Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Review: Car Lesbians!

Χμμμμ πως να ξεκινήσω?

ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΚΑΥΛΟΛΕΣΒΙΑΡΕΣ ΚΑΙ ΑΜΑΞΑΡΕΣ
(και δεν έχω πρόχειρα ecchi με αμαξάρες)



Θυμάστε αυτά που προετοίμαζα για Carmageddon RPG? Ε, λοιπόν, προτού προλάβω να βγάλω το part 2, και να προτείνω ταυτόχρονα το δικό μου σύστημα για ένα 1-night-stand-game, πέτυχα αυτό εδώ το αριστούργημα:

(credits στα αλάνια του /tg/ που το επινόησαν )

http://1d4chan.org/wiki/Car_Lesbians

(από εδώ κατεβάζεις και το 20σέλιδο pdf)

Απίστευτο γιατί ποντάρει σε δύο απλά πράγματα:
  1. την αγάπη της γενιάς μας για το Carmageddon
  2. την αγάπη της γενιάς μας για τις καυλάρες λεσβίες που χαμουρεύονται μεταξύ τους για την ανδρική, φαλλοκρατική μας ευχαρίστηση και fanservice.
Το παιχνίδι είναι απίστευτα απλό στη δημιουργία 'χαρακτήρα' 1d6 για να δεις πόσο μούναρος είναι η λεσβία σου και 1d6 για το πόσο ...δαχτυλωμένο αμάξι έχει  (χεχεχεχε το είπα, ναι ΤΟ ΕΙΠΑ), και κάτι άλλα στατιστικά στην 'advanced' edition, του τύπου trunk, score και drift -θα τα έγραφα στα ελληνικά, αλλά πως σκατά μεταφράζεις το drift? (για να σας δω χωρίς google translate).

Από εκεί και πέρα είναι τυπικό pen and paper racing game όπου πρέπει να βγεις πρώτος στην κούρσα και παράλληλα να φασώσεις όσο πιό πολλές άλλες λεσβίες μπορείς (=τους χαρακτήρες των καμμένων παρακμιακών συμπαικτών σου και NPCs) . Εδώ βάζω τον οβολό μου και προσθέτω τις επιπλέον προκλήσεις της ελληνικής οδικής πραγματικότητας. Με λίγο background και NPCs ειλικρινά πιστεύω πως μπορεί να γίνει γαμηστερό mini-campaign. Για έξτρα πόντους σουρρεαλισμού αφήστε τους παίκτες να μεθύσουν με την ησυχία τους και βάλτε τους να κάνουν το RP του λεσβιακού φασώματος (αντενδείκνυται έντονα για LARPing :PPP)....

Γενικά μάρεσε πολύ και ανυπομονώ να το δοκιμάσω με την ομάδα μου, νομίζω πως χρειάζεται αρκετή δουλειά ακόμα, να γεμίσουν ορισμένα κενά, και να ισορροπήσουν τα perks (fallout much?) του παιχνιδιού. Μεγάλη μου ένσταση, πως έχουν πολύ λίγα στάτς κι επαναλαμβανόμενες ζαριές που βασίζονται αποκλειστικά στο να έχεις έναν γλαφυρό, ίσως λίγο ανωμαλιάρη GM.
  • Θετικό σημείο#1: ενθαρρύνει house rules και προσαρμογές.
  • Θετικό σημείο #2: έχει καυλολεσβίες! Ένα 100% φαλλοκρατικο politically incorrect παιχνίδι που έχει πλάκα και δεν σε αγχώνει. (πόσα παιχνίδια έχουν πλάκα? με την έννοια του να μαλακίζεσαι αβέρτα χαλαρώνωντας?)

