. Ο πούστης ο μπάρμαν όμως πήγε να με κλέψει στο λογαριασμό και μου ζητούσε ένα ολόκληρο gp! Πιαστήκαμε στα χέρια (ρίχνει attack στον εαυτό του και φέρνει critical) και ο καριόλης μου έσπασε τη μύτη. Πάνω που ήμουν έτοιμος να του ρίξω ένα δεξί κροσέ, όπως ο Χέμινγουαίη, ο ένας από τους PCs έκανε μια fireball και τίναξε όλο το inn στον αέρα! Είχα φτάσει στα -9 hps και είχα σπασμένη μύτη. Πήγα πίσω στο δωμάτιό μου,άνοιξα μια μπύρα και την ήπια μονορούφι. Και η ζωή μου, ήταν επιτέλους ωραία."
Δεν θα προσπαθήσω καν να δοκιμάσω το ίδιο με τους μανγκάκα. (όχι μαρμάγκα, μανγκακα, αυτοί που φτιάχνουν manga. jeeeezus)
Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012
Τελικα πέθαναν?
( aka Blast from the past!- part #3: Adventures!)
Το άρθρο μου βγήκε μεγαλούτσικο, μπορείτε να ανοίξετε μια μπύρα από τώρα.
Ναι, θα ακολουθήσω και πάλι την εύκολη συνταγή να ποντάρω στη νοσταλγία σας, για καλά παλιά παιχνίδια, IMHO τα καλύτερα- με μια βασική διαφορά: αυτή τη φορά θα προσπαθήσω να καταλήξω σε μια πρόβλεψη για το μέλλον. Όπως πάντα, για μερικά θα χρειαστείτε το προγραμματάκι DOS-Box για να τα παίξετε, αλλά αξίζει ο μπελάς.
Ο περισσότερος κόσμος θεωρεί τα adventures νεκρό είδος. Ο τυπάς σε αυτό το άρθρο, προσπαθεί να δώσει μια απάντηση στο γιατί, κατηγορώντας άμεσα τον παραλογισμό της Jane Jensen στους γρίφους του Gabriel Knight 3. Θα συμφωνήσω μαζί του για το συγκεκριμένο, αλλά αυτή η εξήγηση δεν με καλύπτει... Δεν μπορεί μόνο για μία συγγραφέας με OCD στις ανούσιες λεπτομέρειες και τους αψυχολόγητους γρίφους να σκότωσε όλο το είδος. Πιθανότερο, όπως το βλέπω είναι πως κάπου χάσανε τη 'χρυσή συνταγή'.
Όταν λέμε Adventure games εννοούμε=
Όχι text adventure = εντάξει, δεν είμαι μεγάλος φαν των γραφικών, αλλά σκέτο κείμενο, στο οποίο πρέπει να δώσεις γραπτά εντολές μπας και πετύχεις τη βελόνα στα άχυρα είναι τουλάχιστον μαζοχισμός. Δεν είμαστε πια στα 80s. GO NORTH. Όχι εσύ, Peter. :P
Όχι puzzle adventure πρώτου προσώπου με ακίνητες εικόνες 360 μοιρών (Myst clones) = αν είναι να λύνετε ασύνδετους γρίφους καλύτερα πάρτε ένα Σταυρολύνω που μπορείτε να το πάρετε και στη χέστρα (εκτός αν είστε από αυτούς που κουβαλάτε το λάπτοπ μαζί σας και από κάτω τρέχουν τα κακάκια). Κατ'εμέ αυτά τα σκουπίδια είναι που σκότωσαν το είδος εντέλει: κατάχρηση της τεχνολογίας 3D γραφικών και ουσία μηδέν, στο όνομα του να παριστάνουμε τους ιντελεκτσουέλ gamers- δηλαδή απευθύνονται στην ιδιαίτερη εκείνη μειοψηφία που ξενερώνει όταν ο γρίφος έχει νόημα σε μια γενικότερη σαφή πλοκή-και παράλληλα συνδέεται με σχέση αιτίου-αποτελέσματος με όλο το στόρυ. Κοινως, το Hipster Kitty των gamers. Άσε που και το να φτιάξουν το in-game animation των χαρακτηρων τους να περπατάνε ήταν μπελαλίδικο.
Όχι action adventure- tomb raider, resident evil και τα ρέστα. Το νόημα είναι να μη γίνεται να πεθάνεις, ή έστω να σου δίνεται άμεσα η δυνατότητα να κάνεις reset τη σκηνή χωρίς save. Το adventure που είναι true στο είδος του δεν απαιτεί από τον παίκτη αντανακλαστικά και πιστολίδια.
