Φτιάχνοντας το Τέλειο Παιχνίδι # 9.0: Εισαγωγή στο Narrative

Όταν λέμε Narrative (ελληνιστί 'αφηγηματικότητα'), εννοούμε τον τρόπο παρουσίασης, τον τύπο και το στυλ αφήγησης, με τρόπο που να δένει όλα τα προηγούμενα στοιχεία που έχουμε αναφέρει μέχρι τώρα αρμονικά μεταξύ τους, προς μια καθορισμένη κατεύθυνση, προκειμένου να βγάλει ένα συγκεκριμένο feeling. Με δυο λόγια είναι το σημαντικότερο στοιχείο σε ένα παιχνίδι: είναι η ταυτότητα του παιχνιδιού.

Το Narrative χρησιμοποιεί εργαλεία που καλούνται tropes. Νομίζω πως βγαίνει από το ελληνικό 'τρόποι'. Λέγοντας 'εργαλεία' θέλω να πω μάλλον 'σαφή μοτίβα'. Όταν το μοτίβο εκτελεστεί με έναν χιλιο-χρησιμοποιημένο τρόπο, είναι αυτό που λέμε 'κλισέ'. Από πάντα είχα λινκ τέρμα πάνω δεξιά, σε μια από τις εθιστικότερες σελίδες που έχω βρει, η οποία πραγματεύεται tropes. Και να φανταστείς πως όταν κάναμε 'ανάλυση κειμένου' στο λύκειο, και ήταν από τα πιο βαρετά πράγματα ever, μιλούσαμε για κάτι τόσο σημαντικό και ενδιαφέρον...

Ας τα πάρουμε από την αρχή: το Narrative βασίζεται στην οπτική γωνία παρουσίασης των πραγμάτων: από τον παντογνώστη αφηγητή, μέχρι τον αναξιόπιστο.
Μια που θέσατε στα σχόλια το pnp, φανταστείτε μια αφήγηση του GM, από την οπτική ενός NPC:
'Θυμάμαι, σαν να ήταν χτες, εκείνους τους τέσσερις τύπους που μπήκαν στην ταβέρνα που σύχναζα'.

Εννοεί το party, και όλη η αφήγηση να γίνεται σε παρελθοντικό χρόνο. Δεν θα το έλεγα 'πρωτότυπο', αλλά προσωπικά δεν μου έχει τύχει ο GM να κάνει κάτι τέτοιο-και θα μου άρεσε να το δω.

Ακόμα και για έναν παντογνώστη αφηγητή όμως υπάρχουν κανόνες: καλύτερα να δείχνεις, παρά να λες. Πχ άλλο το να πεις πως 'ο τύπος ήταν τρελό fighter-όνι', κι άλλο να εξιστορήσεις πως έσφαξε 30 άτομα μόνος του- πριν πιεί καφέ.

Κάτι τέτοιο είναι η μεγάλη τραγικότητα του Τόλκιν, που δείχνει πόσο αγαθοί κι εύπιστοι είναι όλοι στον κόσμο: ο Sauron είχε μεταμφιεστεί στον Νεκρομάντη και οι Εννέα σε Μαύρους Καβαλάρηδες.
Ummm WHAT? 'Μεταμφιεστεί'? Όταν ο άλλος σου λέει πως είναι νεκρομάντης κύριε έλφ που είσαι και σοφός ντεμέκ γαμώ το βάλαρ σου, ΕΙΝΑΙ EVIL. Και μετά ήταν σε φάση: 'μα οι εννέα μαύροι καβαλάρηδες, με τις κουκούλες, που όλα τα ζώα έτρωγαν φρίκες στο πέρασμά τους και οι άνθρωποι έφευγαν τρέχοντας ήταν τα RingWraigths!' No Shit, Sherlock! Κι εγώ νόμιζα πως ήταν paladins incognito.

ΠΩΣ ΝΑ ΣΚΑΤΩΣΕΙΣ ΤΟ NARRATIVE

1) Άλλ'αντ'άλλων: Yesterday. Ένα μεταφυσικό θρίλερ, σε μορφή κόμικ... Ψήνομαι! Αλλά όχι με Speech Bubbles! Είναι σαν να κάνεις κηδειόχαρτο γραμμένο σε Comic Sans: σίγουρα πρωτότυπο, αλλά χαλάει το feeling.

