Φτιάχνοντας το Τέλειο Παιχνίδι # 9.1: Παράδειγμα Narrative

Καταπιάστηκα πρόσφατα με αυτό το παιχνίδι, το Saboteur. Ή, πιο απλά, Le Sabeauteaureaueuer, αν το πεις με γαλλική προφορά.

Και είναι από τα καλύτερα παραδείγματα που θα μπορούσα να βρω για να δείξω τη σημασία του narrative. Κατά δύο χρόνια προγενέστερο του SR3, το LS αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της Pandemic Studios, που ξεπουλήθηκε στην EA (γιουχάισμα από τα πλήθη).

Πράγματα που πρέπει να ξέρετε σχετικά με το παιχνίδι και ΔΕΝ έχουν σχέση με το θέμα στο οποιό θέλω να καταλήξω, αλλά πρέπει να τα βγάλω από τη μέση στα γρήγορα:

Ο χειρισμός είναι μια σταλίτσα πιο μπελαλίδικος από του SR3, όχι κάτι τρελό, αλλά αν είσαι καλομαθημένος είναι δυνατό να ψοφήσεις στο tutorial. 2 φορές. Τα γραφικά ενίοτε bug-άρουν και δε λείπουν οι πίστες που είναι είτε επαναλαμβανόμενες είτε ένα εξοντωτικά δύσκολο -ευτυχώς προαιρετικό- time trial που απευθύνεται σε σκληροπυρηνικούς ραλλάκηδες.

Το μόνο σημείο που μου κολλάει κατά συρροή είναι στα μενού (!) και ειδικά στο 'exit to windows' (!!!), αλλά αυτό δεν είναι καθόλου έκπληξη: πόσο EA εκ μέρους τους, να βγάζουν παιχνίδια polished αλλά γεμάτα λακούβες..

Το παιχνίδι προσπαθεί να είναι μείξη San Andreas και Hitman, παίρνεις στολές των οχτρών και πρέπει να είσαι διακριτικός και τα ρέστα, αλλά καταλήγει να βάζει τρικλοποδιά στον εαυτό του: με τα περιορισμένα checkpoints και δεδομένου του πόσο εύκολα μπορούν να στραβώσουν τα πράγματα, το να μπεις πυροβολώντας είναι μάλλον προτιμότερο για λιγότερες επαναλήψεις και υγιέστερα νεύρα.

Γενικά, από πλευράς mechanics είναι ένα μετριότατο παιχνίδι που δεν θα σπαταλούσα χρόνο μαζί του αν δεν ήταν...

αυτό το ΤΟΣΟ δυνατό Narrative, που κρατάει όλο το immersion από μόνο του.

NARRATIVE

Αυτό που μου κίνησε εξαρχής το ενδιαφέρον στο παιχνίδι είναι το βασικό gimmick του: οι γερμανοκρατούμενες περιοχές είναι ασπρόμαυρες και όσο τις απελευθερώνεις γίνονται έγχρωμες. Ξέρω το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές αλλά ποτέ σε παιχνίδι και ποτέ με τέτοια καλαισθησία και αρμονικό δέσιμο. Και τους έκατσε υπέροχα. Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο πλούσια χρώματα και καθαρό, σαφές κοντράστ έχει το Le Sabeauteueueur, ακόμα και στις ασπρόμαυρες περιοχές. Αν ποτέ φτιάξουν παιχνίδι βασισμένο στο Sin City, τους συμβουλεύω να αντιγράψουν με θράσος  το LS.

Κι εδώ είναι που έγκειται η ιδιοφυϊα του LS: τα χρώματα δεν είναι απλά για το μάτι- αντιπροσωπεύουν τη βασική ιδέα, τον κεντρικό άξονα του παιχνιδιού: την πάλη ανάμεσα στην Αλλαγή από τη μια, και τη Στασιμότητα από την άλλη. Η Αλλαγή θριαμβεύει όχι μόνο μέσα από τις πράξεις του πρωταγωνιστή, αλλά και από κάθε χαραμάδα που βρίσκει. Μου έκανε πολύ εντύπωση αυτό, ακόμα από το tutorial που λαμβάνεις μέρος σε ένα Γαλλό-Γερμανικό ράλλυ, με τις αλλαγές στον τόνο του εκφωνητή του αγώνα:

(είμαι στη θέση 30): 'Κι έχουμε μαζί μας κι έναν Ιρλανδό, του ευχόμαστε καλή τύχη'
(στη θέση 10): '(ανήσυχα) φαίνεται πως ο Ιρλανδός τα πηγαίνει πολύ καλύτερα από όσο μπορούσε να ελπίζει κανείς... μπράβο του (κρυφοτσατισμένα)'
(στη θέση 2, έτοιμος να προσπεράσω τον κακό): ' ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΩΤΕΡΗ ΡΑΤΣΑ ΜΑΣ' κτλ κτλ και η προφορά του ξεφεύγει πλέον τόσο που γίνεται ακατανόητος.