Όχι πρώτου πρόσωπου: πρέπει να μπορείς να δεις τον χαρακτήρα σου, σε βάζει καλύτερα στο κλίμα.
Πρέπει να είναι 2D ή έστω ψεύδο-3D. Παρόλο που προσωπικά δε χωνεύω καθόλου τα live-action sequences, σε παιχνίδια τύπου Phantasmagoria, τα Tex Murphy μου άρεσαν. Ακόμα κι έτσι, για τους ίδιους αυτούς λόγους δεν τα συμπεριλαμβάνω στην κατηγορία στην οποία αναφέρομαι.
Αυστηρά point and click, καθόλου πληκτρολόγιο: αν ήθελα να μην έχω ελεύθερο χέρι για να καπνίζω χωρίς να γεμίζω στάχτες το πληκτρολόγιο, θα έπαιζα NeoGeo. Btw, Sanitarium WTF? Για να περπατήσεις έπρεπε να κρατάς πατημένο το δεξί κλικ. Και το παιχνίδι είχε πολύ περπάτημα. Enter Tendonitis
Πρέπει να χρησιμοποιείς αντικείμενα και να μιλάς με NPCs, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού. Να βρίσκεσαι δηλαδή σε μια ισορροπία RP, διαλόγων, γρίφων και cutscenes.
Δε νοείται να φτάσεις σε αδιέξοδο επειδή έχασες ένα στοιχείο στο chapter 1 το οποίο θα παίξει ρόλο στο τέλος, χωρίς να υπάρχει κάποιος λογικός υπαινιγμός πως θα σου χρειαστεί. Εσένα κοιτάω Sierra.
Να μην υπάρχουν σημεία βασισμένα στην τύχη και σε save-scumming (πχ να είσαι αναγκασμένος να ποντάρεις τα τελευταία σου φράγκα σε ρουλέτα και αν τα χάσεις να χρειάζεται load). Βλέπε ένα από τα πρώτα Leisure Suit Larry, δε θυμάμαι ποιό.
Να μπορεί να λυθεί από φυσιολογικούς ανθρώπους, που δεν κάνουντυχαία πράγματα όλους τους πιθανούς συνδυασμούς με τη σειρά μπας και πέσουν κατά λάθος σε ό,τι είχε στο μυαλό του ο σεναριογράφος. Τουτέστιν, πρέπει στις περισσότερες περιπτώσεις να υπάρχει ένα σαφές αίτιο και αποτέλεσμα, να σου δίνει έναν καθορισμένο στόχο.
Να υπάρχει λίγο Pixel Hunting, για να μπορούν οι παίκτες να γκρινιάζουν για αυτό, αλλά ταυτόχρονα να χαίρονται άπειρα όταν περνάνε το ποντίκι κατά λάθος εκεί που πρέπει και βρίσκουν τη λύση.
Να έχει γερό σενάριο που θα σου τραβάει την προσοχή και αξιομνημόνευτους NPCs. Και ακόμα σημαντικότερο, να έχει ατμόσφαιρα, είτε χιουμοριστική είτε σκοτεινή, αλλά ότι διάολο έχει να το κρατάει με συνέπεια και να το ενισχύει σε κάθε ευκαιρία.
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΕΡΔΙΣΑΝ:
Προφανώς επιλέγω μερικά μόνο, κάποια 'φαβορί' είτε δεν κατάφερα ποτέ να τα κάνω να τρέξουν (Broken Sword), είτε δε μου κέντρισαν αρκετά το ενδιαφέρον (The Dig- ναι το ξέρω, είναι και γαμώ τα adventures και μπλα μπλα μπλα, και είμαι ρηχός, αλλά ΒΑΡΕΘΗΚΑ στα πρώτα 5 λεπτά). Τα κριτήριά μου είναι καθαρά με βάση την ατμόσφαιρα.
Monkey Island 2 και The Curse of Monkey Island: Το 2 ήταν αυτό που με 'ξεπαρθένιασε' και θα το αγαπάω για πάντα, πόσο μάλλον τώρα που το ξαναβγάλανε special edition με 'εξελιγμένα γραφικά' (με τα παλιά είναι καλύτερο, αλλα δυστυχώς δεν έχει speech). Το Curse το περιμένα άπειρο καιρό, αγόρασα νέο υπολογιστή για χάρη του, και δεν το μετανιώνω καθόλου! Μουσικάρα!
-You're as repulsive as a monkey in a negligee!
-I look THAT much like your fiancee? (κλινγκ κλινγκ κλινγκ)
Δυστυχώς, ό,τι βγήκε στη συγκεκριμένη σειρά μετά από αυτά πρέπει να πεταχτεί στο Mount Doom.
Gabriel Knight: Sins of the Fathers: σαν βιβλίο, όχι σαν παιχνίδι. (το δίνανε δώρο σε ένα collection)
Lost Files of Sherlock Holmes: Case of the Serrated Scalpel. Ω,ναι! Η πιο γαμημένα απίστευτα πιστή μεταφορά της βροχερής ατμόσφαιρας και των φλεγματικών χαρακτήρων του βιβλίου. Ουδεμία σχέση με τις ταινίες του Guy Richie, ευτυχώς.
Sanitarium: Είμαι διχασμένος όσον αφορά αυτό το παιχνίδι: μέχρι τη μέση είναι τρομερό ψυχολογικό θρίλλερ στο σπασμένο μυαλό ενός τύπου σε κώμα. Από εκεί και μετά χώσανε 2-3 chapters τόσο ξέμπαρκα (αυτό που είσαι κύκλωπας vs starcraft, και αυτό με τους Αζτέκους) που μου δίνουν την εντύπωση πως όταν μαζεύτηκε η ομάδα για brainstorming*, αναγκάστηκαν να κάνουν το χατίρι στους δυο πιο απελπισμένους σεναριογράφους τους που απειλούσαν πως αν δεν δουν τις ιδέες τους επί οθόνης, θα κρατήσουν την αναπνοή τους μέχρι να σκάσουν!
Shadow of Destiny: ένα ...περίεργο παιχνίδι, με γραφικά anime. Παρόλο που τεχνικά κινείσαι με τα πλήκτρα, είχε τόσο eerie ατμόσφαιρα και σενάριο, που ακόμα κι εκείνες οι 3 ώρες που χρείαστηκαν για να το βγάλω όταν ήμουν λύκειο έχουν εντυπωθεί στο μυαλό μου. Είσαι ένας μαλάκας που στο intro δολοφονείται, συναντάει στον άλλο κόσμο ένα ....πλάσμα, το οποίο του δίνει ένα γκατζετάκι που σε γυρνάει πίσω στο χρόνο. Ο τύπος στην προσπάθεια να ανακαλύψει ποιος τα έχει βάλει μαζί του ενώ ο ίδιος είναι απλά ένας άχρωμος ρηχός NPC που δεν πειράζει κανέναν, αρχίζει να ξεκλειδώνει 5-6 διαφορετικές χρονικές ζώνες, και ξεκινάει ένα άπειρο μπέρδεμα με 'φαινόμενα πεταλούδας'.
The White Chamber: εκτενέστερο review
Grim Fandango, Day Of The Tentacle, Full Throttle: Δεν θα κάτσω να πλέξω το εγκώμιο της LucasArts μετά από αυτά που άφησε να συμβούν στα Monkey Island, αλλά αυτά εδώ πραγματικά αξίζουν. Συνοπτικά, καλείσαι να χειριστείς έναν πεθαμένο ταξιδιωτικό πράκτορα, τρεις σπασίκλες και έναν badass μηχανόβιο αντίστοιχα. Μετράνε.
Tex Murphy: Under a Killing Moon, The Pandora Directive: Είπαμε, δε συμπαθώ τα live-action-sequences, όμως εδώ έχεις μια ντετεκτιβική ιστορία σε ένα δυσοίωνο μέλλον με mutants, όπου επικρατεί μόνο νύχτα. Φοβερή ατμόσφαιρα και εξέλιξη χαρακτήρων και του κόσμου. Τα βίντεο τη σημερινή μέρα έχουν τραγική ανάλυση οπότε καλό κουράγιο.
