Γιατι ΔΕΝ πρεπει να γίνεις επαγγελματίας RPGας

Απάντηση: Εξ'αιτίας αυτού εδώ του τύπου:

R. A. Salvatore, πατέρας του Drizzt Do'Urden

(ριξτε μια ματια στο λινκ για να καταλαβετε για τι στα κακακια μιλαω)

Ξέρετε τι είναι η σηκουελίτιδα?  Όταν να ξεκινάς δυναμικά και με μεράκι να φτιάχνεις μία σειρά και στην πορεία σου γίνεται αγγαρεία και το κάνεις μόνο επειδή δεσμεύεσαι από συμβόλαιο, ή -

ακόμα χειρότερα- από απληστία, χωρίς να σε πιέζει κανείς, αλλα πρέπει να βγάλεις σήκουελς. Λογικό δεν είναι να τα κάνεις όπως νάναι?

Τα παραδείγματα βρίσκονται σε ΚΑΘΕ έργο που συνεχίζεται αφότου έχει ολοκληρώσει αυτό που θέλει να μας πει, και καλά για ανάπτυξη των χαρακτήρων. Χέσε μας. Αυτός είναι ο λόγος που

γαμάτες σειρές όπως το Prison Break και το House MD έπρεπε να είχαν σταματήσει 2-3 σεζόν νωρίτερα αντί να εξελιχθούν σε κακάκια, ή συνέχειες από ταινιάρες όπως το Crow και το Hellraiser

είναι τόσο για το πουλάκι που μόνο ελάχιστοι καμμένοι τις έχουν δει. Σε κάνει να θέλεις πραγματικά να σποϊλάρεις,  προκειμένου να γλιτώσεις στον άλλο το χαμένο χρόνο και την απογοήτευση

που έφαγες εσύ. Μιά που το έφερε η κουβέντα, η Κάτιμπρι και ο Ρέτζις πεθαίνουν ενώ ο Κάντερλι γίνεται φάντασμα για να κρατάει πάντα φυλακισμένο το dracolich. Θα επανέλθουμε σε αυτό.

Ο Ντρίτζτ λοιπόν, κατά την wikipedia δημιουργήθηκε και καλά στην τύχη, και καλά όχι για κάποιο campaign που είχε στήσει ο Σαλ με 4-5 σκατόνουμπα φίλους του. Στάνταρ. Αυτός ο χαρακτήρας είναι η αιτία που έχει γεμίσει ο τόπος νταρκ ελφς με 2 σπαθιά που απαρνήθηκαν την κακία του λαού τους και πολεμούν για τη δικαιοσύνη και τα ρέστα. Επειδή ήταν FUCKING AWESOME. Τουλάχιστον

κάποτε.

Τα βιβλία τα έχω διαβάσει συνειδητά στα ελληνικά για να απολαμβάνω τις τραγικές μεταφράσεις από άσχετους με το χόμπι τύπους, που μόνο με τη μεταγλώτισση του Καμπαμαρού κοντράρονται

στην καλτίλα. Βλέπε:

"...καθώς τον πλησίαζε, ο μάγος εκτόξευσε εναντίον του μια ομοβροντία από μαγικούς πυραύλους" (εννοεί το magic missile)

Η σειρά ξεκίνησε με το Crystal Shard (...."το Κρυστάλλινο Σκήπτρο"...... ναι. οκ. δεκτόν.) από την Icewind Dale Trilogy που είναι μάλλον το στόρυ που έπαιζε ο Σαλ όταν ήταν 16, βρίθει από

πρωτοτυπία: ένας κακός μάγος βρίσκει το uber loot και θέλει να γαμήσει τα πάντα, και μόνο ο Ντρίτζτ, το καλό ντάρκ έλφ μπορεί να τον σταματήσει. Μπορεί να μην είχε βάθος, αλλά για αυτό που

αντιπροσώπευε ήταν ΓΑΜΑΤΟ: γρήγορος ρυθμός, σαφώς καθορισμένη πλοκή και χαρακτήρες, αγωνία, και ρυθμός. Πολύ συνεκτική γραφή και χολυγουντιανή σκηνοθεσία. Μπορεί να μην είναι

η Οδύσσεια, αλλά τα λεφτά του τα άξιζε.

