Blast from the past!- part #2

Πρώτα λίγο ecchi:

Κρητιδική Περίοδος

Sid Meier's Colonization: 'Τι τραγική απομίμηση του Civilization!' θα πει ο αδαής στην πρώτη του επαφή. Και όμως, αυτό το παιχνίδι έχει πολύ περισσότερο στυλ από τον προκάτοχό του. Κατ'αρχάς έχει μια στάνταρ ιστορία: είσαι ένας από τους ευρωπαίους κατακτητές εξερευνητές, και σε στέλνει ο βασιλιάς σου να αποικίσεις μια νέα ήπειρο. Ωραία ως εδώ. Όμως, σε αντίθεση με το civ, εδώ είναι πρακτικά αδύνατο να είσαι αυτάρκης και πρέπει να κουβαλάς τις μαλακίες που χρειάζεσαι από τον παλαιό κόσμο, και κατά συνέπεια να ανέχεσαι τις μαλακίες των εκεί δυνάμεων ('φόροι! περισσότεροι φόροι!!'). Όλα αυτά τουλάχιστον μέχρι να μαζέψεις αρκετούς πόντους....δημοκρατίας (σοβαρά) και να κάνεις ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ! Βρωμάει αμερικανίλα έντονα και απολαυστικά σαν ροκφόρ, σε βαθμό που θα έκανε ακόμα και τον Michael Bay να υποκλιθεί! Και καταφέρνει να το περάσει και σε σένα.
Τι μας δίδαξε: πως το open-endedness και η προσοχή στη λεπτομέρεια φτιάχνουν έναν κόσμο που θα κρατήσει τους παίκτες ακόμα έναν γύρο.

X-Com aka UFO: Enemy Unknown: νομίζεις πως έχεις παίξει αρκετά strategy ώστε να μπορείς να τα φέρνεις βόλτα εύκολα, τερμάτισες το Colonization και είσαι ο γαμιάς. Μετά ακούς καλά λόγια για ένα παιχνίδι, βλέπεις την εισαγωγή του στην αισθητική κινουμένων σχεδίων των 80's. (απλά συγκρίνετε και μόνοι σας) και λες 'τώρα θα το ξεσκίσω στα γρήγορα'. Ξεκινάει πρώτη μάχη, έχεις εξοπλίσει τους πάντες στο φουλ και είσαι άνετος. Και σε περιμένει μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη: Παντού γύρω σκοτάδι, φρικτές κραυγές και ένα ambience σαν καρδιοχτύπι, κάποιος εκτός οθόνης αρχίζει να ρίχνει και σφάζει με τη μια τη μισή ομάδα. WTF!?! Σε άλλον ένα γύρο, όλοι έχουν πεθάνει, το σκάφος έχει χαθεί, οι κυβερνήσεις αποσύρουν την χρηματοδότηση από το anti-εξωγήινο πρόγραμμα σου το οποίο βαράει φαλιμέντο, και η γη την πουτσίζει- game over. Τι διάολο? Δοκιμή δύο: με τα χίλια ζόρια και αρκετά load την παλεύεις στη μάχη, αλλά τα πράγματα χειροτερεύουν με ταχύτητα καθώς οι επόμενες είναι γεωμετρικά δυσκολότερες,δεν προλαβαίνεις να οργανωθείς και game over. ΣΟΥ ΕΦΥΓΕ Η ΜΑΓΚΙΑ ΤΩΡΑ ΜΑΛΑΚΑ? Ουσιαστικά τα παιχνίδια συνοψίζονται στο να λαμβάνεις πρωκτικό σεξ από τους εξωγήινους. Αυτό και το Terror from the Deep είναι διαμάντια. Τα επόμενα μην τα κοιτάξετε καν.
Τι μας δίδαξε: πως να σπέρνεις πανικό με το ιδανικό μείγμα ominous ατμόσφαιρας και shock-tactics, και να κάνεις τον παίκτη να το γουστάρει.

Jazz Jackrabbit (αν κάποιος νομίζει πως μιλάω για τον αγαπημένο τους δονητή στο sex and the city, τότε βρίσκεται σε λάθος blog): Ό,τι ήταν ο Mario και ο Sonic για τις κονσόλες ήταν αυτό το πράσινο κουνέλι με την καραμπίνα για το PC. Ή μάλλον πολύ θα το ήθελε, αλλά όλοι παίζαμε aladdin και lion king.
Τι μας δίδαξε: πως να θυμόμαστε εύκολα τον αγαπημένο δονητή που θέλουν οι γκόμενες.


Heretic: ΟΚ, δεν σκοπεύω να μιλήσω πολύ για τους γνωστούς τίτλους, απλά ήθελα να επισημάνω κάτι που διαπίστωσα με τον άσχημο τρόπο. Σαν ιστορία είναι 100% αληθινή. Θυμάστε τους κωδικούς του Doom: IDKFA (για όλα τα όπλα) και IDDQD για god mode. Τι διάολο λέω, και τα δύο παιχνίδια είναι της Id, θα δοκιμάσω τους ίδιους κωδικούς:
εγώ: IDKFA
παιχνίδι: 'cheater! you don't deserve weapons!' -και μου αφαιρεί όλα τα όπλα
εγώ: (panic mode) γρήγορα, γρήγορα IDDQD!!!!
παιχνίδι: 'trying to cheat,eh? now you die!'- και με σφάζει επιτόπου.
Ιδού η απόδειξη.
Τι μας δίδαξε: εμμμμ, οι game developers είναι τρολλάκια?