Leisure Suit Larry: ομολογώ πως αν δεν ήταν το fanservice δεν θα έπαιζα ποτέ ένα παιχνίδι στο οποίο είσαι ένα μπάκουρας που προσπαθεί να γαμήσει όποια νάναι και τα σκατώνει με τους πιο τραγικούς τρόπους. Το νόημα στα παιχνίδια είναι να ξεφεύγεις από την κανονική σου ζωή. Πολύ δυνατοί διάλογοι στα σημεία που ο αφηγητής του τη λέει συνέχεια:
Αφηγητής (όταν κάνεις 'look at palm tree'): "This palm looks a bit hairy"
Larry: "I wish I had a dollar every time I heard that". LOOOOOOL
I Have No Mouth And I Must Scream: Ok, serious business. Αυτό είναι ένα από τα πιο buggy παιχνίδια που υπάρχουν, που όμως δεν σε νοιάζει επειδή είναι ΤΟΣΟ γαμηστερό. Ένας υπερυπολογιστής πηδάει όλη την ανθρωπότητα και κρατάει ζωντανούς 5 καημένους για να τους trollάρει for teh lulz, δημιουργώντας στον καθένα την προσωπική του κόλαση. Τους χειρίζεσαι με τη σειρά. Τι θα σας μείνει από το παιχνίδι:
1) η μουσικάρα
2) τα απίστευτα εμπνευσμένα σκοτεινά σκηνικά
3) ο κοντοπίθαρος συγγραφέας (ναι, ήταν διήγημα αρχικά) που επέμενε να κάνει το voice acting του υπολογιστή.... και είναι Τραγικός με Τ κεφαλαίο.
4) το γεγονός πως ένας από τους 5 χαρακτήρες ήταν πρώην γερμανός ερευνητής σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, κι επειδή στη Γερμανία το να μιλάς για τέτοια πράγματα ακόμα και με άσχημο τρόπο είναι verboten (see what I did there?), στην εκεί version αφαίρεσαν το χαρακτήρα και κάνανε το παιχνίδι unwinnable. Μπράβο.
NeverHood: ένα παιχνίδι που ή θα το λατρέψετε ή θα το μισήσετε, ανάλογα με το που θα εστιάσετε. Η άπειρη μουσική που μπορεί να γίνει άνετα CD για το αμάξι και τα γραφικά με πλαστελίνες (claymation stop motion) όπως και το τραγικό humor του είναι (+++). Ο κόσμος που δεν υπάρχει σχεδόν κανείς, μόνο αψυχολόγητοι γρίφοι (ahem-BOBBY machine-ahem) και το ότι είναι αλληγορία βασισμένη σε έντονα θρησκευτικές πεποιθήσεις (σοβαρά) που δίνει την εντύπωση διακριτικού προσηλυτισμού είναι (---). Κορυφαία σκηνή, σε ένα παιχνίδι που δεν γίνεται να πεθάνεις, όταν βλέπεις την τρύπα με πινακίδα 'Μην πέσετε μέσα! Θα πεθάνετε!' και κάνεις κλικ.
SPOILER: πεθαίνεις.
Runaway Trilogy
Εδώ ήθελα από την αρχή να καταλήξω.
Αυτά τα παιχνίδια είναι η απάντηση στον τίτλο: ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ .-
Δεν σκότωσε η Jane Jensen τα adventures, παρόλο που οι γρίφοι της ήταν πράγματι gtp.
Η LucasArts και η Sierra (τα αφεντικά στον τομέα αυτό) ξεπουλήθηκαν προσπαθώντας να ικανοποιήσουν με τους ίδιους πόρους ένα ευρύτερο κοινό με άλλα γούστα, και το κόστος ευκαιρίας [sic] ήταν τα adventures. Έτσι όμως, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο 'power vacuum' στην αγορά των συγκεκριμένων παιχνιδιών, το οποίο ήταν άμεσο πρόσφορο έδαφος για μικρότερες εταιρείες που δεν είχαν καμία ελπίδα να κοντράρουν τα 'μεγάλα ψάρια' στις άλλες αγορές, και προτίμησαν (σοφά) να εστιάσουν όλη τους την ενέργεια και μεράκι για να δώσουν στον κόσμο αυτό που πραγματικά θέλει.
Και εδώ έρχεται η Ισπανική Pendulo Studios. Οι τύποι το 'έχουν' πολύ το θέμα, μαθαίνουν από τα λάθη τους, λαμβάνουν υπόψιν τη γνώμη των παικτών στα φόρουμς και αυτοσατιρίζονται- και όλα αυτά φαίνονται ξεκάθαρα στην πορεία της τριλογίας. Αυτή τη στιγμή έχουν καπου 7-8 παιχνίδια και κρατάνε μόνοι τους στην πλάτη τους ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ MAINSTREAM ADVENTURE GAMING, με τους όρους που είχα θέσει πιο πάνω.