Άλλα indie games που προτείνω -όμως βαριέμαι να ψάχνω λινκς, να τα βρείτε μόνοι σας- και μπορείτε να τα κατεβάσετε τζάμπα με ελάχιστο ψάξιμο (αξίζουν κάθε kilobyte):

Dogs In The Vineyard (άγρια δύση με έντονα βιβλικά στοιχεία, όπως περίπου στο preacher)
Genius: The Transgression με τρελούς επιστήμονες και
Zombie: The Coil για WoD (νομίζω ο τίτλος κάνει προφανές το περιεχόμενο)

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Blast from the past!- part #2

Πρώτα λίγο ecchi:



Κρητιδική Περίοδος

Sid Meier's Colonization: 'Τι τραγική απομίμηση του Civilization!' θα πει ο αδαής στην πρώτη του επαφή. Και όμως, αυτό το παιχνίδι έχει πολύ περισσότερο στυλ από τον προκάτοχό του. Κατ'αρχάς έχει μια στάνταρ ιστορία: είσαι ένας από τους ευρωπαίους κατακτητές εξερευνητές, και σε στέλνει ο βασιλιάς σου να αποικίσεις μια νέα ήπειρο. Ωραία ως εδώ. Όμως, σε αντίθεση με το civ, εδώ είναι πρακτικά αδύνατο να είσαι αυτάρκης και πρέπει να κουβαλάς τις μαλακίες που χρειάζεσαι από τον παλαιό κόσμο, και κατά συνέπεια να ανέχεσαι τις μαλακίες των εκεί δυνάμεων ('φόροι! περισσότεροι φόροι!!'). Όλα αυτά τουλάχιστον μέχρι να μαζέψεις αρκετούς πόντους....δημοκρατίας (σοβαρά) και να κάνεις ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ! Βρωμάει αμερικανίλα έντονα και απολαυστικά σαν ροκφόρ, σε βαθμό που θα έκανε ακόμα και τον Michael Bay να υποκλιθεί! Και καταφέρνει να το περάσει και σε σένα.
Τι μας δίδαξε: πως το open-endedness και η προσοχή στη λεπτομέρεια φτιάχνουν έναν κόσμο που θα κρατήσει τους παίκτες ακόμα έναν γύρο.

X-Com aka UFO: Enemy Unknown: νομίζεις πως έχεις παίξει αρκετά strategy ώστε να μπορείς να τα φέρνεις βόλτα εύκολα, τερμάτισες το Colonization και είσαι ο γαμιάς. Μετά ακούς καλά λόγια για ένα παιχνίδι, βλέπεις την εισαγωγή του στην αισθητική κινουμένων σχεδίων των 80's. (απλά συγκρίνετε και μόνοι σας) και λες 'τώρα θα το ξεσκίσω στα γρήγορα'. Ξεκινάει πρώτη μάχη, έχεις εξοπλίσει τους πάντες στο φουλ και είσαι άνετος. Και σε περιμένει μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη: Παντού γύρω σκοτάδι, φρικτές κραυγές και ένα ambience σαν καρδιοχτύπι, κάποιος εκτός οθόνης αρχίζει να ρίχνει και σφάζει με τη μια τη μισή ομάδα. WTF!?! Σε άλλον ένα γύρο, όλοι έχουν πεθάνει, το σκάφος έχει χαθεί, οι κυβερνήσεις αποσύρουν την χρηματοδότηση από το anti-εξωγήινο πρόγραμμα σου το οποίο βαράει φαλιμέντο, και η γη την πουτσίζει- game over. Τι διάολο? Δοκιμή δύο: με τα χίλια ζόρια και αρκετά load την παλεύεις στη μάχη, αλλά τα πράγματα χειροτερεύουν με ταχύτητα καθώς οι επόμενες είναι γεωμετρικά δυσκολότερες,δεν προλαβαίνεις να οργανωθείς και game over. ΣΟΥ ΕΦΥΓΕ Η ΜΑΓΚΙΑ ΤΩΡΑ ΜΑΛΑΚΑ? Ουσιαστικά τα παιχνίδια συνοψίζονται στο να λαμβάνεις πρωκτικό σεξ από τους εξωγήινους. Αυτό και το Terror from the Deep είναι διαμάντια. Τα επόμενα μην τα κοιτάξετε καν.
Τι μας δίδαξε: πως να σπέρνεις πανικό με το ιδανικό μείγμα ominous ατμόσφαιρας και shock-tactics, και να κάνεις τον παίκτη να το γουστάρει.

