Φλώρος - Mode!

Τις προάλλες καιγόμουν πάλι με το San Andreas, που δυστυχώς δε μπορώ να το τερματίσω με τίποτα επειδή έχω κολλήσει σε μια γαμημένα δύσκολη υποχρεωτική αποστολή (για όσους ενδιαφέρεστε να μου πείτε πόσο εύκολα τη βγάλατε και τι γαμιάδες που είστε, εννοώ αυτήν εδώ).

Το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν το παίζω για τις αποστολές, το παίζω παρά τις αποστολές. Μπορείς να το δεις σαν μια υπέροχη ταινία- RPG που όμως δεν κρατιέται από το να σου σπάσει την πούτσα με μερικά υποχρεωτικά (και δύσκολα) πράγματα. Μάλιστα, όχι μόνο κανένα απολύτως cheat δε σε βοηθάει, αλλά και αν εντέλει το χρησιμοποιήσεις, το παιχνίδι δε σε αφήνει να κάνεις μετά save!

Είμαι από αυτούς τους αλλόκοτους τύπους που δεν έχουν την υπομονή να κάνουν 20 retries στην ίδια αποστολή επειδή δεν την παλεύουν με το χειρισμό.
Είμαι, επίσης, ένας από αυτούς τους απαράδεκτους τύπους που όταν έπαιζαν Total War, έκαναν auto-combat τις μάχες επειδή δε γούσταραν πραγματικά να παίξουν RTS, αλλά μόνο το turn-based, civilization-style κομμάτι.

Αξίωμα: Παιχνίδια παίζω για να διασκεδάσω, όχι για να κάνω αγγαρείες.

Και φαίνεται πως δεν είμαι μόνο εγώ.

Η Jennifer Hepler, συγγραφέας για την Bioware (στο σενάριο του Dragon Age) έκανε το λάθος να πει το ίδιο πράγμα:

- Ποιό είναι το χειρότερο στη δουλειά σας?
- Μισώ τις action σκηνές στα παιχνίδια.
- Και τι προτάσεις έχετε για τους προγραμματιστές?
- Να δώσουν την επιλογή να skipάρεις το action κομμάτι, όπως δίνουν αντίστοιχα την επιλογή να skipάρεις το διάλογο.


Τώρα, το ότι το internet είναι γεμάτο γαμημένα καθυστερημένους είναι γνωστό. Όμως, ακόμα και με τα internetικά στάνταρτς, η σκατοθύελλα που ακολούθησε ήταν άνευ προηγουμένου.
(σχόλιο: αν παρατηρήσετε το συγκεκριμένο photoshop, στο κάτω μέρος γράφουν μερικές πολύ εμπνευσμένες τρολλιές, ντεμέκ μέρος της συνέντευξης: να έχει λέει μόνο Gay Romance Options στο -τότε αναμενόμενο- Mass Effect 3 ROFLMAO -να τονιστεί πως η συγκεκριμένη συγγραφέας δε δούλεψε στο στόρυ κανενός από τα ME)

Η αλήθεια είναι πως όταν καταφέρεις να κάνεις τον γαμημένο General Manager της Bioware να σε γαμωσταυρίσει δημοσίως, αυτό είναι κάτι σαν άθλος! Ψάξτε το, αυτός είναι.
Φυσικά τα ίδια αυτά τρολλάκια μετά ήταν πονοκωλιάρικα και μπαωωωίζοντα (οκ... πώς σκατά αλλιώς να μετέφραζα το butthurt και το bawwwwing?), πως η Bioware 'έβριζε τους πελάτες της'! Δεν κάνω πλάκα, αυτά τα πράματα μόνο στο ίντερνετ γίνονται!  (η full ιστορία εδώ)

Anyway, στο θέμα μας: η τύπισσα έχει δίκιο, ή έστω εν μέρει δίκιο.

Η δυνατότητα να skipάρεις τη μάχη προφανώς δεν γίνεται να υπάρχει σε όλα τα genres παιχνιδιών (πχ στα Diablo-clones, κάτι τέτοιο θα σου στερούσε περίπου το 98% του παιχνιδιού DUUUH), αλλά από την άλλη όχι απλώς γίνεται, αλλά και ενδείκνυται στα RPGs που σέβονται τον εαυτό τους.

Πάρτε για παράδειγμα τα δύο πρώτα Fallout: υπάρχει δυνατότητα να τερματίσεις τα παιχνίδια αποφεύγοντας ακόμα και την τελευταία μάχη -είτε θα 'πείσεις' με speech τους τύπους πως το σχέδιο τους είναι καταδικασμένο, είτε θα ενεργοποιήσεις το μηχανισμό αυτοκαταστροφής μέσα στην εχθρική βάση με science, πάντως κανένας δε σε αναγκάζει να μπλεχτείς σε τσαμπουκάδες αν δε θέλεις.
Ακόμα πιο τραβηγμένο: Planescape Torment. Το να είσαι immortal god-level undead κάνει όλες τις μάχες ψιλο-ανούσιες, αλλά το σημείο που κάνει τη διαφορά είναι η τελική 'μάχη':
version #1: παραδοσιακό βρωμόξυλο
version #2: εάν έχεις κάνει ένα συγκεκριμένο side-quest, παίρνεις το dagger που είναι τόσο ισχυρό ώστε μπορεί να λήξει το όλο θέμα μόνο από επιλογή διαλόγου
version #3: εάν έχεις Wisdom = 25, δεν χρειάζεσαι καν το dagger. Απλά επιλέγεις να τελειώσεις την υπόθεση με τη δύναμη της θέλησης.

Είναι αυτό που αποκαλώ το Φλώρος-Mode, στο οποίο δεν έχει σημασία αν είσαι τελείως άχρηστος σε έναν τομέα που δε σου αρέσει, επειδή ΔΕΝ θα είναι απαραίτητο, δεν θα μπορεί ένα σκατένιο mechanic του παιχνιδιού να σου χαλάει τα στοιχεία του ίδιου αυτού παιχνιδιού που σε καυλώνουν.

Αυτό προφανώς δεν ισχύει μόνο για τα CRPGs αλλά και για τα PnP, και ακριβώς σε αυτό το σημείο χωλαίνει το DnD: μπορεί να είναι γαμάτο σύστημα για μάχες (προσωπικά διαφωνώ, αλλά έστω πως είναι), αλλά δεν αφήνει απολύτως κανένα παράθυρο για Φλώρος-Mode. Και μην ακούσω κρετινισμούς του στυλ 'αν έχεις καλό GM γίνεται'. ΌΧΙ ΗΛΙΘΙΕ, ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ!
Ο καλός GM θα αναγκαστεί να εφαρμόσει house-rules για να το πετύχει, αλλά και πάλι, αν είχε στα χέρια του ένα σύστημα στο οποίο προβλέπεται ο αναίμακτος δρόμος επίλυσης των quest εξίσου αποτελεσματικά με τις μάχες, για τις δεδομένες δεξιότητες του, θα είχε πολύ καλύτερα αποτελέσματα.
Άσε κατά μέρος το ότι τα 'χοντρά' xp έρχονται μόνο με σφαξίδια (και παλαιότερα μόνο αποκτώντας loot! omg), και μέτρησε, ανεξαρτήτως έκδοσης, πόσες σελίδες βγαίνουν για κανόνες μάχης, attacks of opportunity, feats, skills, spells κτλ και πόσες για το Roleplaying αυτό καθ'εαυτό.

Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους.