Τελικα πέθαναν?

( aka Blast from the past!- part #3: Adventures!)

Το άρθρο μου βγήκε μεγαλούτσικο, μπορείτε να ανοίξετε μια μπύρα από τώρα.


Ναι, θα ακολουθήσω και πάλι την εύκολη συνταγή να ποντάρω στη νοσταλγία σας, για καλά παλιά παιχνίδια, IMHO τα καλύτερα- με μια βασική διαφορά: αυτή τη φορά θα προσπαθήσω να καταλήξω σε μια πρόβλεψη για το μέλλον. Όπως πάντα, για μερικά θα χρειαστείτε το προγραμματάκι DOS-Box για να τα παίξετε, αλλά αξίζει ο μπελάς.

Ο περισσότερος κόσμος θεωρεί τα adventures νεκρό είδος. Ο τυπάς σε αυτό το άρθρο, προσπαθεί να δώσει μια απάντηση στο γιατί, κατηγορώντας άμεσα τον παραλογισμό της Jane Jensen στους γρίφους του Gabriel Knight 3. Θα συμφωνήσω μαζί του για το συγκεκριμένο, αλλά αυτή η εξήγηση δεν με καλύπτει... Δεν μπορεί μόνο για μία συγγραφέας με OCD στις ανούσιες λεπτομέρειες και τους αψυχολόγητους γρίφους να σκότωσε όλο το είδος. Πιθανότερο, όπως το βλέπω είναι πως κάπου χάσανε τη 'χρυσή συνταγή'.

(ο λόγος που έχω την υπέροχη κυρά μου)

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΡΥΣΗ ΣΥΝΤΑΓΗ?

Κατ'αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα:
Όταν λέμε Adventure games εννοούμε=

Όχι text adventure = εντάξει, δεν είμαι μεγάλος φαν των γραφικών, αλλά σκέτο κείμενο, στο οποίο πρέπει να δώσεις γραπτά εντολές μπας και πετύχεις τη βελόνα στα άχυρα είναι τουλάχιστον μαζοχισμός. Δεν είμαστε πια στα 80s. GO NORTH. Όχι εσύ, Peter. :P

Όχι puzzle adventure πρώτου προσώπου με ακίνητες εικόνες 360 μοιρών (Myst clones) = αν είναι να λύνετε ασύνδετους γρίφους καλύτερα πάρτε ένα Σταυρολύνω που μπορείτε να το πάρετε και στη χέστρα (εκτός αν είστε από αυτούς που κουβαλάτε το λάπτοπ μαζί σας και από κάτω τρέχουν τα κακάκια). Κατ'εμέ αυτά τα σκουπίδια είναι που σκότωσαν το είδος εντέλει: κατάχρηση της τεχνολογίας 3D γραφικών και ουσία μηδέν, στο όνομα του να παριστάνουμε τους ιντελεκτσουέλ gamers- δηλαδή απευθύνονται στην ιδιαίτερη εκείνη μειοψηφία που ξενερώνει όταν ο γρίφος έχει νόημα σε μια γενικότερη σαφή πλοκή-και παράλληλα συνδέεται με σχέση αιτίου-αποτελέσματος με όλο το στόρυ. Κοινως, το Hipster Kitty των gamers. Άσε που και το να φτιάξουν το in-game animation των χαρακτηρων τους να περπατάνε ήταν μπελαλίδικο.

Όχι action adventure- tomb raider, resident evil και τα ρέστα. Το νόημα είναι να μη γίνεται να πεθάνεις, ή έστω να σου δίνεται άμεσα η δυνατότητα να κάνεις reset τη σκηνή χωρίς save. Το adventure που είναι true στο είδος του δεν απαιτεί από τον παίκτη αντανακλαστικά και πιστολίδια.

Όχι πρώτου πρόσωπου: πρέπει να μπορείς να δεις τον χαρακτήρα σου, σε βάζει καλύτερα στο κλίμα.

Πρέπει να είναι 2D ή έστω ψεύδο-3D. Παρόλο που προσωπικά δε χωνεύω καθόλου τα live-action sequences, σε παιχνίδια τύπου Phantasmagoria, τα Tex Murphy μου άρεσαν. Ακόμα κι έτσι, για τους ίδιους αυτούς λόγους δεν τα συμπεριλαμβάνω στην κατηγορία στην οποία αναφέρομαι.

Αυστηρά point and click, καθόλου πληκτρολόγιο: αν ήθελα να μην έχω ελεύθερο χέρι για να καπνίζω χωρίς να γεμίζω στάχτες το πληκτρολόγιο, θα έπαιζα NeoGeo. Btw, Sanitarium WTF? Για να περπατήσεις έπρεπε να κρατάς πατημένο το δεξί κλικ. Και το παιχνίδι είχε πολύ περπάτημα. Enter Tendonitis

Πρέπει  να χρησιμοποιείς αντικείμενα και να μιλάς με NPCs, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού. Να βρίσκεσαι δηλαδή σε μια ισορροπία RP, διαλόγων, γρίφων και cutscenes.

Δε νοείται να φτάσεις σε αδιέξοδο επειδή έχασες ένα στοιχείο στο chapter 1 το οποίο θα παίξει ρόλο στο τέλος, χωρίς να υπάρχει κάποιος λογικός υπαινιγμός πως θα σου χρειαστεί. Εσένα κοιτάω Sierra.

Να μην υπάρχουν σημεία βασισμένα στην τύχη και σε save-scumming (πχ να είσαι αναγκασμένος να ποντάρεις τα τελευταία σου φράγκα σε ρουλέτα και αν τα χάσεις να χρειάζεται load). Βλέπε ένα από τα πρώτα Leisure Suit Larry, δε θυμάμαι ποιό.

Να μπορεί να λυθεί από φυσιολογικούς ανθρώπους, που δεν κάνουν τυχαία πράγματα όλους τους πιθανούς συνδυασμούς με τη σειρά μπας και πέσουν κατά λάθος σε ό,τι είχε στο μυαλό του ο σεναριογράφος. Τουτέστιν, πρέπει στις περισσότερες περιπτώσεις να υπάρχει ένα σαφές αίτιο και αποτέλεσμα, να σου δίνει έναν καθορισμένο στόχο.

Να υπάρχει λίγο Pixel Hunting, για να μπορούν οι παίκτες να γκρινιάζουν για αυτό, αλλά ταυτόχρονα να χαίρονται άπειρα όταν περνάνε το ποντίκι κατά λάθος εκεί που πρέπει και βρίσκουν τη λύση.

Να έχει γερό σενάριο που θα σου τραβάει την προσοχή και αξιομνημόνευτους NPCs. Και ακόμα σημαντικότερο, να έχει ατμόσφαιρα, είτε χιουμοριστική είτε σκοτεινή, αλλά ότι διάολο έχει να το κρατάει με συνέπεια και να το ενισχύει σε κάθε ευκαιρία.

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΕΡΔΙΣΑΝ:

Προφανώς επιλέγω μερικά μόνο, κάποια 'φαβορί' είτε δεν κατάφερα ποτέ να τα κάνω να τρέξουν (Broken Sword), είτε δε μου κέντρισαν αρκετά το ενδιαφέρον (The Dig- ναι το ξέρω, είναι και γαμώ τα adventures και μπλα μπλα μπλα, και είμαι ρηχός, αλλά ΒΑΡΕΘΗΚΑ στα πρώτα 5 λεπτά). Τα κριτήριά μου είναι καθαρά με βάση την ατμόσφαιρα.

Monkey Island 2 και The Curse of Monkey Island:  Το 2 ήταν αυτό που με 'ξεπαρθένιασε' και θα το αγαπάω για πάντα, πόσο μάλλον τώρα που το ξαναβγάλανε special edition με 'εξελιγμένα γραφικά' (με τα παλιά είναι καλύτερο, αλλα δυστυχώς δεν έχει speech). Το Curse το περιμένα άπειρο καιρό, αγόρασα νέο υπολογιστή για χάρη του, και δεν το μετανιώνω καθόλου! Μουσικάρα!
-You're as repulsive as a monkey in a negligee!
-I look THAT much like your fiancee? (κλινγκ κλινγκ κλινγκ)
Δυστυχώς, ό,τι βγήκε στη συγκεκριμένη σειρά μετά από αυτά πρέπει να πεταχτεί στο Mount Doom.

Gabriel Knight: Sins of the Fathers: σαν βιβλίο, όχι σαν παιχνίδι. (το δίνανε δώρο σε ένα collection)

Lost Files of Sherlock Holmes: Case of the Serrated Scalpel. Ω,ναι! Η πιο γαμημένα απίστευτα πιστή μεταφορά της βροχερής ατμόσφαιρας και των φλεγματικών χαρακτήρων του βιβλίου. Ουδεμία σχέση με τις ταινίες του Guy Richie, ευτυχώς.

Sanitarium: Είμαι διχασμένος όσον αφορά αυτό το παιχνίδι: μέχρι τη μέση είναι τρομερό ψυχολογικό θρίλλερ στο σπασμένο μυαλό ενός τύπου σε κώμα. Από εκεί και μετά χώσανε 2-3 chapters τόσο ξέμπαρκα (αυτό που είσαι κύκλωπας vs starcraft, και αυτό με τους Αζτέκους) που μου δίνουν την εντύπωση πως όταν μαζεύτηκε η ομάδα για brainstorming*, αναγκάστηκαν να κάνουν το χατίρι στους δυο πιο απελπισμένους σεναριογράφους τους που απειλούσαν πως αν δεν δουν τις ιδέες τους επί οθόνης, θα κρατήσουν την αναπνοή τους μέχρι να σκάσουν!

Shadow of Destiny: ένα ...περίεργο παιχνίδι, με γραφικά anime. Παρόλο που τεχνικά κινείσαι με τα πλήκτρα, είχε τόσο eerie ατμόσφαιρα και σενάριο, που ακόμα κι εκείνες οι 3 ώρες που χρείαστηκαν για να το βγάλω όταν ήμουν λύκειο έχουν εντυπωθεί στο μυαλό μου. Είσαι ένας μαλάκας που στο intro δολοφονείται, συναντάει στον άλλο κόσμο ένα ....πλάσμα, το οποίο του δίνει ένα γκατζετάκι που σε γυρνάει πίσω στο χρόνο. Ο τύπος στην προσπάθεια να ανακαλύψει ποιος τα έχει βάλει μαζί του ενώ ο ίδιος είναι απλά ένας άχρωμος ρηχός NPC που δεν πειράζει κανέναν, αρχίζει να ξεκλειδώνει 5-6 διαφορετικές χρονικές ζώνες, και ξεκινάει ένα άπειρο μπέρδεμα με 'φαινόμενα πεταλούδας'.

The White Chamber: εκτενέστερο review

Grim Fandango, Day Of The Tentacle, Full Throttle: Δεν θα κάτσω να πλέξω το εγκώμιο της LucasArts μετά από αυτά που άφησε να συμβούν στα Monkey Island, αλλά αυτά εδώ πραγματικά αξίζουν. Συνοπτικά, καλείσαι να χειριστείς έναν πεθαμένο ταξιδιωτικό πράκτορα, τρεις σπασίκλες και έναν badass μηχανόβιο αντίστοιχα. Μετράνε.

Tex Murphy: Under a Killing Moon, The Pandora Directive: Είπαμε, δε συμπαθώ τα live-action-sequences, όμως εδώ έχεις μια ντετεκτιβική ιστορία σε ένα δυσοίωνο μέλλον με mutants, όπου επικρατεί μόνο νύχτα. Φοβερή ατμόσφαιρα και εξέλιξη χαρακτήρων και του κόσμου. Τα βίντεο τη σημερινή μέρα έχουν τραγική ανάλυση οπότε καλό κουράγιο.

Leisure Suit Larry: ομολογώ πως αν δεν ήταν το fanservice δεν θα έπαιζα ποτέ ένα παιχνίδι στο οποίο είσαι ένα μπάκουρας που προσπαθεί να γαμήσει όποια νάναι και τα σκατώνει με τους πιο τραγικούς τρόπους. Το νόημα στα παιχνίδια είναι να ξεφεύγεις από την κανονική σου ζωή. Πολύ δυνατοί διάλογοι στα σημεία που ο αφηγητής του τη λέει συνέχεια:
Αφηγητής (όταν κάνεις 'look at palm tree'): "This palm looks a bit hairy"
Larry: "I wish I had a dollar every time I heard that". LOOOOOOL

I Have No Mouth And I Must Scream: Ok, serious business. Αυτό είναι ένα από τα πιο buggy παιχνίδια που υπάρχουν, που όμως δεν σε νοιάζει επειδή είναι ΤΟΣΟ γαμηστερό. Ένας υπερυπολογιστής πηδάει όλη την ανθρωπότητα και κρατάει ζωντανούς 5 καημένους για να τους trollάρει for teh lulz, δημιουργώντας στον καθένα την προσωπική του κόλαση. Τους χειρίζεσαι με τη σειρά. Τι θα σας μείνει από το παιχνίδι:
1) η μουσικάρα
2) τα απίστευτα εμπνευσμένα σκοτεινά σκηνικά
3) ο κοντοπίθαρος συγγραφέας (ναι, ήταν διήγημα αρχικά) που επέμενε να κάνει το voice acting του υπολογιστή.... και είναι Τραγικός με Τ κεφαλαίο.
4) το γεγονός πως ένας από τους 5 χαρακτήρες ήταν πρώην γερμανός ερευνητής σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, κι επειδή στη Γερμανία το να μιλάς για τέτοια πράγματα ακόμα και με άσχημο τρόπο είναι verboten (see what I did there?), στην εκεί version αφαίρεσαν το χαρακτήρα και κάνανε το παιχνίδι unwinnable. Μπράβο.