Jazz Jackrabbit (αν κάποιος νομίζει πως μιλάω για τον αγαπημένο τους δονητή στο sex and the city, τότε βρίσκεται σε λάθος blog): Ό,τι ήταν ο Mario και ο Sonic για τις κονσόλες ήταν αυτό το πράσινο κουνέλι με την καραμπίνα για το PC. Ή μάλλον πολύ θα το ήθελε, αλλά όλοι παίζαμε aladdin και lion king.
Τι μας δίδαξε: πως να θυμόμαστε εύκολα τον αγαπημένο δονητή που θέλουν οι γκόμενες.


Heretic: ΟΚ, δεν σκοπεύω να μιλήσω πολύ για τους γνωστούς τίτλους, απλά ήθελα να επισημάνω κάτι που διαπίστωσα με τον άσχημο τρόπο. Σαν ιστορία είναι 100% αληθινή. Θυμάστε τους κωδικούς του Doom: IDKFA (για όλα τα όπλα) και IDDQD για god mode. Τι διάολο λέω, και τα δύο παιχνίδια είναι της Id, θα δοκιμάσω τους ίδιους κωδικούς:
εγώ: IDKFA
παιχνίδι: 'cheater! you don't deserve weapons!' -και μου αφαιρεί όλα τα όπλα
εγώ: (panic mode) γρήγορα, γρήγορα IDDQD!!!!
παιχνίδι: 'trying to cheat,eh? now you die!'- και με σφάζει επιτόπου.
Ιδού η απόδειξη.
Τι μας δίδαξε: εμμμμ, οι game developers είναι τρολλάκια?

LULA: the sexy empire, ή κάτι τέτοιο. Δε γινότανε να μην περιληφθεί ένα από τα πιό 'διάσημα' παιχνίδια της γενιάς που τότε ήμασταν γυμνάσιο. Δυστυχώς ποτέ δεν κατάφερα να το τρέξω παρά μόνο μια φορά που μου προέκυψε στα ιταλικά και δεν καταλάβαινα τίποτα. Μερικά fapping τα έριξα όπως και να'χει, και από όσο κατάλαβα στο σενάριο είσαι ένας τσοντοπαραγωγός, οπότε εγκρίνεται. Από όλα τα παιχνίδια της σειράς μου έτρεξε πολλά χρόνια μετά μόνο το Lula 3D και δεν είχε καμία σχέση με τα προηγούμενα, ούτε βυζάρες ούτε πήδουλους. Στο Abyss να πάει αυτό και όλο του το σόι. Άμα θέλετε κάτι τέτοιο καλύτερα να τη βρείτε με hentai flash games.
Τι μας δίδαξε: το fanservice και οι βυζάρες γεφυρώνουν τις πολιτισμικές διαφορές (τσοντιάρηδες όλου του κόσμου ενωθείτε!)



1001 Sega Games: μεγάλη ανακρίβεια: ούτε 1001 ήταν, ούτε ήταν όλα για Sega, αλλά ήταν μια συλλογή emulators της εποχής, είχε και για game boy και τα ρέστα. Σε αυτά είχε μερικά κορυφαία, από Dragonball Z 2, Zombies Ate My Neighbours, Zelda: Links Awakening, και το 'πολύ'  Comix Zone (ίδια συνταγή με το Dr.Doom's Revenge του προηγούμενου άρθρου, αλλά με άψογη εκτέλεση- μακάρι να βάζανε και κανένα save point). MUST HAVE.
Τι μας δίδαξε: μην εμπιστεύεσαι ένα προϊόν από το όνομά του γιατί μάλλον θα σου βγει κάτι άσχετο(εσένα κοιτάω LULA 3D)

Grand Theft Auto 1 και 2: ναι, εκείνα που τα έβλεπες όλα από πάνω σαν να είναι πλαστικά αυτοκινητάκια και ο χαρακτήρας σου ήταν μερικά πίξελς που ρευόντουσαν και κλάνανε. Αυτά τα παιχνίδια το είχαν πιάσει το νόημα: απόλυτη ελευθερία, τρομερή ατμόσφαιρα (ειδικά το δεύτερο που ήταν νύχτα) και άφθονο γέλιο. Το σωστό παιχνίδι πρέπει να σε διασκεδάζει ακόμα και αν τα θαλασσώνεις, όχι να συ συγχύζει. Extra πόντοι να ταυτόχρονα ακούγατε το OST του πρώτου Blues Brothers.
Τι μας δίδαξε: το σωστό παιχνίδι είναι αυτό που κάνει χαβαλέ εις βάρος του εαυτού του.