Στο πρώτο παιχνίδι είσαι ένα σπασικλάκι με γυαλιά που σε ολόκληρο το intro σου ζαλίζει τον έρωτα για το πόσο γαμάτος φυσικός είναι (θυμίζει έντονα Leonard Hofstadter πως σκατά γράφεται). Ο τυπάς χτυπάει με το αμάξι μια τσαχπινοκώλα βυζομάσταρη στρίπερ που την κυνηγάει η μαφία κι επειδή είναι goody-two-shoes (και καυλιάρης), αποφασίζει να τη βοηθήσει, οπότε μπλέκει χοντρά. Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι γεμίζει αξιομνημόνευτους NPCs, settings, ατάκες (BANANA!) κι ένα πολύ catchy κομμάτι. Στα δεύτερο φάγαμε ένα γερό ξενέρωμα με το too-much science fiction, για το οποίο μας αποζημίωσε με το παραπάνω το τρίτο.
Μπράβο στην Pendulo. Της αφιερώνω δύο εκλεκτά κομμάτια:
Το άρθρο μου βγήκε μεγαλούτσικο, μπορείτε να ανοίξετε μια μπύρα από τώρα.
Ναι, θα ακολουθήσω και πάλι την εύκολη συνταγή να ποντάρω στη νοσταλγία σας, για καλά παλιά παιχνίδια, IMHO τα καλύτερα- με μια βασική διαφορά: αυτή τη φορά θα προσπαθήσω να καταλήξω σε μια πρόβλεψη για το μέλλον. Όπως πάντα, για μερικά θα χρειαστείτε το προγραμματάκι DOS-Box για να τα παίξετε, αλλά αξίζει ο μπελάς.
Ο περισσότερος κόσμος θεωρεί τα adventures νεκρό είδος. Ο τυπάς σε αυτό το άρθρο, προσπαθεί να δώσει μια απάντηση στο γιατί, κατηγορώντας άμεσα τον παραλογισμό της Jane Jensen στους γρίφους του Gabriel Knight 3. Θα συμφωνήσω μαζί του για το συγκεκριμένο, αλλά αυτή η εξήγηση δεν με καλύπτει... Δεν μπορεί μόνο για μία συγγραφέας με OCD στις ανούσιες λεπτομέρειες και τους αψυχολόγητους γρίφους να σκότωσε όλο το είδος. Πιθανότερο, όπως το βλέπω είναι πως κάπου χάσανε τη 'χρυσή συνταγή'.
(ο λόγος που έχω την υπέροχη κυρά μου)
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΡΥΣΗ ΣΥΝΤΑΓΗ?
Κατ'αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα:Όταν λέμε Adventure games εννοούμε=
Όχι text adventure = εντάξει, δεν είμαι μεγάλος φαν των γραφικών, αλλά σκέτο κείμενο, στο οποίο πρέπει να δώσεις γραπτά εντολές μπας και πετύχεις τη βελόνα στα άχυρα είναι τουλάχιστον μαζοχισμός. Δεν είμαστε πια στα 80s. GO NORTH. Όχι εσύ, Peter. :P
Όχι puzzle adventure πρώτου προσώπου με ακίνητες εικόνες 360 μοιρών (Myst clones) = αν είναι να λύνετε ασύνδετους γρίφους καλύτερα πάρτε ένα Σταυρολύνω που μπορείτε να το πάρετε και στη χέστρα (εκτός αν είστε από αυτούς που κουβαλάτε το λάπτοπ μαζί σας και από κάτω τρέχουν τα κακάκια). Κατ'εμέ αυτά τα σκουπίδια είναι που σκότωσαν το είδος εντέλει: κατάχρηση της τεχνολογίας 3D γραφικών και ουσία μηδέν, στο όνομα του να παριστάνουμε τους ιντελεκτσουέλ gamers- δηλαδή απευθύνονται στην ιδιαίτερη εκείνη μειοψηφία που ξενερώνει όταν ο γρίφος έχει νόημα σε μια γενικότερη σαφή πλοκή-και παράλληλα συνδέεται με σχέση αιτίου-αποτελέσματος με όλο το στόρυ. Κοινως, το Hipster Kitty των gamers. Άσε που και το να φτιάξουν το in-game animation των χαρακτηρων τους να περπατάνε ήταν μπελαλίδικο.
Όχι action adventure- tomb raider, resident evil και τα ρέστα. Το νόημα είναι να μη γίνεται να πεθάνεις, ή έστω να σου δίνεται άμεσα η δυνατότητα να κάνεις reset τη σκηνή χωρίς save. Το adventure που είναι true στο είδος του δεν απαιτεί από τον παίκτη αντανακλαστικά και πιστολίδια.
