Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Don't shoot the messenger!

Το μισώ όταν αναγκάζομαι να μαθαίνω νέα πράγματα επειδή κάποιος μαλάκας κάπου αποφασίζει να κάνει Πρωτοποριακές Αλλαγές για Όλους -χωρίς φυσικά να ρωτήσει τη γνώμη μου τους.

Είναι ακριβώς αυτό, που αποφασίστηκε να γίνει στις 15/3: να κλείσει το msn και να 'χρησιμοποιούμε όλοι Skype'.



Λοιπόν, ας τα πάρουμε με τη σειρά. Το Skype είναι καλό για τρία πράγματα:
1) Για να μιλάς και να βλέπεις τους δικούς σου όταν βρίσκεστε σε διαφορετικές χώρες, α λα Raj Koothrappali
2) Για sessions 'pnp' RPG (από όσα ακούω τουλάχιστον, δεν θα το δοκίμαζα προσωπικά)
3) Για online παιχνίδια που χρειάζεται γρήγορη ομαδική συνεννόηση.

Για κείμενο όμως τι γίνεται?

Δεν γνωρίζω κανέναν που να χρησιμοποιεί το Skype έναντι του MSN για γραπτό λόγο. Κανέναν που έχει ανοίξει τέσσερις παράλληλους γραπτούς διαλόγους ενώ βλέπει ταινία ή μιλάει στο τηλέφωνο ή ασχολείται ταυτόχρονα με κάτι άλλο (fapping).

Για τα κοντινά σου άτομα έχεις MSN, και για αυτούς που δεν θέλεις να τρως συνέχεια στη μάπα βολεύεσαι και με το FB.

Γιατί τόση απαξίωση στο Skype? Ο λόγος είναι απλός:

-Σε τί είναι πραγματικά καλή, παρ'όλα τα κουσούρια της, η Microsoft?
-Στο να σε αφήνει να κάνεις personalize τα πάντα με custom ήχους, εικονίδια και χρώματα, ώστε να είναι ευχάριστα στο μάτι. Αυτό ήταν ανέκαθεν το στοιχείο που την έκανε προσιτή στο ευρύτερο κοινό- σε αντίθεση για παράδειγμα, με τα DOS (τα οποία την ψιλοπαλεύανε στο τέλος αποκλειστικά και μόνο χάρη στο Norton Commander- που επίσης είχε προσανατολισμό στο οπτικό θέμα). 

Θέλω να πω, θυμάστε τις απαρχές των comic sans, το Microsoft Bob (τι ηλίθιο όνομα!), που έμοιαζε κάπως έτσι:



Μέχρι και σήμερα, ή Microsoft πάνω-κάτω είχε διατηρήσει την φιλόσοφια του οπτικά ευχάριστου, που δεν ξενίζει τους νέοπες και δεν καθυστερεί τους έμπειρους, ευτυχως χωρίς να ξαναφτάσει σε τέτοια ακραία kitch όπως με το Bob.

Και τώρα, ξαφνικά, χειροφρενιά με στροφή 180 μοιρών. Ιδού τα Windows 8 που θα τρέχουν και σε κινητά τηλέφωνα:



Για όνομα, τι αηδία είναι αυτή!

Αυτό εδώ το ...πράγμα, όπως και το κλείσιμο του MSN κάνει μπαμ από μακριά πως είναι απόφαση της ομάδας των 'ανεδαφικών στατιστικάριων μάνατζερς', και όχι της ομάδας των developers. Για να 'κατακτήσουν και την αγορά των κινητών'! Στάνταρ.

Τέλος πάντων, προβλέπω να γίνει ό,τι γίνεται κάθε φορά που δημιουργείται 'power vacuum' στα δημοφιλη προγράμματα: στην αρχή θα εμφανιστούν 3rd party utilities που να σου επιτρέπουν να κάνεις λίγο πιο ζωηρό το άγευστο και ανάλατο Skype, τα οποία όμως θα έχουν ελλείψεις, προβλήματα συμβατότητας ή απλά 'δε θα είναι τα ίδια ακριβώς με το MSN'.

Έπειτα, θα αναπτυχθούν εντελώς ξεχωριστά προγράμματα, που να προσπαθούν να κερδίσουν το καθένα τον κόσμο για πάρτη του, μέχρι τελικά να διαπιστώσουν πως η μοναδική τους ελπίδα είναι να γίνουν συμβατά μεταξύ τους επειδή του μέσου χρήστη σιγά μη του καούν ταρχίδια να ψάχνει για το κάθε πρόγραμμα χώρια. Κάτι σαν τον Firefox με το Chrome ένα πράγμα.
Σημείωση: θεωρώ 100% σίγουρο πως η Google θα κοιτάξει να αρπάξει κομμάτι από την πίτα με κάτι καινοτόμο που όμως δε θα χρησιμοποιεί ποτέ κανένας (όπως έχει τώρα το plus).