Έπειτα γράφτηκε το Dark Elf Trilogy, με εναλλακτικό τίτλο "Drizztville, τα Χρόνια της Νιότης". Από τις καλύτερες στιγμές του συγγραφέα, καθώς βγάζει πολύ νταρκίλα και σε μυεί σωστά στο

κλίμα του να δεις πόσο σκατόψυχα είναι τα μαυρόδερμα ελφ (ρατσιστικά υπονοούμενα) σε αντίθεση με τον ήρωα που όχι μόνο είναι γαμώ τα παιδιά, αλλα δείχνει και την "σκοτεινή του πλευρά"

που είναι

Ο ΚΥΝΗΓΟΟΟΟΟΟΟΟΣ.
Σοβαρά. Μη γελάτε. Όταν ο πασιφιστής Ντρίτζτ τα παίρνει στο κρανίο, μεταμορφώνεται στον ΚΥΝΗΓΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ και όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει με τα απίστευτα "γιαταγάνια" του

(εννοεί τα scimitars).

Κάπου εκεί, αρχίζει να γουστάρει την γκόμενα του κολλητού του, την Κάτιμπρι, και όταν κατα τη διάρκεια μιας επίθεσης νταρκ ελφ στην πρωτεύουσα των νάνων ο κολλητός χάνεται

στην Άβυσσο, το ειδύλλιο αρχίζει να ανθίζει στις επόμενες τριλογίες.

 Τώρα πλέον η πλοκή χωρίζεται στα 2, δημιουργώντας 2 παράλληλα λογοτεχνικά FAILS: από τη μια οι περιπέτειες του γενναίου ήρωα ενάντια σε ορκάκια, και από την άλλη, το

Σκήπτρο (και πάλι το shard) πέφτει σε λάθος χέρια: δύο από τους πιο ΓΑΜΗΣΤΕΡΟΥΣ κακούληδες της παραλογοτεχνίας και ταυτόχρονα από τους πιό βιασμένους από το συγγραφέα τους: Ο υπερπλούσιος-απίστευτα-επικίνδυνος-που-το-παίζει-καραγκιόζης νταρκ ελφ Τζαρλάξλ και ο σκοτεινός-emo-απόλυτος-δολοφόνος Αρτέμιος Εντρεράι (Artemis

Entreri. μα είναι ανθρωπίνως δυνατόν να τον μεταφράζουν ΑΡΤΕΜΙΟ?????? Αν το μυαλό σας πήγε στον Αρτέμη Μάτσα όπως το δικό μου θα καταλάβετε γιατί ξενερώνω και ταυτόχρονα τη

βρίσκω- η ψυχαγωγία διπλασιάζεται).

Τέσπα, το 1ο τους σόλο βιβλίο, "Servant Of the Shard" είναι IMHO το πιό απίστευτα γαμάτο πράγμα που έχει γράψει ποτέ ο τύπος. Δεν θα πω τίποτα, απλά διαβάστε το. Μετά την ακμή όμως έρχεται όπως πάντα η παρακμή με το λαχανί της πρόσωπο: είμαι 100% σίγουρος πως ο Σαλ έδωσε τους χαρακτήρες σε δύο ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ και αποφάσισε να γράψει τις περιπέτειες τους. Μόνον έτσι εξηγείται το γιατί επί 30 σελίδες προσπαθεί ένας πανέξυπνος αιωνόβιος τύπος που μπορεί αν θέλει να αγοράσει το μισό βασίλειο, να κάνει κομπίνες για να κλέψει 20 γαμημένα χρυσά από κάποια halflings και τελικα του την φέρνουν! Όσο κι αν προσπάθησε (εκτός περιπέτειας, στις σελίδες που δεν ήταν γεμάτες πεμφιγγιές που μόνο στην 1ου λεβελ ομάδα του Dragonlance θα ταιριάζανε) να βγάλει character development και βάθος, απλά δεν το έχει. Τέρμα με αυτούς.-

Μπορώ να το δεχτώ να γράφεις αυτά που παίζει η ομάδα στο campaign σου χωρίς να φιλτράρεις το κωλοβάρεμα τους. Το 80% της παραλογοτεχνίας RPGοφαντασίας σε αυτό βασίζονται.