NeverHood: ένα παιχνίδι που ή θα το λατρέψετε ή θα το μισήσετε, ανάλογα με το που θα εστιάσετε. Η άπειρη μουσική που μπορεί να γίνει άνετα CD για το αμάξι και τα γραφικά με πλαστελίνες (claymation stop motion) όπως και το τραγικό humor του είναι (+++). Ο κόσμος που δεν υπάρχει σχεδόν κανείς, μόνο αψυχολόγητοι γρίφοι (ahem-BOBBY machine-ahem) και το ότι είναι αλληγορία βασισμένη σε έντονα θρησκευτικές πεποιθήσεις (σοβαρά) που δίνει την εντύπωση διακριτικού προσηλυτισμού είναι (---). Κορυφαία σκηνή, σε ένα παιχνίδι που δεν γίνεται να πεθάνεις, όταν βλέπεις την τρύπα με πινακίδα 'Μην πέσετε μέσα! Θα πεθάνετε!' και κάνεις κλικ.
SPOILER: πεθαίνεις.


Runaway Trilogy
 Εδώ ήθελα από την αρχή να καταλήξω.
Αυτά τα παιχνίδια είναι η απάντηση στον τίτλο: ΣΙΓΟΥΡΑ  ΟΧΙ   .-

Δεν σκότωσε η Jane Jensen τα adventures, παρόλο που οι γρίφοι της ήταν πράγματι gtp.
Η LucasArts και η Sierra (τα αφεντικά στον τομέα αυτό) ξεπουλήθηκαν προσπαθώντας να ικανοποιήσουν με τους ίδιους πόρους ένα ευρύτερο κοινό με άλλα γούστα, και το κόστος ευκαιρίας [sic] ήταν τα adventures. Έτσι όμως, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο 'power vacuum' στην αγορά των συγκεκριμένων παιχνιδιών, το οποίο ήταν άμεσο πρόσφορο έδαφος για μικρότερες εταιρείες που δεν είχαν καμία ελπίδα να κοντράρουν τα 'μεγάλα ψάρια' στις άλλες αγορές, και προτίμησαν (σοφά) να εστιάσουν όλη τους την ενέργεια και μεράκι για να δώσουν στον κόσμο αυτό που πραγματικά θέλει.

Και εδώ έρχεται η Ισπανική Pendulo Studios. Οι τύποι το 'έχουν' πολύ το θέμα, μαθαίνουν από τα λάθη τους, λαμβάνουν υπόψιν τη γνώμη των παικτών στα φόρουμς και αυτοσατιρίζονται- και όλα αυτά φαίνονται ξεκάθαρα στην πορεία της τριλογίας. Αυτή τη στιγμή έχουν καπου 7-8 παιχνίδια και κρατάνε μόνοι τους στην πλάτη τους ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ MAINSTREAM ADVENTURE GAMING, με τους όρους που είχα θέσει πιο πάνω.

Στο πρώτο παιχνίδι είσαι ένα σπασικλάκι με γυαλιά που σε ολόκληρο το intro σου ζαλίζει τον έρωτα για το πόσο γαμάτος φυσικός είναι (θυμίζει έντονα Leonard Hofstadter πως σκατά γράφεται). Ο τυπάς χτυπάει με το αμάξι μια τσαχπινοκώλα βυζομάσταρη στρίπερ που την κυνηγάει η μαφία κι επειδή είναι goody-two-shoes (και καυλιάρης), αποφασίζει να τη βοηθήσει, οπότε μπλέκει χοντρά. Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι γεμίζει αξιομνημόνευτους NPCs, settings, ατάκες (BANANA!) κι ένα πολύ catchy κομμάτι. Στα δεύτερο φάγαμε ένα γερό ξενέρωμα με το too-much science fiction, για το οποίο μας αποζημίωσε με το παραπάνω το τρίτο.

Μπράβο στην Pendulo. Της αφιερώνω δύο εκλεκτά κομμάτια:

*Brainstorming = 'νοητική καταιγίδα'! Είμαι έτοιμος να μεταφράσω Drizzt!