Fields Of Fire: War Along the Mohawk. Τον καιρό των πρώτων GTAs ήταν πολύ στη μόδα το 'τα βλέπω όλα από πολύ ψηλα' όπως με τα Warcraft II έτσι και με κάποια RPGάκια, πχ Rage Of Mages 2: Necromancer, το οποίο δυστυχώς ελάχιστα είχα την ευκαιρία να παίξω. Αυτό που είχα λιώσει όμως ήταν αυτό εδώ το γιαλαντζί strategy- στην ουσία RPG, σε setting 'τελευταίος των Μοϊκανών', που μάλλον δεν θα το ξέρει κανείς. Ανέβαζες skills (ουσιαστικά abilities) και αγόραζες σε πολύ περιορισμένο βαθμό οπλάκια για να λύσεις αποστολές με κάποιον από τους έτοιμους (και ΧΟΝΤΡΑ μη-ισορροπημένους) NPCs των Άγγλων ή των Γάλλων. Τίποτα το ιδιαίτερο σαν ιδέα, αλλά σαν εκτέλεση τα έσπαγε- μη ξεχνάμε πως ήταν από τα πρώτα του είδους του, πριν το Diablo 1.
Τι μας δίδαξε: όλα όσα μας δίδαξε τα είχαν ενσωματώσει σε μεταγενέστερα games για κάποια χρόνια και μετά τα 'ξεχάσανε'. Καταραμένα MMOs. Νοσταλγία μεγάλη το συγκεκριμένο...







Σημείωση: συνειδητά δεν περιέλαβα adventures και RPGs στη λίστα, θα γίνουν σε κάποια φάση χωριστό άρθρο. Πάρτε τώρα λίγο fanservice που ζήτησε τόσο ευγενικά ο ΧΩΣΤΗΡΑΣ:




(τι κοινό έχουν το penthouse και τα 20πλευρα? -όλοι τα διαβάζουν 'για τα άρθρα' μουχαχαχα)

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Blast from the past! -part #1

ΠΡΟΣΟΧΗ: ακολουθεί απεσταγμένη hardcore nerdίλα, που αφορά...


Τα PC-Games που διαμόρφωσαν τον σημερινό RPGά!
(boobies για έμφαση):



Το άρθρο προφανώς απευθύνεται στους πιό μεγάλους σε ηλικία, που κατάλαβαν από νωρίς πως ο υπολογιστής τους θα είναι η τακτικότερη παρέα τους... καθώς και το τι αποκόμισα από τα παιχνίδια αυτά, σαν GM. Γιατί, εκεί είναι το ζητούμενο: να δίνεις ουσία, όχι γραφικά (ahem-skyrim-ahem)- για αυτόν το λόγο γαμήθηκα να βάζω βιντεάκια στα λινκς. Θα ταξινομήσω τα σημαντικότερα παιχνίδια-σταθμούς με βάση γεωλογικές περιόδους, για να είμαστε full αγάμητοι σπασίκλες:


Τριάσια Περίοδος (παιχνίδια του 2.86):

The Monuments Of Mars: το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα ever, λόγω awesomιλας του τίτλου. Είσαι ένα μπαρμπαλέκι [sic] που πρέπει να την παλέψει ως το τέλος για να ανακαλύψει το μυστικό που κρύβεται πίσω... απο ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΗ!!! (dun dun DUUUN!).
Τι μας δίδαξε: το παν είναι ένας βαρύγουπος τίτλος, μετά ο παίκτης φτίχνει την ατμόσφαιρα στο μυαλό τυο πολύ πιο εύκολα.