Οπότε... υπομονή. Θα πάρει κανά-δυό χρονάκια αλλά θα μπορούμε και πάλι να μιλάμε γραπτά ταυτόχρονα με πέντε άσχετα άτομα βλέποντας παράλληλα hentai, σαν σύγχρονοι Ναπολέοντες του internet.


Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Πώς να βγάλεις τη μαγεία από το magic

Θεωρώ πως για όποιον είναι έστω και απειροελάχιστα σχετικός με το χώρο, δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις για το τι είναι η  'Μαγεία: το Μάζεμα'. Για όσους δεν ξέρουν, θα το συνοψίσω:


  • Παιχνίδι με κάρτες...
  • ...που είναι πανάκριβες και συνεχώς βγαίνουν νέες ενώ οι παλιές ακυρώνωνται...
  • ...όμως έχουν φοβερό artwork και στόρυ...
  • ...και καταφέρνουν με τις αλληλεπιδράσεις τους που βασίζονται σε σχετικά απλούς κανόνες, να δημιουργήσουν μπερδέματα τόσο δαιδαλώδη ώστε απλά να χάνουν την πλάκα τους.


Το συμπέρασμα στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι πως πρόκειται για εκείνα τα παιχνίδια που μπορεί να μη με συγκινούν στην κανονική μορφή τους, αλλά απλά παρακαλούσαν για μεταφορά σε vidya game.

Έχω συναντήσει τρεις μεταφορές, από τις οποίες τα 'Battlegrounds' δε θα μας απασχολήσουν καθόλου ούτε σήμερα ούτε ποτέ-είναι αυτό που έλεγα τις προάλλες πως απλώς κόλλησαν το όνομα σε ένα εντελώς άσχετο παιχνίδι.

Οπότε θα συγκρίνω δύο μεταφορές, που έχουν τον ίδιο στόχο και πραγματεύονται το ίδιο gameplay, με 15 χρόνια διαφορά.

MtG της Microprose -1997  (το τελευταίο παιχνίδι στο οποίο δούλεψε για αυτούς ο Sid Meier προτού την κάνει)




VERSUS

MtG: Duels of the Planeswalkers - 2012-2013



Για όσους δεν το έπιασαν ακόμη, είναι μια από τις φορές που θάβω τα καινούρια παιχνίδια ενώ εκθειάζω τα παλιά. Η αλήθεια είναι πως το DoPW είναι ένα απίστευτα polished κι ευχάριστο στο μάτι παιχνίδι. Όταν το πρωτοάνοιξα ήμουν σε φάση 'αν έχουν κρατήσει αυτά που μου αρέσουν από τα παλιά θα φάω γερό κόλλημα εδώ'. Όμως, το polishing από μόνο του δεν αρκεί για να αναπληρώσει ορισμένες βασικές ελλείψεις.

Θα ξεκινήσω από το ένα και μοναδικό πρωτοποριακό στοιχείο που μου άρεσε στο νέο παιχνίδι:
Οι αγώνες 2x2 και οι '4 άτομα, όλοι εναντίον όλων'. Πραγματικά, μπορώ να πω ταπεινά πως για να ευχαριστηθεί κάποιος 100% την εμπειρία του MtG οφείλει στον εαυτό του έστω και μια φορά να χωθεί σε παιχνίδι με πολλά άτομα, όπου γίνεται ό,τι ναναι. (τα κόκκινα spells που τους παίρνουν αμπάριζα όλους είναι αριστοτεχνικές τρολλιές)

Το μεγάλο μου παράπονο στο DoPW είναι η μη-δυνατότητα να φτιάξεις το δικό σου Deck, μόνο να κάνεις ένα ελαφρύ customization σε 10 προ-κατ. Για να το θέσω σε προοπτική: το MtG χωρίς την επιλογή να δημιουργήσεις Deck είναι σαν να παίρνεις Lego με τα οποία μπορείς να κατασκευάσεις μόνον ό,τι δείχνει στο εξώφυλλο και τίποτα άλλο. Αυτομάτως χάνει κάπου 15 χρόνια replayability (το original MtG υπάρχει ακόμα στο λάπτοπ, το νέο το κράτησα 3 μέρες πριν το σουτάρω).

Δεύτερον: σε καμία περίπτωση μη βάζεις σενάριο εκεί που δεν υπήρχε και ήταν όλοι ευχαριστημένοι, ό,τι και αν σου λένε οι executives. Ναι, είχε και στο παλιό παιχνίδι, πέρα από τις μονομαχίες, τον κόσμο του Shandalar, όπου τριγυρνούσες και μάζευες κάρτες για να φτιάξεις σταδιακά το deck σου, αλλά ήταν τόσο lame όσο ακούγεται και δεν ξέρω κανέναν που να ασχολήθηκε με αυτό (εκτός από έναν τύπο που πίστευε πως η διάθεση του επηρεάζε τον καιρό και όποτε νευριάζε έβρεχε. σοβαρά).

Κι εντάξει, έστω, πήγες κι έβαλες campaign. Γιατί πρέπει να το κάνεις φορτικό και άσκοπα σπασοπούτσικο? Ακούω παράπονα για την AI του αρχικού παιχνιδιού, πόσο αδύναμη ήταν, και πόσο την βελτίωσαν στο καινούριο. Όταν έχεις 10 decks όλα κι όλα μπορείς κάλλιστα να προγραμματίσεις χωριστά responses για το καθένα, έχεις τη δυνατότητα να στήσεις τη δυσκολία στο campaign σου όπως γουστάρεις.

Έκαναν οι τύποι αυτό το τόσο απλό πράγμα? Όχι βέβαια! Ορίστε λοιπόν, προσφορά του DoPW η μυστική συνταγή:

ΠΩΣ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙΣ ΠΑΝΕΥΚΟΛΑ ΕΝΑ 'CHALLENGING' ENCOUNTER.

1) Αποφασίζεις πως ο κανόνας που λέει πως επιτρέπονται μέχρι 4 ίδιες κάρτες ισχύει μόνο για τους puny human players.
2) Διαλέγεις μια cheat, OP και broken κάρτα. Κατά προτίμηση κάποια στην οποία το playtesting έγινε μέσα σε γερά μεθύσια.



3) Φτιάχνεις ένα Deck που αποτελείται μόνο από mana και την κάρτα της επιλογής σου. Σοβαρά, μόνο αυτές τις δύο, 20 φορές έκαστη.
4) Σπαμμάρεις τερατάκια. (Μέχρι να κατέβει το 5ο, λόγω γεωμετρικής προόδου, το πρώτο hydra θα έχει πιάσει στατς 2^4 = 16, οπότε αποκτάει ΚΑΙ trample. στον επόμενο γύρο πάει 32...)
5) Παρηγορείς τον παίκτη για την αχρηστία του με γλυκά λόγια.

Εδώ έχουμε κάτι βαθύτερο από μια μαλακία σημείο: έχουμε Fake Difficulty, στην ουσία κακό game design. Δεν θα προσφέρεις στον player περισσότερη ώρα παιχνιδιού. Απλά θα τον εκνευρίσεις, θα σε βρίσει και θα πάει να ξεσπάσει σε κανέναν νουμπά στο LoL.

Η πρότασή μου στους developers:

  • Πετάξτε το campaign από το παράθυρο.
  • Ενθαρρύνετε τις μεμονομένες μάχες, single ή ομαδικές, με NPCs ή άλλους παίκτες.
  • Δώστε απόλυτη ελευθερία για δημιουργία decks από το μηδέν.
  • Αρχίστε να βγάζετε expansions που περιλαμβάνουν μπόλικες κάρτες, ακόμα και από τις obsolete. Ειδικά από τις obsolete.
  • Θα έχετε δημιουργήσει μια παιχνιδάρα.
  • ????
  • Profit!

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Τα 3 R που μπερδεύουν τους πάντες

Κατ'αρχάς, προτού προχωρήσουμε στο πόστ αυτό καθ'εαυτό, θέλω να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα:
1) Βαρέθηκα να βάζω ecchi, πλέον μόνο γάτες. Είναι ένα ακόμα βηματάκι προς την ωρίμανση του blog στο μυαλό μου, νιώθω πως οι εικόνες αποσυντονίζουν από το κείμενο. Και τα δύο άλλωστε μπορείτε να τα βρείτε έτσι κι αλλιώς χύμα στο ίντερνετ. Σταδιακά, στις φάσεις που δεν θα βαριέμαι, θα σηκώσω και τα ecchi από παλαιότερα ποστς, οπότε πάρτε ό,τι προλάβετε.
2) Είχα έτοιμο έναν επίλογο για το 'Τέλειο Παιχνίδι' αλλά εντέλει αποφάσισα να μην τον ποστάρω. Είναι ψιλό-ανούσιο στον γραπτό λόγο να ανακεφαλαιώνεις πράγματα που απλά ο άλλος μπορεί να γυρίσει και να διαβάσει με την ησυχία του. Ίσως κάνω κάτι τέτοιο στο μέλλον, σε ένα συμπυκνωμένο revised edition.

Το οποίο μας οδηγεί στο σημερινό θέμα, μια ετυμολογική διάκριση μεταξύ τριών λέξεων που καραγουστάρουν να χρησιμοποιούν οι μάνατζερς των εταιρειών παιχνιδιών, χωρίς να καταλαβαίνουν (από όσο φαίνεται) το νόημα τους, απλά ακούγονται κουλ.



ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΕΡΔΕΥΕΣΤΕ, Ω ΗΛΙΘΙΟΙ DEVELOPERS:

Remake = Όταν πιάνεις ένα παλιό έργο (παιχνίδι ή ταινία) και το ξαναφτιάχνεις από την αρχή, με γραφικά ήχο κτλ που να ανταποκρίνονται στα σημερινά στάνταρντς, μένοντας όμως πιστός στην αισθητική και πρόθεση του αρχικού δημιουργήματος. Σα να λέμε, η επανεκτέλεση ενός μουσικού κομματιού από άλλο συγκρότημα.

Παραδείγματα:
Τα Monkey Island special edition (MISE) 1 και 2. Η μόνες διαφορές με τα αρχικά είναι τα γραφικά και η ύπαρξη voice acting:

Πριν

Μετά

Στα βιβλία με RP-System έχουμε τα Retro-clones, που προσπαθούν να εξομοιώσουν την αισθητική του ODnD στο σήμερα, διορθώνωντας παράλληλα ορισμένους αψυχολόγητους κανόνες. Το Legends and Labyrinths μου έρχεται στο νου πρώτο πρώτο.


=/=


Reboot = Είναι το remake που όμως έχεις κρατήσει μόνο μερικά βασικά iconic στοιχεία από το αρχικό και συνειδητά αγνοείς την αισθητική και πρόθεσή του, προκειμένου να βάλεις δικά σου που νιώθεις ότι ταιριάζουν καλύτερα (ή που σου επιβάλλει ο άμπαλος από παιχνίδια μάνατζερ της εταιρείας σου).
Στις ακραίες μορφές δέ, μπορείς απλά να αγνοήσεις τα πάντα από την αρχική δουλειά και απλά να μοστράρεις πάνω στο κουτί το όνομα για το οποίο πλήρωσες τα κέρατά σου σε πνευματικά δικαιώματα. Το τελευταίο μπορούμε να το αποκαλέσουμε 'pulled an X-Com'. Στο χώρο της μουσικής, είναι οι διασκευές και τα remix που καταλήγουν να είναι κάτι διαφορετικό από το αρχικό κομμάτι.

Παθογνωμονικό γνώρισμα των Reboots είναι πως κάθε φορά προβοκάρουν εμφυλίους μέσα στο fanbase του αρχικού έργου, καθώς δημιουργούν τιτανομέγιστα ποσά nerdrage που κάνουν τα φόρουμ να αναστενάζουν.

Παραδείγματα:
To X-Com, φυσικά, όπως και το νέο Syndicate. Οι τύποι αλλάξανε ακόμα και το genre του τελευταίου, από isometric point and click strategy σε FPS.

Πριν

Μετά

Σε RPG-books, η 4E στο σύνολό της σε σχέση με την 3.x και προηγουμένως η 3.0 σε σχέση με το ADnD 2e. Πρακτικά κάθε νέα έκδοση που είναι φουλ ασύμβατη με την προηγούμενη, δηλαδή μια φορά κάθε οκτώ χρόνια.


=/=


Re-release = Πρόκειται για την περίπτωση που κάτι που θα μπορούσες να το κάνεις με τζάμπα fan-made mods, απλά αποφασίζεις να το λανσάρεις σαν κάτι νέο, για πούλημα. Είναι σαν να λέμε τα 'Best Of' collections, που ουσιαστικά σου ξαναπουλάνε μαζεμένα σε ένα CD τραγούδια που ήδη έχεις.
Στην ουσία το Re-release διαφέρει από το αρχικό έργο σε 4 πράγματα:

  1. Τα συμβατά λειτουργικά συστήματα που χρησιμοποιεί.
  2. Το εξώφυλλο.
  3. Την τιμή.
  4. Τον αριθμό των bugs.


Παραδείγματα:
Baldur's Gate 'Enhanced Edition'- παίζει σε i-pad και win 7, κοστίζει συγκριτικά πιο πολύ από ότι το αρχικό παιχνίδι κόστιζε κάποτε (δεδομένου πως η εταιρεία αποτελείται από 17 άτομα, όλοι τους προγραμματιστές, κανέναν γραφικάριο) κι έχει ΠΟΛΛΑ περισσότερα bugs, μερικά από τα οποία είναι πρωτόγνωρα. Good job, Beamdog!

Πριν

Με τζάμπα mods

Μετά

Σε RPG-Systems έχεις την Pathfinder, μια πιο όμορφα πακεταρισμένη, balanced, streamlined κι Evergreen έκδοση της 3.5. Παραδόξως, οι αλλαγές που έγιναν νομίζω πως ήταν απαραίτητες, με την έννοια πως στην κοινή συνείδηση η PF πλεόν είναι η 3.x.