Τα PC-Games που διαμόρφωσαν τον σημερινό RPGά!
(boobies για έμφαση):
Το άρθρο προφανώς απευθύνεται στους πιό μεγάλους σε ηλικία, που κατάλαβαν από νωρίς πως ο υπολογιστής τους θα είναι η τακτικότερη παρέα τους... καθώς και το τι αποκόμισα από τα παιχνίδια αυτά, σαν GM. Γιατί, εκεί είναι το ζητούμενο: να δίνεις ουσία, όχι γραφικά (ahem-skyrim-ahem)- για αυτόν το λόγο γαμήθηκα να βάζω βιντεάκια στα λινκς. Θα ταξινομήσω τα σημαντικότερα παιχνίδια-σταθμούς με βάση γεωλογικές περιόδους, για να είμαστε full αγάμητοι σπασίκλες:
Τριάσια Περίοδος (παιχνίδια του 2.86):
The Monuments Of Mars: το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα ever, λόγω awesomιλας του τίτλου. Είσαι ένα μπαρμπαλέκι [sic] που πρέπει να την παλέψει ως το τέλος για να ανακαλύψει το μυστικό που κρύβεται πίσω... απο ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΗ!!! (dun dun DUUUN!).
Τι μας δίδαξε: το παν είναι ένας βαρύγουπος τίτλος, μετά ο παίκτης φτίχνει την ατμόσφαιρα στο μυαλό τυο πολύ πιο εύκολα.
Titus the Fox: Αυτό μάλλον θα το θυμάστε, το αντίστοιχο των sonic και mario για τους κατόχους PC. Από τότε άρχισαν να διαφοροποιούνται εξελικτικά τα είδη gamers του pc (νοήμονες) - κονσόλας (βρίσκουν το 9gag αστείο). Είναι αυτό το αλεπουδάκι που τρέχει και πετάει σκουπίδια σε άστεγους, νταβάδες και λοιπούς.... ιδιαίτερους NPCs και μετά καταλήγει στις πυραμίδες. what. Ωραίο παιχνίδι, ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα. Το καλύτερο, αν καταφέρετε να το τρέξετε, το παιχνίδι θα ενθουσιαστεί που ο κόσμος γουστάρει ακόμα! (βλέπε βίντεο). ΤΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΚΟΜΠΡΕΣΕΡ ΝΤΕΜΕΚ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΧΕΙ ΟΜΩΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ.
Τι μας δίδαξε: πως όταν οι κακοί είναι παρτάλια αξιομνημόνευτοι, κερδίζεις τον παίκτη.
Sid Meier's F-15 Strike Eagle 2: ΝΑΙ! από τον τύπο που δημιούργησε τα Civ, εξομοιωτής για αεροπλανάκια! Ανάλογα πόσο αποτελεσματικός ήσουν, σε ανέβαζε βαθμίδες στην ιεραρχία και σου έδινε παράσημα. Σε αντίθεση με τα ΤΕΛΕΙΩΣ δυσλειτουργικά simulators της εποχής του, είχε επιλογή για αυτόματο πιλότο στην προσγείωση για να μη σπάει μπάλες με μαλακίες, καθώς και πολύ απλοποιημένο από πάρα πολλές απόψεις interface. Να μην ξεχάσω, εαν την έκανες τρεις φορές με αλεξίπτωτο, σε ...'συνταξιοδοτούσανε' πρόωρα.
Τι μας δίδαξε: Πως η απλότητα είναι βασική προϋπόθεση για να γίνει ένα παιχνίδι απολαυστικό, πως το να ανταμοίβεις τον παίκτη με προαγωγές και παράσημα τον πορώνει να προσπαθήσει κι άλλο (κι ας μην έχουν απολύτως κανέναν αντίκτυπο)
Spider Man and Captain America in Doctor Doom's Revenge: ένα παιχνίδι διαμορφωμένο σε στυλ κόμικ, με την έννοια πως προχωράς ανάμεσα στα καρέ και συνεχίζεις την περιπέτεια, και όλο αυτό βασισμένο πιστά στο canon της Marvel. Δυστυχώς ακόμα και η τόσο καλή παρουσίαση του κόσμου πάει άκλαυτη όταν η εκτέλεση είναι τόσο κακή. Είναι ταυτόχρονα γαμάτο μέσα στην τραγικότητά του και τραγικό μέσα στη γαματοσύνη του.
Τι μας δίδαξε: Πως οι παίκτες γουστάρουν να υπάρχει εσωτερική συνοχή στον κόσμο, να μπορούν να 'αναγνωρίζουν' τις πληροφορίες για τους villains και τους συμμάχους. Ουσιαστικά, πως τα πάντα λειτουργούν πιό πιστευτά στα πλαίσια ενός καθορισμένου gaming world.