Titus the Fox: Αυτό μάλλον θα το θυμάστε, το αντίστοιχο των sonic και mario για τους κατόχους PC. Από τότε άρχισαν να διαφοροποιούνται εξελικτικά τα είδη gamers του pc (νοήμονες) - κονσόλας (βρίσκουν το 9gag αστείο). Είναι αυτό το αλεπουδάκι που τρέχει και πετάει σκουπίδια σε άστεγους, νταβάδες και λοιπούς.... ιδιαίτερους NPCs και μετά καταλήγει στις πυραμίδες. what. Ωραίο παιχνίδι, ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα. Το καλύτερο, αν καταφέρετε να το τρέξετε, το παιχνίδι θα ενθουσιαστεί που ο κόσμος γουστάρει ακόμα! (βλέπε βίντεο). ΤΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΚΟΜΠΡΕΣΕΡ ΝΤΕΜΕΚ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΧΕΙ ΟΜΩΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ.
Τι μας δίδαξε: πως όταν οι κακοί είναι παρτάλια αξιομνημόνευτοι, κερδίζεις τον παίκτη.

Sid Meier's F-15 Strike Eagle 2: ΝΑΙ! από τον τύπο που δημιούργησε τα Civ, εξομοιωτής για αεροπλανάκια! Ανάλογα πόσο αποτελεσματικός ήσουν, σε ανέβαζε βαθμίδες στην ιεραρχία και σου έδινε παράσημα. Σε αντίθεση με τα ΤΕΛΕΙΩΣ δυσλειτουργικά simulators της εποχής του, είχε επιλογή για αυτόματο πιλότο στην προσγείωση για να μη σπάει μπάλες με μαλακίες, καθώς και πολύ απλοποιημένο από πάρα πολλές απόψεις interface. Να μην ξεχάσω, εαν την έκανες τρεις φορές με αλεξίπτωτο, σε ...'συνταξιοδοτούσανε' πρόωρα.
Τι μας δίδαξε: Πως η απλότητα είναι βασική προϋπόθεση για να γίνει ένα παιχνίδι απολαυστικό, πως το να ανταμοίβεις τον παίκτη με προαγωγές και παράσημα τον πορώνει να προσπαθήσει κι άλλο (κι ας μην έχουν απολύτως κανέναν αντίκτυπο)

Spider Man and Captain America in Doctor Doom's Revenge: ένα παιχνίδι διαμορφωμένο σε στυλ κόμικ, με την έννοια πως προχωράς ανάμεσα στα καρέ και συνεχίζεις την περιπέτεια, και όλο αυτό βασισμένο πιστά στο canon της Marvel. Δυστυχώς ακόμα και η τόσο καλή παρουσίαση του κόσμου πάει άκλαυτη όταν η εκτέλεση είναι τόσο κακή. Είναι ταυτόχρονα γαμάτο μέσα στην τραγικότητά του και τραγικό μέσα στη γαματοσύνη του.
Τι μας δίδαξε: Πως οι παίκτες γουστάρουν να υπάρχει εσωτερική συνοχή στον κόσμο, να μπορούν να 'αναγνωρίζουν' τις πληροφορίες για τους villains και τους συμμάχους. Ουσιαστικά, πως τα πάντα λειτουργούν πιό πιστευτά στα πλαίσια ενός καθορισμένου gaming world.


Ιουράσια Περίοδος (παιχνίδια για 4.86 που επειδή υπήρχαν μόνο τα windows 3.1 όλοι τα παίζανε στο Norton Commander. Τα περισσότερα τα έπαιρνες σε δισκέττες και μόνο ένας δύο έμποροι σε όλη την πόλη είχανε αντιγραφικό για CD)



remember this?

Sony Entertainment CD games: Αποκλείεται να μη θυμάστε αυτήν εδώ την τραγική (ακόμα και για τότε) συλλογή με μαλακίες παιχνίδια- όλα σε shareware version- που δίνανε τζάμπα με τους υπολογιστές. Τα μόνα που θυμάμαι είναι τα Gobliins, Billy the Kid, Dangerous Dave, Duke Nukem (2d platform, πριν βγεί το doom-clone), Capture the Flag, Europa (δε βρίσκω για αυτά)... Ήμασταν τόσο αφελείς και πρωτάρηδες ή ήταν όλα τους γαμηστερά? Δεν ξέρω.
Τι μας δίδαξε: όσο μεγαλύτερη ποικιλία, τόσο το καλύτερο.