2) Too much immersion: Morrowind. Μη με τρελαίνεις με υπερβολικά πολύ Lore, δώσε κάτι που να ξέρω, ώστε να έχω σαν σημείο αναφοράς. Ακόμα και ο Tolkien χρησιμοποιούσε τα 'κανονικά' δικά μας ονόματα για μήνες και μέρες της εβδομάδας. Όχι να έχεις 15 μήνες, με 25 μέρες τον καθένα, και όλοι με δικά σου ονόματα που για μένα δε σημαίνουν τίποτα. ΒΑΡΙΕΜΑΙ να μαθαίνω περιττά πράγματα που δεν παίζουν ρόλο στην ιστορία.

3) Το να επιβάλλεις αποφάσεις στον παίκτη, μέσα από cut-scenes, επειδή νομίζεις πως γράφεις σενάριο για ταινία. Μου έχει πρήξει την πούτσα ο villain και θέλω να τον κάνω να πονέσει. Και στο cut-scene, ο goody-two-shoes χαρακτήρας τον αφήνει να φύγει πιστεύοντας πως είναι απλά ο νεκρομάντης και όχι ο Sauron. Αφήνει τον κακό να ζήσει επειδή είναι Lawful Stupid, 'αλλιώς θα γίνω σαν αυτόν'.
(εγώ με φωνή Τραμπάκουλα): 'Τι λες ρε χαμένε? Θέλω να τον σφάξω, ασκαρδαμιχτί κι εξ'αδιαιρέτου!'
Είναι αυτό που έλεγα και πριν, πως δε θέλω η Bioware να μου φτιάξει την εμπειρία παιχνιδιού, θέλω να το κάνω μόνος μου.
Πολύ σωστά τα λέει ο Shamus.

4) Ο κυνικός πραγματισμός του παίκτη. Αξίωμα: ΚΑΜΙΑ σεναριακή επέμβαση δεν επιβιώνει αν συγκρουστεί με τον κυνικό πραγματισμό του παίκτη. Δίνω στα παιδιά in-game ένα ειδικό σπαθί με τρελή συναισθηματική αξία, το Final Death, που κάνει Extreme Damage στα Undead.
Χοίρος: 'Μα αυτό είναι Medium Weapon, εγώ είμαι καλός στα Big. Του κολλάω μια σιδερόβεργα για να γίνει Big'
Εγώ: -.-
Έκανε το φθαρμένο από τους χρόνους σπαθί ενός paladin που έδωσε τη ζωή του πολεμώντας undead να μοιάζει με τις μαλακίες που έχουν τα συγκρουόμενα στο λούνα πάρκ για να παίρνουν ρεύμα. Φυσικά δε δούλεψε.
Αν ο Μπόρομιρ ήταν παίκτης αντί για βούκινο θα είχε ένα Gong, να το χρησιμοποιεί για Tower Shield και να έχει cover. Και η ιστορία θα γινότανε σκατά.

5) Να βάλεις Gainax Ending, κοινώς = ένα ακατανόητο και ανούσιο τέλος, που μόνο οι πιο douchebags φίλοι σου θα θεωρήσουν 'εξαιρετικά έξυπνο' ή 'πρέπει να σκέφτεσαι για να το καταλάβεις'.
(αχεμ, ώρα για Τραμπάκουλα): 'Τι λες ρε χαμένε ? Σου άρεσε το τέλος της σειράς Neon Genesis Evangelion?'



Το καλό είναι πως αυτό το ending εύκολα διορθώνεται: απλά δίνεις τις απαραίτητες εξηγήσεις με τρόπο σαφή που ΔΕΝ 'χρειάζεται να σκέφτεσαι'.
Πώς θα μπορούσε να διορθωθεί απλά και άκοπα το τέλος του Mass Effect 3: βγάζεις, α λα Fallout, ακίνητες εικόνες οι οποίες εξιστορούν που βρίσκονται οι χαρακτήρες τώρα (τύπου BG2) και τι απέγιναν όλοι όσοι ήρθαν σε επαφή με τον/την Sheppard . Μπορείς ακόμα και mini-cutscenes να βάλεις, αν δεν είσαι εντελώς μαλάκαρος.

Και τώρα, κάτι πρωτόγνωρο: ένα σημείο που το San Andreas είναι καλύτερο από το Saints Row: Το Narrative. Με την τρομερή ποικιλία σκηνικών και στεγνή αμεσότητα του SA, είναι χαλαρά πιο 'ενσωματωτικό' (immersive) από το Detroid-clone για πόλη SR3.


Και νικητής είναι μια παιχνιδάρα, ανεπανάληπτη:
.
..
...
The Saboteur.
Ένας κεραυνοβόλος έρωτας.
Όλο το επόμενο ποστ θα είναι αφιερωμένο σε αυτό το παιχνίδι, το υπέρτατο δείγμα βαθύτατου Narrative.