Όχι πρώτου πρόσωπου: πρέπει να μπορείς να δεις τον χαρακτήρα σου, σε βάζει καλύτερα στο κλίμα.
Πρέπει να είναι 2D ή έστω ψεύδο-3D. Παρόλο που προσωπικά δε χωνεύω καθόλου τα live-action sequences, σε παιχνίδια τύπου Phantasmagoria, τα Tex Murphy μου άρεσαν. Ακόμα κι έτσι, για τους ίδιους αυτούς λόγους δεν τα συμπεριλαμβάνω στην κατηγορία στην οποία αναφέρομαι.
Αυστηρά point and click, καθόλου πληκτρολόγιο: αν ήθελα να μην έχω ελεύθερο χέρι για να καπνίζω χωρίς να γεμίζω στάχτες το πληκτρολόγιο, θα έπαιζα NeoGeo. Btw, Sanitarium WTF? Για να περπατήσεις έπρεπε να κρατάς πατημένο το δεξί κλικ. Και το παιχνίδι είχε πολύ περπάτημα. Enter Tendonitis
Πρέπει να χρησιμοποιείς αντικείμενα και να μιλάς με NPCs, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού. Να βρίσκεσαι δηλαδή σε μια ισορροπία RP, διαλόγων, γρίφων και cutscenes.
Δε νοείται να φτάσεις σε αδιέξοδο επειδή έχασες ένα στοιχείο στο chapter 1 το οποίο θα παίξει ρόλο στο τέλος, χωρίς να υπάρχει κάποιος λογικός υπαινιγμός πως θα σου χρειαστεί. Εσένα κοιτάω Sierra.
Να μην υπάρχουν σημεία βασισμένα στην τύχη και σε save-scumming (πχ να είσαι αναγκασμένος να ποντάρεις τα τελευταία σου φράγκα σε ρουλέτα και αν τα χάσεις να χρειάζεται load). Βλέπε ένα από τα πρώτα Leisure Suit Larry, δε θυμάμαι ποιό.
Να μπορεί να λυθεί από φυσιολογικούς ανθρώπους, που δεν κάνουν
Να υπάρχει λίγο Pixel Hunting, για να μπορούν οι παίκτες να γκρινιάζουν για αυτό, αλλά ταυτόχρονα να χαίρονται άπειρα όταν περνάνε το ποντίκι κατά λάθος εκεί που πρέπει και βρίσκουν τη λύση.
Να έχει γερό σενάριο που θα σου τραβάει την προσοχή και αξιομνημόνευτους NPCs. Και ακόμα σημαντικότερο, να έχει ατμόσφαιρα, είτε χιουμοριστική είτε σκοτεινή, αλλά ότι διάολο έχει να το κρατάει με συνέπεια και να το ενισχύει σε κάθε ευκαιρία.
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΕΡΔΙΣΑΝ:
Monkey Island 2 και The Curse of Monkey Island: Το 2 ήταν αυτό που με 'ξεπαρθένιασε' και θα το αγαπάω για πάντα, πόσο μάλλον τώρα που το ξαναβγάλανε special edition με 'εξελιγμένα γραφικά' (με τα παλιά είναι καλύτερο, αλλα δυστυχώς δεν έχει speech). Το Curse το περιμένα άπειρο καιρό, αγόρασα νέο υπολογιστή για χάρη του, και δεν το μετανιώνω καθόλου! Μουσικάρα!
-You're as repulsive as a monkey in a negligee!
-I look THAT much like your fiancee? (κλινγκ κλινγκ κλινγκ)
Δυστυχώς, ό,τι βγήκε στη συγκεκριμένη σειρά μετά από αυτά πρέπει να πεταχτεί στο Mount Doom.
Gabriel Knight: Sins of the Fathers: σαν βιβλίο, όχι σαν παιχνίδι. (το δίνανε δώρο σε ένα collection)
Lost Files of Sherlock Holmes: Case of the Serrated Scalpel. Ω,ναι! Η πιο γαμημένα απίστευτα πιστή μεταφορά της βροχερής ατμόσφαιρας και των φλεγματικών χαρακτήρων του βιβλίου. Ουδεμία σχέση με τις ταινίες του Guy Richie, ευτυχώς.
