Φτιάχνοντας το Τέλειο Παιχνίδι #4.5: Good Endings

Περνάμε στα 3 + 1 σημαντικότερα σημεία όλων των εποχών:

1) Το γαμάτο ending πρέπει να σου μείνει για πάντα. Οι μόνοι τρόποι για να γίνει αυτό είναι:

i) να είναι διαβολικά πανέξυπνο: την πρώτη φορά που είδα το ending του Hitman απλά έχασα (σε φάση game over). Κάτι όμως δε μου πήγαινε καλά. Τη δεύτερη φορά κούνησα κατά λάθος το ποντίκι και.... ιδού τι έγινε.

ii) Το να είναι σκηνοθετημένο πέρα από κάθε προηγούμενο, να σε κάνει να έχεις πολλαπλούς οργασμούς από τα μάτια. Το Saints Row the Third είναι μέχρι σήμερα το παιχνίδι με το καλύτερα σκηνοθετημένο Final Mission που έχω παίξει. Είχα αποφασίσει να σκοτώσω τον Killbane, μετά άκουσα το τραγούδι... και ήμουν σε φάση να φωνάζω μόνος μου: 'Αυτοί οι τύποι που τόσο καιρό ήταν φιλαράκια, έστω κι αν μου έσπαγαν τις μπάλες, με χρειάζονται! I have to save the fucking day! ΦΥΓΑΜΕ!!!!!' (δάκρυσα από το ίδιο μου το awesomeness, σοβαρά, αυτό δεν μου έχει ξανασυμβεί σε παιχνίδι. Τα σέβη μου Volition. παίξτε το οπωσδήποτε)

Θα επανέλθω αναλυτικότερα στο μέλλον για τη σκηνοθεσία και ειδικά για την επίδραση του soundtrack.

2) Το ότι το παιχνίδι τελειώνει επικά δεν σημαίνει πως πρέπει απαραίτητα να τελειώσει με μια επική μάχη. Όχι πως αυτό βλάπτει, αλλά δεν πρέπει να είναι ο κανόνας. Ο ορισμός της περιπέτειας είναι η μετάβαση από μια κατάσταση σε άλλη, και αυτό αναπόφευκτα επιτυγχάνεται μέσω της σύγκρουσης. Σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι όλες οι συγκρούσεις σωματικά βίαιες. Η τελευταία σκηνή από το 'Άρωμα Γυναίκας' είχε σύγκρουση χωρίς ξύλο κι εκρήξεις. Σε καμία από τις 'ρομαντικές κομεντί' δεν υπάρχουν πιστολίδια. Ακόμα και στο 'Εξομολογήσεις ενός επικίνδυνου μυαλού', η τελική αναμέτρηση ήταν στο ποιος θα κάνει τη μεγαλύτερη μπινιά. Εφόσον υπάρχουν τόσες ταινίες που το καταφέρνουν, γιατί όχι κι ένα παιχνίδι? Η αλήθεια είναι πως τα μοναδικά που μου έρχονται στο μυαλό είναι τα αρχικά Fallout, που μπορείς να πείσεις τον villain να τα παρατήσει (πρώτο) ή να στρέψεις τα τσιράκια του εναντίον του (δεύτερο).. Απλά λέω πως θα μου άρεσε να υπάρχει ένα παιχνίδι που θα έχεις 3-4 επιλογές στο πώς θα καταστρέψεις τον villain, και καμία τους να μην είναι λιγότερο επική από την άλλη.

Όσον αφορά στην ποικιλομορφία, όπως το βλέπω εγώ, τα καλύτερα είναι τα αυτοτελή για κάθε πόλη endings του Fallout 2. Στην ουσία ακίνητες εικόνες και αφήγηση, ανάλογα με το τι έχεις κάνει σε κάθε μέρος παίζει έναν διαφορετικό συνδυασμό. Το βάρος πέφτει στο πώς οι πράξεις σου επηρέασαν τον κόσμο γύρω σου. Για μένα, κάτι τέτοιο έχει απείρως περισσότερο βάθος και νόημα από όλα τα High Quality Graphics Cutscenes, επειδή ακριβώς διατηρεί την αίσθηση του interaction με τους άλλους, το κάνει πιο πιστευτό. Είσαι μέρος του κόσμου.

Τέλος, ένα πολύ προσωπικό βίτσιο, που δεν θυμάμαι να έχω δει σε κανένα παιχνίδι πέρα από το Bayonetta, είναι το Everybody Dancing Ending-σε στύλ Bollywood που θυμάμαι από το Zatoichi και ακόμα και τα Shrek. Στην ουσία, ο τέταρτος τοίχος σπάει, καθώς οι χαρακτήρες -ζωντανοί και νεκροί, ενίοτε ακόμα και οι villains- μαζεύονται και περνάνε όλοι μαζί καλά χορεύοντας και παρτάροντας. Απλά δεν παίζει να υπάρχει καλύτερος τρόπος να σε κάνουν να δεις τα credits, από το να αποχαιρετιστείτε, εσύ σαν θεατής και αυτοί σαν χαρακτήρες, με έναν ανέμελο, ευχάριστο τρόπο.
To top παράδειγμα ever που έχω δει, είναι το τέλος της σειράς Kenichi. Ξαναβάζει footage από 50 επεισόδια που έχεις παρακολουθήσει παράλληλα με τα credits, και πραγματικά σε αφήνει με τρομερή νοσταλγία... Έτσι πρέπει να τελειώνει μια ιστορία: νοσταλγικά. Όπως το παιδάκι που όταν τελείωσε τον Κόμη Μοντεχρίστο άρχισε να κλαίει επειδή δεν ήθελε να τελειώσει....