Φτιάχνοντας το Τέλειο Παιχνίδι #2.5: ΔΕΝ είσαι συγγραφέας

Όταν προτρέπω τους αναγνώστες να σχολιάζουν για να γίνεται συζήτηση, υπάρχει λόγος.
Για άλλη μια φορά θα πιαστώ από comment του Sacred Chemist:

'3ον. Δεν έχουμε πάει στρατό αλλά ναι είμεθα βιβλιοφάγοι (και επίδοξοι συγγραφείς)'

Η άποψη αυτή μου άλλαξε λίγο τη σειρά των πόστς, και μπράβο της. Απλά θέλω να τονίσω πως ούτε τον ξέρω, ούτε έχω κάτι μαζί του, απλά θα πέσει λιγουλάκι χώσιμο, τελείως αντικειμενικά. 

Φίλε αναγνώστη, σου έχω άσχημα νέα:

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ.

Ούτε εγώ είμαι. Το 'επίδοξος' δε μετράει. Είναι σαν να λες πως σχεδόν πήδηξες μια γκόμενα.

Καταλαβαίνω που το πας, κι εγώ αυτά έλεγα στις φιλολογίνες που είχα στο λύκειο και ήθελα να πηδήξω, αλλά το να έχεις δυνατές ιδέες και να ξέρεις από πρόζα, απλά δεν αρκεί.

Έχω φίλους με γαμάτες ιδέες, που όμως βαριούνται να βγάλουν σε χαρτί (έστω, οθόνη) αυτά που σκέφτονται. Έχω άλλους, με επίσης γαμάτες ιδέες, που τις έχουν περάσει σε σημειώσεις, αλλά καμία δεν προσφέρει κάτι το καινούριο, πέρα από παραλλαγές προηγούμενων έργων. Έχω και κάποιους άλλους, που δεν έχουν απολύτως τίποτα φρέσκο ή πρωτότυπο ή έστω ενδιαφέρον, αλλά παρόλα αυτά spamάρουν ό,τι μαλακία γράψουν στον κόσμο, με force-feeding, κι έχουν φτάσει στο σημείο να πληρώνουν για να εκδοθούν τα γραπτά τους (κοινώς, attention-whores).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το να λες πως είσαι επίδοξος συγγραφέας δεν κάνει κανέναν πέρα από τις καυλιάρες φιλολογίνες να αποκτήσει καλύτερη γνώμη για σένα. Πες απλά 'γράφω'. Οι γκόμενες θα σε θαυμάσουν εξίσου, και οι άντρες θα είμαστε πιο δεκτικοί. Εδώ που τα λέμε, μη λες ούτε καν αυτό- άσε μόνο 'τυχαία' κάτι πρόχειρα πεταμένα χειρόγραφα στον καναπέ (να φαίνεται πως μιλάς για αγάπες, όχι γλειφοκώλια), και όταν έρθει το θηλυκό σπίτι σου και τα βρει, κάνε τον δύσκολο και άστην να στο βγάλει με το τσιγκέλι.

Το να λες 'επίδοξοι συγγραφείς' είναι σαν να λες πως 'σχεδόν πήδηξες 1000 γκόμενες'. Θλιβερό όμως αληθές. Τι να κάνουμε, κι εγώ έγραφα, μα την άλλη μέρα που διάβαζα τα γραπτά μου νηφάλιος έπεφτε shift-del. 

Το πρόβλημα όμως, δεν είμαστε εσύ ή εγώ, επειδή εμείς δεν εκδίδουμε (και μάλλον δεν παίζει να εκδώσουμε ποτέ) παιχνίδια, ίσως μόνο σε pnp. Κανένας τρίτος δεν θα δει τη δουλειά μας. Γιατί? Επειδή, ρεαλιστικά μιλώντας, ΔΕΝ μπορείς να βγάλεις το ψωμί σου σαν συγγραφέας σε μια χώρα που μόνο οι νοικοκυρές σε απόγνωση διαβάζουν άρλεκιν (χωρίς καμία εμπάθεια αυτό, έχω διαβάσει άρλεκιν και, για το genre τους, είναι γραμμένα απίστευτα γερά- δεν πιστεύω πως υπάρχει 'κατώτερη' τέχνη).

