Φτιάχνοντας το Τέλειο Παιχνίδι #1

Πιο σωστά: φτιάχνοντας το τέλειο RPG.

Στη συγκεκριμένη σειρά άρθρων αποσκοπώ στο να μαζέψω τα καλύτερα στοιχεία από όλα τα παιχνίδια με τα οποία έχω έρθει σε επαφή, προκειμένου να βρω τη μυστική συνταγή της επιτυχίας, κάτι μάλλον απίθανο.
Τουτέστιν, με ανάλυση, να απομονωθούν τα σημεία κάθε παιχνιδιού, που αν τα μαζέψουμε σε ένα, θα γίνει το Τέλειο Παιχνίδι. Φυσικά, ξέρω πολύ καλά πως το Τέλειο Παιχνίδι δεν υπάρχει λόγω υποκειμενικότητας (υπάρχουν gamers που δεν ξέρουν τι τους γίνεται με διαφορετικά standards). Λέγοντας αυτό, είναι δεδομένο πως στοχεύουμε σε κάτι πρακτικά ανέφικτο, κάτι που θα αρέσει σε όλους. Τα παρακάτω αντιμετωπίστε τα σαν μια καθαρά πνευματική άσκηση.

Προφανώς, οι κανόνες που ακολουθούν απευθύνονται τόσο στα pnp όσο και στα παιχνίδια του υπολογιστή. Η διαφορά είναι πως το pnp είναι τόσο καλό όσο ο πιο αδύναμος κρίκος του (o GM) ενώ το PC-game πρέπει να είναι εξ'αρχής Τέλεια σχεδιασμένο.

Anyway, προτού ξεκινήσουμε, πρέπει να βάλουμε ορισμένους περιορισμούς, αυτονόητες (?) παραδοχές, που είναι και το θέμα αυτού του ποστ.

Προτού ξεκινήσουμε να σχεδιάζουμε, ορίζουμε πως το Τέλειο Παιχνίδι:

1) ΔΕΝ πρόκειται για casual game- το πόσο είναι πιστό τον εαυτό του και στον παίκτη είναι στην ουσία η άποψη που έχει ο δημιουργός για το έργο του. Μιλάμε για παιχνίδι που ψυχαγωγεί ενεργητικά, όχι για μια ασχολία όταν βαριέσαι- πχ όταν παράλληλα συζητάς με κάποιον στο msn και είναι σε brb φάση. Παράδειγμα προς αποφυγή: όλα του facebook.

2) ΔΕΝ απευθύνεται σε hardcore gamers- αυτό είναι θέμα πολυπλοκότητας: αν ο παίκτης με την ελάχιστη υπομονή δεν προτίθεται να συλλάβει τα βασικά concepts σου και η υπόθεση χρειάζεται διάβασμα, είσαι εκτός. Σόρρυ Europa Universalis κτλ Simulators με Micromanagement Masturbation. Δεν σκοπεύω να επενδύσω χρόνο και κόπο για να μάθω πως να ξεκινήσω ένα game.

3) Τρέχει ΠΑΝΤΟΥ εντός λογικών πλαισίων. Ok, δε λέω να προσπαθείς να το τρέξεις σε 286, αλλά ρε πούστη μου δε σκοπεύω να αγοράσω ή/και αναβαθμίσω υπολογιστή μόνο για να τρέξω κάτι που μόνο οι Servers της NASA μπορούν να σηκώσουν. Ντροπή σου Risen 2.

4) Αφήνει την ανθρώπινη επαφή καθαρά optional. Ξέρω πως το υποχρεωτικό multiplayer ακόμα και σε single είναι η υστερία των καιρών μας, αλλά επιμένω στο μποϊκοτάζ της Blizzard. Ξανατονίζω πως παίζω για να ΜΗΝ έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους, όχι για να το επιδιώξω.

5) Μπορεί να γίνει μια συζήτηση γύρω από αυτό χωρίς να αρχίσει trollάρισμα, να μην έχει αμφιλεγόμενα σημεία για ξύλο. Εδώ είναι το clue που κόβονται όλες οι αρένες- LoL, Counterstrike (δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα) κτλ. Θέλω να μπορώ πίνοντας μπύρα να συζητήσω με τα φιλαράκια μου χωρίς το ανταγωνιστικό στοιχείο πως κάτι suck-άρει ή τι είναι καλύτερο. Αν κάτι δημιουργεί καυγάδες στο internet, κόβεται (ζόρικο, αλλά υπενθυμίζω πως μιλάμε για ένα ιδανικό, ανέφικτο παιχνίδι). Βλέπε το LOST Phenomenon, θα ασχοληθούμε αργότερα με αυτό.

6) Την παλεύει σε βάθος χρόνου-replayability. Καλή και γκάβλα η Bayonetta με το σούπερ-σφαξίδι (και την κωλάρα και τις βυζόνγκες), όμως με εξαίρεση τα 4X Strategy (Civilization-clones) μέχρι τώρα μόνο ο ναρκαλιευτής και το Puzzle Bobble είναι πραγματικά διαχρονικά παιχνίδια.Ή μήπως όχι?

7) Ικανοποιεί έστω το ελάχιστο δυνατό του κάθε τομέα: γραφικά, gameplay. Μπορεί να είμαι νοσταλγός των παλιών καλών καιρών, αλλά δεν την παλεύω να παίξω με ascii γραφικά.. Δεν είναι τόσος κόπος πια να βγάλουν ένα μπαρμπαλέκι [sic] 10x10 pixels που να αντιπροσωπεύει τον χαρακτήρα σου. Εσένα κοιτάω Dwarf Fortress. Επίσης, για το ίδιο παιχνίδι, βλέπε στο 2.

8) Δεν θα είναι απαραίτητα βιαίο- απευθύνεται σε όλα τα γούστα. Μισώ τον εαυτό μου που τάσσομαι με το μέρος των Moral Guardians, όμως έχουν εν μέρει δίκιο: η βία ΔΕΝ είναι η μόνη συνταγή για να φτιάξεις ένα καλό παιχνίδι. Με το Theme Park είχα καεί κάποτε για βδομάδες. Άσε τη βία να είναι optional, κάτι που μας φέρνει στο....

9) Ευνοεί τον αυτοσχεδιασμό, τη δημιουργικότητα και τον ορθολογισμό του παίκτη δίνοντας του πολλές παράλληλες δυνατότητες. Αν εγώ θέλω να το πάω διπλωματικά, μη με εξαναγκάζεις να σφάξω τους πάντες. Εννοώντας κυρίως το τελείωμα του VtM: Bloodlines, σε ένα παιχνίδι που κατά τα άλλα σε αφήνει να κάνεις ό,τι γουστάρεις. Όλοι οι δρόμοι επίλυσής του είναι εξίσου δόκιμοι και διαφέρουν μόνο στην ταχύτητα και τον τρόπο που θα έρθει το αποτέλεσμα. Να είναι δηλαδή ευέλικτο. Μία φράση: Fallout 2.

10) Μηχανισμοί Anti-Τσατίλας: Ή, σωστότερα, features που θα κάνουν την ήττα πιο ανώδυνη από πλευράς του παράγοντα αγγαρείας για τον παίκτη, και γενικώς θα το διευκολύνουν τη ζωή. Θα εμβαθύνουμε σε αυτό. Ο τομέας που τα σκατώνει χοντρά το San Andreas.

11) Να έχει fanservice- καλούδια για όλους. Εννοώ το οφθαλμόλουτρο, όχι απαραίτητα σχετικό με βυζάρες και κωλάρες. Το customization της εμφάνισης του χαρακτήρα, η δυνατότητα να τον κάνεις όπως τον σκέφτεσαι, να του αλλάζεις ρούχα και γενικώς το Barbie-Dressing είναι ανάμεσα στα πράγματα που κάνουν τον παίκτη να νιώθει πιο κοντά στον χαρακτήρα του. Κορυφαίο μέχρι τώρα, το πρόσφατα ανακαλυφθέν του ειλικρινά δικού σας, Saints Row 3.

12) Να αξίζει τα λεφτά του-τιμή. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, λόγω τόσο της υποκειμενικότητας (η οποία, όντας αλληλένδετη με την κρίση-εκτίμηση του ατόμου βασίζεται στις μέχρι τώρα εμπειρίες του), όσο και λόγω των >9000 άσχετων παραγόντων που θα επηρεάσουν την τελική τιμή. Βλέπε σε προηγούμενα πόστς. Το ιδανικό για μένα είναι βέβαια το νόμιμα τζάμπα, όπως απέδειξε σε όλους το White Chamber. MUST SEE.

13) Το playtest δεν είναι ντροπή. Μπορεί να ακούγεται σαν κοινωνική διαφήμιση για το ότι δεν πρέπει να κομπλάρουμε να ζητάμε από το one-night-stand μας προφυλακτικό, αλλά καλές μου εταιρείες, δείτε το ως εξής: σας πληρώνουμε για να πάρουμε έτοιμο κάτι που δεν χρειάζεται patch από τη δεύτερη μέρα κυκλοφορίας του. Τα φράγκα εδώ προέρχονται από τη φήμη, οπότε διατηρήστε την άσπιλη. Παρά τα όσα έχω σύρει στη Blizzard, τους το αναγνωρίζω πως δε μασάνε να καθυστερήσουν κάμποσα χρόνια ένα παιχνίδι μέχρι να το ξεψαχνίσουν ως εκεί που δεν πάει. Έτσι, όταν το αγοράζεις, είναι χωρίς bugs, χωρίς αλλαγές στην πορεία του: είναι τέλειο από την αρχή, δεν έρχονται τα πάνω-κάτω. Εντάξει, με εξαίρεση τα mods.

14) Ευνοεί το home-made: quest makers, tools κτλ απλά κι εύκολα στη χρήση. Να το χέσω αν το Neverwinter nights είχε adventure maker που έπρεπε να μάθω python για να εξομοιώσω το Sunless Citadel (λέμε τώρα...). Το σωστό πρόγραμμα 'φτιάχτο-μόνος-σου' πρέπει να μην είναι πιο πολύπλοκο από το Map Tool των Heroes. Για τα 3D παιχνίδια, να είναι το Minecraft.- (τελεία κ παύλα)

15) Να έχει προσωπικότητα-ύφος. Ας πούμε με μία λέξη, το immersion του παιχνιδιού. Σχεδιάζω ολόκληρο πόστ πάνω σε αυτό.

16) Να προσαρμόζονται στο στυλ παιχνιδιού του παίκτη αντί να περιμένουν το αντίθετο- δεν είναι απαραίτητο να ποντάρουν στα αντανακλαστικά σου, στο χειριστήριο ή ταχύτητά σκέψης σου. Για παράδειγμα, εγώ στον real time χειρισμό είμαι ό,τι είναι η Meg White για τα ντραμς (πωωωωωωω έκανα και μουσικό σχόλιο! Μάικ, παραδέχεσαι?). Αυτό τι σημαίνει, πως πρέπει να στερηθώ το υπόλοιπο παιχνίδι που απολαμβάνω επειδή δεν καταφέρνω να χειριστώ το κωλοαεροπλάνο? Ναι, για το San Andreas μιλάω. Βλέπε το 18

17) Δεν υπάρχει κακό παιχνίδι, υπάρχει παιχνίδι φτιαγμένο χωρίς μεράκι. Ok, εδώ ίσως να ζητάω πολλά από εταιρείες που σκοπό έχουν να μας πάρουν τα λεφτά, αλλά όταν βλέπω τους τυπάδες που έφτιαξαν το Bloodlines και η εταιρεία βάρεσε φαλιμέντο, να φτιάχνουν αφιλοκερδώς patches και να υποστηρίζουν τη μέχρι σήμερα modding κοινότητα, τότε ναι, έχω προσδοκίες και από τους υπόλοιπους.

18) Το παιχνίδι πρέπει να σε μπριζώνει ή χαλαρώνει ανάλογα το τι θέλεις.. Πρέπει να σε κάνει να το ονειρεύεσαι. Δεν ξέρω αν και πόσοι έχετε καεί τόσο με ένα παιχνίδι που εντέλει όταν πέφτετε για νάνι να το ονειρεύεστε, αλλά όταν αυτό συμβεί, το παιχνίδι τα έχει καταφέρει. Ναι, ακόμα και ο ναρκαλιευτής. Το χάσμα στη δυσκολία ανάμεσα στα διάφορα σημεία είναι που το κάνει πιο 'πραγματικό'. Θα εμβαθύνω αργότερα εδώ.

19) Πρέπει να έχει εύκολο, 'κιναισθητικό' (intuitive) χειρισμό, όχι να απαιτεί σούπερ αντανακλαστικά ή να χρησιμοποιεί 9000 κουμπιά. Φανταστείτε από τη μια το πρώτο Super Mario και τα Diablo και από την άλλη για άλλη μια φορά, δυστυχώς, το Dwarf Fortress. Όταν το να δώσω στο παιχνίδι εντολές είναι από μόνο του μια αγγαρεία, τότε σόρρυ, αλλά προτιμώ να διαβάσω ένα βιβλίο.

credits για τα αποψινά ecchi στη Maya <3