Δεν είναι καλό, αλλά μπορώ να το καταλάβω. Είναι τεμπέλικη, εύκολη λύση, αλλά και πάλι υπάρχει ένα κάποιο- ελάχιστο έστω- πάθος, μια προσπάθεια πίσω από αυτο. Αλλά αυτό που έκανε

μετά είναι ασυγχώρητο. Απλά ασυγχώρητο.

 Επιστρέφουμε στον Ντριτζτ.
 Αφότου έσωσε 9000 φορές την πρωτεύουσα των νάνων και πήδηξε άλλες τόσες την Κάτιμπρι, Ο ΚΥΝΗΓΟΟΟΟΣ καλείται στη σειρά Transitions, να αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη

πρόκληση όλων των RPGάδων παγκοσμίως:

την μετάβαση....

ΑΠΟ 3,5 ΣΕ 4TH EDITION!!!!

Σοβαρά. Αυτό εννοεί όταν λέει transitions. Τα 2 πρώτα βιβλία μπορείς απλά να τα αγνοήσεις καθώς ο ΚΥΝΗΓΟΟΟΣ σφάζει κάτι ελφάδες με μυτερές κουκούλες που αυτοαποκαλούνται ΚΚΚ και

σκοτώνουν τα φιλήσυχα ορκς. Δεν κάνω πλάκα. Τόσο πρωτότυπο. ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΛΑΚΑ ΣΑΛΒΑΤΟΡΕ!!!! Αλλά το χειρότερο είναι το τελευταίο, που τελείωσα πρόσφατα. Το Ghost King. Που

πρωταγωνιστής είναι ένα "ψιονικό δρακολείψανο που έχει ενωθεί με το σκήπτρο" (= psionic dracolich με το shard.... έλεος έλεος έλεος) και θέλει να καταστρέψει τα πάντα.

 Για να μη σας τα πολυλογώ, κανείς στον κόσμο δεν ξέρει να κάνει ξόρκια επειδή άλλαξε το σύστημα, και με τους νέους κανόνες είναι πλέον δυνατόν να υπάρχουν τέτοιοι τραγικοί συνδυασμοί τεράτων. Ο ΚΥΝΗΓΟΟΟΟΟΣ σφάζει όπως ποτέ πριν για να σώσει τη ζωή της γκόμενας του, εμφανίζεται ξανά ένας χαρακτήρας από άλλη σειρά του Σαλβατόρε, ο σούπερ-παπάς Κάντερλι που επειδή είναι τόσο Uber και εκλεκτός του γκέη θεού του μπορεί να κάνει σπελλάκια που κανείς δεν έχει ξαναδεί, και για να μην ξεχνιόμαστε έρχεται πίσω και ο Τζαρλαξλ για να μη χάσει το πάρτυ. Κοινώς γίνεται ό,τι νάναι, χωρίς καμία ούτε καν ελάχιστη προσπάθεια να εξηγηθούν όλα αυτά, πέραν του ότι "η μαγεία καταρρέει επειδή δεν ταιριάζει με την 4η edition". Τελικά, όπως λέγαμε, η Κάτιμπρι παρά τις προσπάθειες του Κυνηγού πεθαίνει και ο Κάντερλι γίνεται φάντασμα προκειμένου να κρατήσει φυλακισμένο το δρακολείψανο για πάντα. Και όλα αυτά χωρίς καμία λογική εξήγηση! Οι απο μηχανής θεοί είναι τόσοι που γίνεται συνωστισμός όπως στα ΑΤΜς τις ημέρες πληρωμών και οι randomίλες ξεπερνούν κάθε προηγούμενο, σε φάση που η απώλεια συνοχής συγκρίνεται μόνο με το Family Guy.

Μόνο. Για. Να. Αιτιολογήσουν. Την. Αλλαγή.
Κακάκια.

Ο Σαλβατόρε, όπως και πολλοί άλλοι του είδους του έχει πάψει να κάνει αυτό που κάνει για να γουστάρει, αλλά μόνο για τα φράγκα. Και αυτό φαίνεται πολύ άσχημα στην ποιότητα. Είναι σαν να

λέει σε όλους τους επι 20 χρόνια αναγνώστες του "ΠΑΡΤΕ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ! ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΟΡΟΙΔΑ!". Κρίμα. Πραγματικά κρίμα. Πάρτε τώρα κάτι για να νιώσετε καλύτερα.