Sanitarium: Είμαι διχασμένος όσον αφορά αυτό το παιχνίδι: μέχρι τη μέση είναι τρομερό ψυχολογικό θρίλλερ στο σπασμένο μυαλό ενός τύπου σε κώμα. Από εκεί και μετά χώσανε 2-3 chapters τόσο ξέμπαρκα (αυτό που είσαι κύκλωπας vs starcraft, και αυτό με τους Αζτέκους) που μου δίνουν την εντύπωση πως όταν μαζεύτηκε η ομάδα για brainstorming*, αναγκάστηκαν να κάνουν το χατίρι στους δυο πιο απελπισμένους σεναριογράφους τους που απειλούσαν πως αν δεν δουν τις ιδέες τους επί οθόνης, θα κρατήσουν την αναπνοή τους μέχρι να σκάσουν!
Shadow of Destiny: ένα ...περίεργο παιχνίδι, με γραφικά anime. Παρόλο που τεχνικά κινείσαι με τα πλήκτρα, είχε τόσο eerie ατμόσφαιρα και σενάριο, που ακόμα κι εκείνες οι 3 ώρες που χρείαστηκαν για να το βγάλω όταν ήμουν λύκειο έχουν εντυπωθεί στο μυαλό μου. Είσαι ένας μαλάκας που στο intro δολοφονείται, συναντάει στον άλλο κόσμο ένα ....πλάσμα, το οποίο του δίνει ένα γκατζετάκι που σε γυρνάει πίσω στο χρόνο. Ο τύπος στην προσπάθεια να ανακαλύψει ποιος τα έχει βάλει μαζί του ενώ ο ίδιος είναι απλά ένας άχρωμος ρηχός NPC που δεν πειράζει κανέναν, αρχίζει να ξεκλειδώνει 5-6 διαφορετικές χρονικές ζώνες, και ξεκινάει ένα άπειρο μπέρδεμα με 'φαινόμενα πεταλούδας'.
The White Chamber: εκτενέστερο review
Grim Fandango, Day Of The Tentacle, Full Throttle: Δεν θα κάτσω να πλέξω το εγκώμιο της LucasArts μετά από αυτά που άφησε να συμβούν στα Monkey Island, αλλά αυτά εδώ πραγματικά αξίζουν. Συνοπτικά, καλείσαι να χειριστείς έναν πεθαμένο ταξιδιωτικό πράκτορα, τρεις σπασίκλες και έναν badass μηχανόβιο αντίστοιχα. Μετράνε.
Tex Murphy: Under a Killing Moon, The Pandora Directive: Είπαμε, δε συμπαθώ τα live-action-sequences, όμως εδώ έχεις μια ντετεκτιβική ιστορία σε ένα δυσοίωνο μέλλον με mutants, όπου επικρατεί μόνο νύχτα. Φοβερή ατμόσφαιρα και εξέλιξη χαρακτήρων και του κόσμου. Τα βίντεο τη σημερινή μέρα έχουν τραγική ανάλυση οπότε καλό κουράγιο.
Leisure Suit Larry: ομολογώ πως αν δεν ήταν το fanservice δεν θα έπαιζα ποτέ ένα παιχνίδι στο οποίο είσαι ένα μπάκουρας που προσπαθεί να γαμήσει όποια νάναι και τα σκατώνει με τους πιο τραγικούς τρόπους. Το νόημα στα παιχνίδια είναι να ξεφεύγεις από την κανονική σου ζωή. Πολύ δυνατοί διάλογοι στα σημεία που ο αφηγητής του τη λέει συνέχεια:
Αφηγητής (όταν κάνεις 'look at palm tree'): "This palm looks a bit hairy"
Larry: "I wish I had a dollar every time I heard that". LOOOOOOL
I Have No Mouth And I Must Scream: Ok, serious business. Αυτό είναι ένα από τα πιο buggy παιχνίδια που υπάρχουν, που όμως δεν σε νοιάζει επειδή είναι ΤΟΣΟ γαμηστερό. Ένας υπερυπολογιστής πηδάει όλη την ανθρωπότητα και κρατάει ζωντανούς 5 καημένους για να τους trollάρει for teh lulz, δημιουργώντας στον καθένα την προσωπική του κόλαση. Τους χειρίζεσαι με τη σειρά. Τι θα σας μείνει από το παιχνίδι:
1) η μουσικάρα
2) τα απίστευτα εμπνευσμένα σκοτεινά σκηνικά
3) ο κοντοπίθαρος συγγραφέας (ναι, ήταν διήγημα αρχικά) που επέμενε να κάνει το voice acting του υπολογιστή.... και είναι Τραγικός με Τ κεφαλαίο.