Επειδή στον κόσμο της κλίκας και των γνωριμιών, εκδίδουν τα βιβλία τους μόνον οι βυσματίες, και όσοι γράφουν το ξέρουν αυτό και κάνουν τους 'μη-αναγνωρισμένους ιδιοφυείς τύπους' (που, δε λέω, είναι μουνοπαγίδα). Όμως, ο Καβάφης σωστά λέει, πως το να ανέβεις το πρώτο σκαλί- το να εκδώσουν άσχετοι γραπτά σου με γνώμονα το ότι αξίζουν φράγκα (οκ, εκτός από τα βύσματα)-, είναι η μαγκιά.

Και πράγματι, διάβασα το Illumati, προτού γίνει διάσημος ο Κώδικας Da Vinci, και μου το χάλασαν οι τελευταίες 20 σελίδες (μετάνιωσα 2 βδομάδες). Όμως έβγαλα ένα συμπέρασμα: 

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ, ΠΡΟΣΔΟΚΟΥΝ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑΙΝΙΕΣ.

Φίλοι μου, είστε σε λάθος genre.

Πάρτε για παράδειγμα το San Andreas: Έχετε νιώσει ποτέ πως οι αποστολές σας 'κλέβουν'? Να έχετε έτοιμα κομπλέ φουλ όλα τον καλύτερο εξοπλισμό χύστα μέσα, και το παιχνίδι να σας βγάζει στην αποστολή με ένα τραγικό αμαξάκι και ανίκανους NPCs, κι ενώ είστε φουλ προσεκτικοί να σας την πέφτουν 10 uber-assassins και 10 βομβαρδιστικά αεροπλάνα?

Αυτός ο 'απο μηχανής Διάολος' δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα 'ενδιαφέρον' σενάριο- ενδιαφέρον αν το βλέπατε σε ταινία αλλά τραγικά εκνευριστικό για να παιχτεί, λόγω του ότι είναι άδικα δύσκολο.

Αυτό το λάθος κάνουν οι 'επίδοξοι συγγραφείς' παιχνιδιών.

Πράγματι, θα ήταν ενδιαφέρον σε ταινία -όμως στις ταινίες η συμπεριφορά και οι πράξεις του πρωταγωνιστή είναι καθορισμένες. Σε ένα παιχνίδι, όχι. Αν κάνει ένας GM τέτοια κολπάκια στους παίκτες του, θα ήταν στεγνό railroading. Άσε μου την επιλογή να γίνει κάτι cool στην περίπτωση που θα είμαι stealthy τύπος, και άσε τις υπερ-καταδιώξεις και το πιστολίδι για όσους επιλέξουν τον Michael-Bay δρόμο. Ναι, περισσότερη δουλειά για τους συγγραφείς, αλλά δικαιούται και ο διακριτικός παίκτης να έχει χολυγουντιανό σασπένς αν τρίξει η σανίδα στο πάτωμα ενώ πλησιάζει αθόρυβα το ντερέκι που ροχαλίζει αγκαλιά με το gatling.

Ξαναλέω: το παιχνίδι πρέπει να παραμένει ενδιαφέρον ενώ προσαρμόζεται στον παίκτη. Εσείς που γράφετε το στόρυ για παιχνίδια ΔΕΝ γράφετε ταινίες. Αν το θέλετε έτσι, γράψτε για κάθε πιθανή κίνηση του πρωταγωνιστή, αλλιώς μόκο.

ΔΕΝ φταίει το genre αν οι συγγραφείς νομίζουν πως γράφουν άλλ'αντ'άλλων. Αυτό είναι πρόβλημα των συγγραφέων. Και τέλος, ΔΕΝ είμαστε συγγραφείς. Είμαστε σεναριογράφοι. Που πρέπει να αφήνουν πολλά ανοιχτά ενδεχόμενα. Και οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε καμία ελπίδα να δούμε κοινό, πέρα από τους παίκτες.

Και, για όνομα των Μεγάλων Παλαιών, μη γράφετε τα campaigns που έχετε βγάλει στο party σας και μην τους παίζετε το βιβλίο που έχετε στο μυαλό σας, έλεος.

Οπότε, η προτεραιότητα των σεναριογράφων είναι να δίνουν στους παίκτες αυτό που εκείνοι περιμένουν- τουτέστιν να είναι οι πρωταγωνιστές. Θα το αναλύσουμε στο επόμενο.

(Ελπίζω να μην έχασα έναν αναγνώστη σήμερα.)