Ιουράσια Περίοδος (παιχνίδια για 4.86 που επειδή υπήρχαν μόνο τα windows 3.1 όλοι τα παίζανε στο Norton Commander. Τα περισσότερα τα έπαιρνες σε δισκέττες και μόνο ένας δύο έμποροι σε όλη την πόλη είχανε αντιγραφικό για CD)
remember this?
Sony Entertainment CD games: Αποκλείεται να μη θυμάστε αυτήν εδώ την τραγική (ακόμα και για τότε) συλλογή με μαλακίες παιχνίδια- όλα σε shareware version- που δίνανε τζάμπα με τους υπολογιστές. Τα μόνα που θυμάμαι είναι τα Gobliins, Billy the Kid, Dangerous Dave, Duke Nukem (2d platform, πριν βγεί το doom-clone), Capture the Flag, Europa (δε βρίσκω για αυτά)... Ήμασταν τόσο αφελείς και πρωτάρηδες ή ήταν όλα τους γαμηστερά? Δεν ξέρω.
Τι μας δίδαξε: όσο μεγαλύτερη ποικιλία, τόσο το καλύτερο.
Lotus III: η παιχνιδάρα με αμαξάκια [sic] που είχε γαμηστερές πίστες! Δυστυχώς δεν είχε και πολλά άλλα....
Τι μας δίδαξε: όταν δεν έχεις τίποτα άλλο αξιόλογο να δείξεις, τράβα την προσοχή των παικτών στα σκηνικά και την ατμόσφαιρα!
Raptor: ένα από τα πρώτα παιχνίδια που πιάσανε το νόημα πως αυτό που χρειάζονται οι παίκτες είναι τα φράγκα που έχουν βγάλει από τις περιπέτειές τους να τα ξοδεύουν σε upgrades (σε αντίθεση με τον παππού του, το Major Striker). Παρόλο που είναι εξωφρενικά απλό, ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΦΗΣΕΙΣ, ακόμα και σήμερα (αρκεί να βάλεις το DOSbox), ακριβώς επειδή συνέχεια κρατάει μπροστά σου το καρότο των καλύτερων όπλων.
Τι μας δίδαξε: δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι τρελά πρωτοποριακό, αρκεί να τάζεις στους παίκτες την ευκαιρία για kewl loot-θα σε ακολουθήσουν πιστά.
Syndicate: είσαι ένας από τους κακούς (δεν υπάρχουν καλοί), που ελέγχει ένα συνδικάτο του εγκλήματος στο μέλλον το οποίο σφάζει άσχετο κοσμάκη για να τους κάνει killer-fucker-cyborgs. Μετά ξεκινάς να κατακτάς τον κόσμο Real Time Style! Ανεβάζεις μόνος σου τους φόρους όσο γουστάρεις, και με τα φράγκα ξεκλειδώνεις τεχνολογίες και οπλάκια. Με αυτά φτιάχνεις ακόμα καλύτερους στρατιώτες κ.ο.κ.. Απλά από τις καλύτερες ατμόσφαιρες σε παιχνίδι της εποχής του, ακόμα από το ΚΟΡΥΦΑΙΟ εισαγωγικό.
Τι μας δίδαξε: είναι καλό να είσαι κακός (βασικά η ατάκα είναι του dungeon keeper αλλά εν πάσει-), ειδικά όταν το κάνεις με στυλ και μουσικάρα. Το παν είναι η πόζα.
Theme Park: ένα απίστευτα ευχάριστο, γελοίο παιχνιδάκι, που το ηθικό δίδαγμά του είναι να θυμίσει στον παίκτη πως παίζει για ευχαρίστηση και όχι για να σπάει τις μπάλες του. Επίσης είναι γαμηστερό όταν πουλάς στους επισκέπτες του λούνα πάρκ σου τα πιό φτηνιάρικα φαγητά και βάζεις τά τρενάκια να τρέχουν στο φουλ, που όλοι ξερνάνε LOL (ανωριμότατος)
Τι μας δίδαξε: παίζεις για να περνάς καλά.. -το 95% των σημερινών game developers το παραβλέπουν συστηματικά αυτό. Και, ο παίκτης θέλει το χρόνο του.
(to be continued....)
-ΥΓ: καμιά φορά μπορεί να μπερδευτώ και να βάλω κανένα ecchi που το έχω ξαναβάλει. Σε αυτήν την περίπτωση plz αφήστε comment και θυμίστε μου σε ποιό άρθρο ήταν την προηγούμενη φορά. Θένκς.
....σεμινάριο παλαιοντολογίας!!!Περίμενα να βάλεις ecchi κάτι σε Flindstones!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή