Όχι άλλη Κοκκινοσκουφίτσα!

Με αφορμή τη νέα ταινία που τσιγκουνεύομαι να πάω να δω, έχω καταλήξει σε δύο συμπεράσματα:

Συμπέρασμα #1: Κυρίες και κύριοι, το Hollywood έχει πλέον επισήμως ξεμείνει από ιδέες.

Όταν ήμουν πιτσιρίκι, κάθε Παρασκευή Βράδυ (διαχρονικά η καλύτερη φάση της εβδομάδας) πηγαίναμε σινεμά με τους έτερους μπάκουρες και βλέπαμε ταινιάρες με ρηχό μεν, πρωτότυπο δε, στόρυ: Con Air, Anaconda, Volcano και δε συμμαζεύεται. Αν εκείνο τον καιρό  κάποιος μας έλεγε να δούμε σε ταινία τη 'διασκευή ενός κλασσικού παραμυθιού' θα τον κοροϊδεύαμε -και αν αρχίσουν να σε κοροϊδεύουν ακόμα και άτομα που παριστάνοντας το Anaconda καταπίνανε αμάσητα τα τρίγωνα από το club sandwich των Goodys, τότε μπορείς με βεβαιότητα να θεωρήσεις πως έχεις πιάσει πάτο.

Συμπέρασμα #2: όχι απλά το Hollywood έχει ξεμείνει από ιδέες, αλλά είναι και τόσο απελπισμένο που δεν μπαίνει καν στον κόπο να τις φιλτράρει.

Η υπόθεση με τις εναλλακτικές βερσιόν των παραμυθιών που ξεκίνησε το 2001 με το Shrek, είναι άρρηκτα δεμένη με το άλλο βασικό concept της ίδιας ταινίας: ένα mega-mix παραμυθιών σε έναν ενιαίο κόσμο.

Κεντρικές ιδέες:
1)Το cross-over στις πλοκές είναι ο κανόνας, με ορισμένα κοινά βασικά πρόσωπα -ο κακός λύκος, η καλή νεράιδα, ο γοητευτικός πάλαντιν πρίγκηπας- να γνωρίζονται με όλους τους NPCs του κοινού για όλες τις ιστορίες κόσμου.
2)Πιάνεις τα κλισέ και τα αντιστρέφεις όλα μαζί ταυτόχρονα: ο πάρταλος neutral λύκος, η lawful Evil νεράιδα και.... ο πρίγκηπας:

(και νόμιζα πως ήμουν ο μόνος που το είχε προσέξει)

Anyway, super-πρωτότυπη ταινία, έχωσαν και δυνατό κάστ και το είδος του χιούμορ που απευθύνεται άμεσα σε kidults ( -Πινόκιο γρήγορα, πες ένα ψέμα! -Φοράω γυναικεία εσώρουχα! ..... η μύτη μένει ίδια και τα τρία γουρουνάκια αρχίζουν να trollάρουν LOL), λογικό ήταν να δημιουργήσει μιμητές.

To 2005 βγήκε το Hoodwinked, μια τελείως διαφορετική ταινία από πλευράς genre- τούτη εδώ είχε την υπόθεση της κοκκινοσκουφίτσας σαν παρωδία ντετεκτιβικής ιστορίας, φουλ στους απίστευτους NPCs και ό,τι νάναι τραγούδια. Enjoy! (- το τραγί έγινε και NPC στο fallout campaign μου!)

Την ίδια χρονιά ξεκίνησε η σειρά με την ντεμέκ darker έκδοση γνωστών παραμυθιών με τον super-πρωτότυπο τίτλο Grimm Fairy Tales, η οποία λίγα αξιόλογα πράγματα έδωσε πέρα από μερικά εκ των ecchi αυτού του άρθρου.

Fast-Forward στο 2011: βγαίνουν δύο παράλληλες σειρές, οι οποίες βασίζονται στα βασικά concepts του Shrek: όλα τα παραμύθια συνυπάρχουν και όλα τα κλισέ ανατρέπονται.

Once Upon A Time: ο βασικός λόγος που δεν είδα τη σειρά είναι επειδή την πρωταγωνίστρια την έχω συνδέσει με τους πιο αντιπαθητικούς χαρακτήρες ever.

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΓΙΑ ΧΩΣΙΜΟ ΣΤΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ Η JENNIFER MORRISON

Το πιθανότερο είναι πως έχει κάνει friend-zone τον ατζέντη της, αλλιώς δεν εξηγείται το πώς όλο καταλήγει να παίζει τέτοια γλοιώδη υποκριτικά διπρόσωπα ανθρωπάρια όπως την goody-two-shoes Cameron που έσπαγε τις μπάλες του Dr.House και την ακτιβίστρια hipster Zoey του HIMYM που με μια φράση μπορώ να χαρακτηρίσω σαν [σιχαμένο SPOILER]: την αίσθηση εκείνη που νιώθεις όταν έχεις ξεράσει τα έντερα σου από τα πολλά ουίσκια, νιώθεις κάτι να έχει παραμείνει μέσα στη μύτη τέρμα πίσω και, όπως καταπίνεις, αυτό έρπει προς το στομάχι σου σαν κάτι βγαλμένο από techno-horror b-movie των 80s. Ακόμα και ο King Geoffrey θα ήταν προτιμότερη μάνα των παιδιών του Ted.

ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

Anyway, από το λίγο που χάζεψα για να τρολλάρω την κυρά που παρακολουθούσε, υπάρχει μια παράλληλη παραμυθοδιάσταση (facepalm) που μεταφέρονται στον εδώ κόσμο και η ντετέκτιβ είναι κόρη της Χιονάτης or something, που προσπαθεί να σταματήσει τη Ραπουνζέλ serial killer και η κακιά μάγισσα (που είναι τρελό MILF btw) έχει κάνει με τα super-spells της τον Ρουμπελστίλτσκιν σε αυτή τη διάσταση φραγκάτο καύλα (σύμφωνα πάντα με την εκτίμηση της κυράς μου). 

Hydra-magna-whateverlator.

Η άλλη σειρά είναι το Grimm, η οποία μέχρι τα μισά είναι σειρά που τη βλέπεις μόνο για να χαζεύεις κάτι ενώ μασουλάς κοτομπέικον, αλλά μετά γίνεται δυνατή καθώς αρχίζει να μπλέκεται η... Camarilla κατά κάποιον τρόπο. Γίνεται συνειδητή προσπάθεια να εξηγηθούν τα fantasy στοιχεία που δημιούργησαν κατά καιρούς τα παραμύθια, ουσιαστικά τα 'τέρατα' δεν είναι παρά were-πλάσματα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι μάλλον science fiction με κεντρική ιδέα τους meta-humans και το κατά πώς τα masquerade violations τους επηρέασαν την παγκόσμια λαογραφία. Ο κόσμος είναι ο καθημερινός δικός μας, και δεν παίζει μαγεία και μεταφυσικό- Ούτε παράλληλες διαστάσεις ούτε τίποτα. Και καμία, μα καμία μα απολύτως καμία αναφορά σε θρησκείες και urban legends.

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΓΙΑ ΧΩΣΙΜΟ ΣΤΟ SUPERNATURAL:

Το ακούτε αυτό φανς του Supernatural? Αυτή η σειρά δεν είναι για εσάς. Πηγαίνετε τώρα να παίξετε με τα άλλα παιδάκια και αφήστε τους μεγαλύτερους να πουν τα δικά τους. Εξήγηση για την κακία : 1) από όσο χάζεψα την πρώτη σεζόν, σε κάθε επεισόδιο έπιανα ένα urban legend που είχε γίνει ταινία στα 80s- και την είχα δει. 2) πως στον πούτσο να πάρω σοβαρά μια σειρά που παίζουν ξύλο με τους αρχαγγέλους σε καθημερινή βάση, του τύπου Xena vs Ares και σε κάποια φάση σκοτώνουν την Εύα or something? KLEIN fuckin MEIN. Αν έχετε το δικαίωμα να ψηφίζετε, τότε δεν έχετε το άλλοθι της ηλικίας σας (αν και με βάση τα αποτελέσματα των εκλογών, μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος αρκετά μεγάλος για να ψηφίσει βλέπει και Supernatural)

 Καλύτερα να δω Sex and the City και στην παρέα θα έχει προστεθεί μια χαρακτήρας που θα την υποδύεται η Jennifer Morrison. Σοβαρά.

ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

Όπως είπα και πάνω, με την πρώτη ματιά το Grimm δεν είναι η σειρά που θα συγκλονίσει τον κόσμο σας. Όμως, βλέπω να έχουν γερά δομημένους NPCs, ανατρέποντας κλισέ στα πιο άσχετα σημεία (πχ η γκόμενα του ήρωα, αντί να είναι ο de facto όμηρος που πρέπει να σωθεί, συνήθως τον ξελασπώνει και δέρνει σε κάποια φάση ένα troll), και να κρατάνε ένα σχετικό ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκεια της σεζόν με ελάχιστα 'βαρετά' επεισόδια. Το clue εδώ είναι πως ακόμα και σε ένα τέτοιο επεισόδιο, υπάρχουν μικρά στοιχεία που σταδιακά συσσωρεύονται και stack-άρουν μέχρι το φινάλε που γίνεται της πό-ρε-νης. Must see.

Με την εξαίρεση του Grimm λοιπόν, μετά το Shrek δεν βλέπω να μπαίνουν στο τραπέζι φρέσκες, πρωτότυπες ιδέες. Και ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω γιατί οι παραγωγοί επιμένουν στο συγκεκριμένο trend νομίζοντας πως έχουν βρει την κότα με τα χρυσά αυγά. 

Ναι, οκ, δεν χρειάζεται να αγοράσουν πνευματικά δικαιώματα, και αν είσαι συντηρητικός Moral Guardian γονέας δεν θα έχεις αντίρρηση να δει το πιτσιρίκι σου την γαμημένη κοκκινοσκουφίτσα επειδή τα παραμύθια είναι 'ασφαλής περιοχή', αλλά ως εκεί. Ούτε μπορείς να πεις πως στοχεύουν για Oscar, με την έννοια του ότι δεν είναι ιστορικό δράμα με άγγλους, δεν είναι ιστορία που εξελίσσεται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και δεν είναι ιστορία με πρωταγωνιστή μια διάνοια με ειδικές ανάγκες. Απλά έτσι τους ήρθε. Αναγκαστικά λοιπόν, όπως όταν ήταν στη μόδα το λαχανί για τις γυναίκες, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι υπομονή.

Λαμπρή ιδέα για Fanfiction λοιπόν: Η κοκκινοσκουφίτσα των Oscar!

Η κοκκινοσκουφίτσα είναι λαμπρή πιανίστρια με σύνδρομο Down, και βρίσκεται κλεισμένη στον Τιτανικό, που έχει μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης από τους υποτακτικούς λυκανθρώπους του Forrest Gumb και πρέπει, με τη βοήθεια ενός Άγγλου κυνηγού να δραπετεύσουν και να βοηθήσουν τη γιαγιά της να κερδίσει στο Ινδικό 'Who wants to be a millionaire'. Pure Win!