4) το γεγονός πως ένας από τους 5 χαρακτήρες ήταν πρώην γερμανός ερευνητής σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, κι επειδή στη Γερμανία το να μιλάς για τέτοια πράγματα ακόμα και με άσχημο τρόπο είναι verboten (see what I did there?), στην εκεί version αφαίρεσαν το χαρακτήρα και κάνανε το παιχνίδι unwinnable. Μπράβο.
NeverHood: ένα παιχνίδι που ή θα το λατρέψετε ή θα το μισήσετε, ανάλογα με το που θα εστιάσετε. Η άπειρη μουσική που μπορεί να γίνει άνετα CD για το αμάξι και τα γραφικά με πλαστελίνες (claymation stop motion) όπως και το τραγικό humor του είναι (+++). Ο κόσμος που δεν υπάρχει σχεδόν κανείς, μόνο αψυχολόγητοι γρίφοι (ahem-BOBBY machine-ahem) και το ότι είναι αλληγορία βασισμένη σε έντονα θρησκευτικές πεποιθήσεις (σοβαρά) που δίνει την εντύπωση διακριτικού προσηλυτισμού είναι (---). Κορυφαία σκηνή, σε ένα παιχνίδι που δεν γίνεται να πεθάνεις, όταν βλέπεις την τρύπα με πινακίδα 'Μην πέσετε μέσα! Θα πεθάνετε!' και κάνεις κλικ.
SPOILER: πεθαίνεις.
Runaway Trilogy
Εδώ ήθελα από την αρχή να καταλήξω.
Αυτά τα παιχνίδια είναι η απάντηση στον τίτλο: ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ .-
Δεν σκότωσε η Jane Jensen τα adventures, παρόλο που οι γρίφοι της ήταν πράγματι gtp.
Η LucasArts και η Sierra (τα αφεντικά στον τομέα αυτό) ξεπουλήθηκαν προσπαθώντας να ικανοποιήσουν με τους ίδιους πόρους ένα ευρύτερο κοινό με άλλα γούστα, και το κόστος ευκαιρίας [sic] ήταν τα adventures. Έτσι όμως, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο 'power vacuum' στην αγορά των συγκεκριμένων παιχνιδιών, το οποίο ήταν άμεσο πρόσφορο έδαφος για μικρότερες εταιρείες που δεν είχαν καμία ελπίδα να κοντράρουν τα 'μεγάλα ψάρια' στις άλλες αγορές, και προτίμησαν (σοφά) να εστιάσουν όλη τους την ενέργεια και μεράκι για να δώσουν στον κόσμο αυτό που πραγματικά θέλει.
Και εδώ έρχεται η Ισπανική Pendulo Studios. Οι τύποι το 'έχουν' πολύ το θέμα, μαθαίνουν από τα λάθη τους, λαμβάνουν υπόψιν τη γνώμη των παικτών στα φόρουμς και αυτοσατιρίζονται- και όλα αυτά φαίνονται ξεκάθαρα στην πορεία της τριλογίας. Αυτή τη στιγμή έχουν καπου 7-8 παιχνίδια και κρατάνε μόνοι τους στην πλάτη τους ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ MAINSTREAM ADVENTURE GAMING, με τους όρους που είχα θέσει πιο πάνω.
Στο πρώτο παιχνίδι είσαι ένα σπασικλάκι με γυαλιά που σε ολόκληρο το intro σου ζαλίζει τον έρωτα για το πόσο γαμάτος φυσικός είναι (θυμίζει έντονα Leonard Hofstadter πως σκατά γράφεται). Ο τυπάς χτυπάει με το αμάξι μια τσαχπινοκώλα βυζομάσταρη στρίπερ που την κυνηγάει η μαφία κι επειδή είναι goody-two-shoes (και καυλιάρης), αποφασίζει να τη βοηθήσει, οπότε μπλέκει χοντρά. Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι γεμίζει αξιομνημόνευτους NPCs, settings, ατάκες (BANANA!) κι ένα πολύ catchy κομμάτι. Στα δεύτερο φάγαμε ένα γερό ξενέρωμα με το too-much science fiction, για το οποίο μας αποζημίωσε με το παραπάνω το τρίτο.
Μπράβο στην Pendulo. Της αφιερώνω δύο εκλεκτά κομμάτια:
*Brainstorming = 'νοητική καταιγίδα'! Είμαι έτοιμος να μεταφράσω Drizzt!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)