LULA: the sexy empire, ή κάτι τέτοιο. Δε γινότανε να μην περιληφθεί ένα από τα πιό 'διάσημα' παιχνίδια της γενιάς που τότε ήμασταν γυμνάσιο. Δυστυχώς ποτέ δεν κατάφερα να το τρέξω παρά μόνο μια φορά που μου προέκυψε στα ιταλικά και δεν καταλάβαινα τίποτα. Μερικά fapping τα έριξα όπως και να'χει, και από όσο κατάλαβα στο σενάριο είσαι ένας τσοντοπαραγωγός, οπότε εγκρίνεται. Από όλα τα παιχνίδια της σειράς μου έτρεξε πολλά χρόνια μετά μόνο το Lula 3D και δεν είχε καμία σχέση με τα προηγούμενα, ούτε βυζάρες ούτε πήδουλους. Στο Abyss να πάει αυτό και όλο του το σόι. Άμα θέλετε κάτι τέτοιο καλύτερα να τη βρείτε με hentai flash games.
Τι μας δίδαξε: το fanservice και οι βυζάρες γεφυρώνουν τις πολιτισμικές διαφορές (τσοντιάρηδες όλου του κόσμου ενωθείτε!)

1001 Sega Games: μεγάλη ανακρίβεια: ούτε 1001 ήταν, ούτε ήταν όλα για Sega, αλλά ήταν μια συλλογή emulators της εποχής, είχε και για game boy και τα ρέστα. Σε αυτά είχε μερικά κορυφαία, από Dragonball Z 2, Zombies Ate My Neighbours, Zelda: Links Awakening, και το 'πολύ'  Comix Zone (ίδια συνταγή με το Dr.Doom's Revenge του προηγούμενου άρθρου, αλλά με άψογη εκτέλεση- μακάρι να βάζανε και κανένα save point). MUST HAVE.
Τι μας δίδαξε: μην εμπιστεύεσαι ένα προϊόν από το όνομά του γιατί μάλλον θα σου βγει κάτι άσχετο(εσένα κοιτάω LULA 3D)

Grand Theft Auto 1 και 2: ναι, εκείνα που τα έβλεπες όλα από πάνω σαν να είναι πλαστικά αυτοκινητάκια και ο χαρακτήρας σου ήταν μερικά πίξελς που ρευόντουσαν και κλάνανε. Αυτά τα παιχνίδια το είχαν πιάσει το νόημα: απόλυτη ελευθερία, τρομερή ατμόσφαιρα (ειδικά το δεύτερο που ήταν νύχτα) και άφθονο γέλιο. Το σωστό παιχνίδι πρέπει να σε διασκεδάζει ακόμα και αν τα θαλασσώνεις, όχι να συ συγχύζει. Extra πόντοι να ταυτόχρονα ακούγατε το OST του πρώτου Blues Brothers.
Τι μας δίδαξε: το σωστό παιχνίδι είναι αυτό που κάνει χαβαλέ εις βάρος του εαυτού του.

Fields Of Fire: War Along the Mohawk. Τον καιρό των πρώτων GTAs ήταν πολύ στη μόδα το 'τα βλέπω όλα από πολύ ψηλα' όπως με τα Warcraft II έτσι και με κάποια RPGάκια, πχ Rage Of Mages 2: Necromancer, το οποίο δυστυχώς ελάχιστα είχα την ευκαιρία να παίξω. Αυτό που είχα λιώσει όμως ήταν αυτό εδώ το γιαλαντζί strategy- στην ουσία RPG, σε setting 'τελευταίος των Μοϊκανών', που μάλλον δεν θα το ξέρει κανείς. Ανέβαζες skills (ουσιαστικά abilities) και αγόραζες σε πολύ περιορισμένο βαθμό οπλάκια για να λύσεις αποστολές με κάποιον από τους έτοιμους (και ΧΟΝΤΡΑ μη-ισορροπημένους) NPCs των Άγγλων ή των Γάλλων. Τίποτα το ιδιαίτερο σαν ιδέα, αλλά σαν εκτέλεση τα έσπαγε- μη ξεχνάμε πως ήταν από τα πρώτα του είδους του, πριν το Diablo 1.
Τι μας δίδαξε: όλα όσα μας δίδαξε τα είχαν ενσωματώσει σε μεταγενέστερα games για κάποια χρόνια και μετά τα 'ξεχάσανε'. Καταραμένα MMOs. Νοσταλγία μεγάλη το συγκεκριμένο...

Σημείωση: συνειδητά δεν περιέλαβα adventures και RPGs στη λίστα, θα γίνουν σε κάποια φάση χωριστό άρθρο. Πάρτε τώρα λίγο fanservice που ζήτησε τόσο ευγενικά ο ΧΩΣΤΗΡΑΣ:

(τι κοινό έχουν το penthouse και τα 20πλευρα? -όλοι τα διαβάζουν 'για τα άρθρα' μουχαχαχα)