Ο ήρωας είναι ένας αλκοόλας φανατικός καπνιστής και γκομενάκιας Ιρλανδός, που τον υποδύεται στο voice acting ο Robin Atkin Downes , ο ίδιος που κάνει και τον βρετανό στο SR3, οπότε θα ακούσετε άφθονα 'bollocks mate!'. Τον πάω αυτόν τον ηθοποιό, το 'έχει' πολύ με τα παιχνίδια.
Οι δικηγόροι της EA φροντίζουν να μας ενημερώσουν σε ένα loading screen πως
'Ο Sean δεν προσέχει καθόλου την υγεία του, γι'αυτό και καπνίζει!'
Κι εγώ που νόμιζα πως ένας τύπος ο οποίος όλο σκαρφαλώνει σε κτίρια, κουβαλάει μονίμως πάνω του 15 δυναμίτες ενώ καπνίζει και πεθαίνει δυο φορές στο tutorial ήταν λάτρης της υγιεινής ζωής!

Στους υπόλοιπους χαρακτήρες βλέπουμε να εφαρμόζονται tropes σαν παρωδία του εαυτού τους, κι εδώ είναι που βλέπεις με πόσο μεράκι είναι φτιαγμένο το παιχνίδι, καθώς χαμογελάς αναγνωρίζοντας τα μοτίβα.
Έχεις τον κολλητό που ξέρεις πως θα πεθάνει στο πρώτο act, την αδερφή του που και καλά δε σε πάει αλλά είναι κατα βάθος τσιμπημένη μαζί σου (εννοείται) και τον κατάλληλο κακο:

Πρόκειται να γίνει το μεγάλο ράλλυ, και η ομάδα είναι μαζεμένη σε ένα μπαρ. Τότε μπαίνει ο κακός γερμανός με τη μαύρη-κίτρινη κολλητή (gay) λαστιχένια στολή και σου πουλάει μούρη, φουλ αγγλικά με γερμανική προφορά. Στο ράλλυ όταν τον προσπεράσεις σου πυροβολεί τα λάστιχα και νικάει σε cutscene. Τέτοια φάση.


Θυμάστε στο παλιό Medal of Honor, που είχε μια αποστολή στην οποία συμμετείχες σε πρώτο πρόσωπο στην απόβαση στη Νορμανδία -φάση Saving Private Ryan? Ε, λοιπόν, η ένταση και το immersion εδώ είναι ασύγκριτα μεγαλύτερα.
Από τον πρόλογο ακόμα: για να εκδικηθείτε το μαλάκα που σας έσκασε τα λάστιχα αποφασίζετε με τον κολλητό να πάτε να του γαμήσετε το αμάξι και τον ακολουθείτε στο εργοστάσιο. Εκεί ανακαλύπτετε πως το εργοστάσιο είναι για όπλα, ο κακός σκοτώνει τον κολλητό (τα έλεγα εγώ) κι εσύ πρέπει να δραπετεύσεις. Οπότε αρχίζεις να τρέχεις με το αμάξι να ξεφύγεις ενώ σε κυνηγάνε και γίνεται της πόρνης από σφαίρες κι εκρήξεις:

PROLOGUE MISSION: Out of the frying pan...
Sean: 'Είναι τρελό! Κάτι δεν πάει καλά εδώ... αποκλείεται όλοι αυτοί οι στρατιώτες να κυνηγούν μόνο εμένα! Κάτι συμβαίνει, κάτι μεγάλο..'
PROLOGUE MISSION: ...Into the fire
Sean: 'Γίνεται εισβολή! Ο Θεός να μας βοηθήσει όλους! Αυτοί οι μπάσταδοι ξεκίνησαν πόλεμο!'

Μαλάκες, όταν έπαιζα αυτό το σημείο ανατρίχιασα.





Μεταξύ των άλλων που δείχνουν το μεράκι που έπεσε στο παιχνίδι, τι νομίζετε πως ήταν το κίνητρο που σου έδινε η εταιρεία για να το πάρεις αυθεντικό?, υπό τη μορφή DLC?
-Μα φυσικά, βυζάρες. Τουλάχιστον δείχνουν πως ξέρουν το κοινό τους. Κρίμα που έκλεισαν. Στο διάολο ΕΑ.



Μια μόνο μικρή, εντελώς προσωπική ένσταση: εντάξει, έχουμε εμπεδώσει τη Γαλλική αντίσταση στον WW2. Inglorious Basterds κτλ. Γιατί να μην έβγαζαν και κάτι, ξέρετε, πιο Ελληνο-κεντρικό?

Για όσους έχουν διαβάσει έστω και 2-3 τεύχη Μικρού Ήρωα, ΠΟΣΟ γαμάτο θα ήταν να γινότανε αυτές οι περιπέτειες vidya-game? Με bosses τύπου Shaitan Alaman κτλ. Ακόμα κι έτοιμο Theme Song έχει, που εκλιπαρεί να γίνει remake για game. Τα λέω χωρίς απολύτως κανένα πολιτικό υπονοούμενο -και ΔΕΝ θα έπρεπε να υπάρχει σε ένα παιχνίδι, όπως κατάφερε ο Ανεμοδούρας να το κρατήσει μακριά από τα γραπτά του.
Αν η ιδέα σας φαίνεται lame, ξεφυλλίστε πρώτα λίγο αμερικάνικα κόμιξ της ίδιας εποχής, και κάντε τη σύγκριση μόνοι σας.

Αυτό το ποστ ήταν να το βγάλω την 28η Οκτώβρη για να είμαι εντός κλίματος, αλλά μέθυσα και δεν ήμουν σε θέση ούτε βυζιά να διαλέξω.