Lotus III: η παιχνιδάρα με αμαξάκια [sic] που είχε γαμηστερές πίστες! Δυστυχώς δεν είχε και πολλά άλλα....
Τι μας δίδαξε: όταν δεν έχεις τίποτα άλλο αξιόλογο να δείξεις, τράβα την προσοχή των παικτών στα σκηνικά και την ατμόσφαιρα!

Raptor: ένα από τα πρώτα παιχνίδια που πιάσανε το νόημα πως αυτό που χρειάζονται οι παίκτες είναι τα φράγκα που έχουν βγάλει από τις περιπέτειές τους να τα ξοδεύουν σε upgrades (σε αντίθεση με τον παππού του, το Major Striker). Παρόλο που είναι εξωφρενικά απλό, ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΦΗΣΕΙΣ, ακόμα και σήμερα (αρκεί να βάλεις το DOSbox), ακριβώς επειδή συνέχεια κρατάει μπροστά σου το καρότο των καλύτερων όπλων.
Τι μας δίδαξε: δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι τρελά πρωτοποριακό, αρκεί να τάζεις στους παίκτες την ευκαιρία για kewl loot-θα σε ακολουθήσουν πιστά.

Syndicate: είσαι ένας από τους κακούς (δεν υπάρχουν καλοί), που ελέγχει ένα συνδικάτο του εγκλήματος στο μέλλον το οποίο σφάζει άσχετο κοσμάκη για να τους κάνει killer-fucker-cyborgs. Μετά ξεκινάς να κατακτάς τον κόσμο Real Time Style! Ανεβάζεις μόνος σου τους φόρους όσο γουστάρεις, και με τα φράγκα ξεκλειδώνεις τεχνολογίες και οπλάκια. Με αυτά φτιάχνεις ακόμα καλύτερους στρατιώτες κ.ο.κ.. Απλά από τις καλύτερες ατμόσφαιρες σε παιχνίδι της εποχής του, ακόμα από το ΚΟΡΥΦΑΙΟ εισαγωγικό.
Τι μας δίδαξε: είναι καλό να είσαι κακός (βασικά η ατάκα είναι του dungeon keeper αλλά εν πάσει-), ειδικά όταν το κάνεις με στυλ και μουσικάρα. Το παν είναι η πόζα.

Theme Park: ένα απίστευτα ευχάριστο, γελοίο παιχνιδάκι, που το ηθικό δίδαγμά του είναι να θυμίσει στον παίκτη πως παίζει για ευχαρίστηση και όχι για να σπάει τις μπάλες του. Επίσης είναι γαμηστερό όταν πουλάς στους επισκέπτες του λούνα πάρκ σου τα πιό φτηνιάρικα φαγητά και βάζεις τά τρενάκια να τρέχουν στο φουλ, που όλοι ξερνάνε LOL (ανωριμότατος)
Τι μας δίδαξε: παίζεις για να περνάς καλά.. -το 95% των σημερινών game developers το παραβλέπουν συστηματικά αυτό. Και, ο παίκτης θέλει το χρόνο του.


(to be continued....)


-ΥΓ: καμιά φορά μπορεί να μπερδευτώ και να βάλω κανένα ecchi που το έχω ξαναβάλει. Σε αυτήν την περίπτωση plz αφήστε comment και θυμίστε μου σε ποιό άρθρο ήταν την προηγούμενη φορά. Θένκς.



Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

Καθυστερημένο Review: Pathfinder


TIMMAH!!!!!

Όχι τέτοιο καθυστερημένο!

Πριν πω οτιδήποτε άλλο, φανταστείτε αυτό:

Ξέρετε κάποιες φορές που η μάνα σας μαγειρεύει το αγαπημένο σας φαγητό αλλά φέρνει άσσο στο cooking και δεν το κάνει ακριβώς όπως το είχατε στο μυαλό σας? Τρώτε ανόρεκτα λίγο και το αφήνετε. Την άλλη μέρα το βγάζει από το ψυγείο και σας το ξανασερβίρει, αλλα επειδή ένιωσε πως κάπου τα σκάτωσε προσθέτει για γαρνιτούρα και κουνουπίδι και το κάνει να φαίνεται όμορφο, αλλά πάντως παραμένει κατά βάση το ίδιο πράγμα με τη διαφορά πως έχει μαλακίες προσθήκες. Την τρίτη μέρα, αναλαμβάνει την υπόθεση ο πατέρας σας που πετάει τα λαχανικά και προσθέτει καυτερές σάλτσες και μπέηκον και γίνεται ΓΑΜΑΤΟ. Φανταστείτε τώρα, κάθε φορά να σας χρεώνανε. Και όπου μαμά-μπαμπάς βλέπε WotC και Paizo, και όπου φαϊ  το DnD. Σε αντιστοιχία το φαϊ της πρώτης μέρας ήταν η 3.0-3.5, της δεύτερης η εγκληματικά αισχρή 4th και η γαμάτη final version το Pathfinder.

Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: είναι κωλοτέλειο σύστημα, αλλά κατά βάση παραμένει ξαναζεσταμένο φαγητό. Αν δεν είχα δώσει άπειρα λεφτά για την 3.x θα το πρότεινα σε όλους ανεπιφύλακτα. Με τα τρέχοντα δεδομένα όμως, πιστεύω πως το δίκαιο θα ήταν να βάζανε link για ελεύθερο κατέβασμα αν τους γράψεις το serial number του που παλιού σου PHB ή κάτι τέτοιο.

Πάμε τώρα στα επιμέρους πράγματα.

Μεγάλη ευχάριστη αλλαγή που αντί για τρία βιβλία χρειάζεσαι δύο (τα PHB και DMG είναι 2 σε 1).

Στο artwork ακολουθήσανε την pulpy γραμμή που είχε χρησιμοποιηθεί και στην Eberron (ευτυχώς χωρίς τα μαγικά τρένα)-άλλα και στην 4th, με τη διαφορά πως στην Eberron κολλούσε με την όλη αισθητική. Πολύ πλούσια τα χρώματα και ρευστές οι κινήσεις και ΜΠΟΛΙΚΟ fanservice, ειδικά στο Monstrous (ακόμα και το Kyton έγινε fappable!). Μια που είμαστε εδώ, γιατί σκατά μετά την 3.0 δεν κάνουν μια νύμφη της προκοπής? Δυστυχώς δεν μπορώ να βρω pic της να σας δείξω, αλλά ας πούμε πως εάν πετούσες στο πάτωμα το MM του 90% των RPGάδων, θα άνοιγε στη συγκεκριμένη σελίδα λόγω συχνής τσάκισης στο δέσιμο εκεί. Σοβαρά.
Σημείωση: για όσους δεν ξέρετε τι σημαίνει, fanservice είναι αυτό:




Πάμε τώρα στο παιχνίδι αυτό καθεαυτό:
Races: ισορροπήσανε κάπως τα πράγματα, χωρίς να γαμάνε αυτή τη φορά τα κακόμοιρα τα half-orcs με -2 σε δύο στατιστικά, κρατήσανε τις παλιές φυλές χωρίς ίχνος ευτυχώς από dragonborne, eladrin κτλ παπαριές. Εξακολουθώ πάντως να μην καταλαβαίνω γιατί επιμένουν να περιλαμβάνουν τα ελεϊνά και τρισάθλια gnomes σαν πιθανή φυλή.
Classes: το favored class επιτέλους απέκτησε νόημα! Eξακολουθεί να υπάρχει το τρελά ηλίθιο και ανεξέλεγκτο multiclass και prestige classes, aka αυτα που κανανε την 3 να suckαρει. ΟΜΩΣ. Η κάθε κλάσση ευνοείται τόσο πολύ στο progress της (στο lvl 20 αποκτούν κάτι σαν το ulti του LoL), ώστε εαν αποφασίσεις να κάνεις multi θα βγεις underpowered γιωτάς. Εξακολουθούν πάντως να υπάρχουν κάποιες ψιλομαλακίες (το να είσαι fighterας με 1 ή 2 level βαρβάρου παραμένει γαμάτο). Πολύ δυνατός ο πίνακας που δίνουν στον GM τη δυνατότητα να διαλέξει ανάμεσα σε 3 ταχύτητες εξέλιξης χαρακτήρων με xp, ανάλογα του τι power level θέλει.
Σχεδόν όλοι ανεβήκανε σε κατηγορία hit die (μου εκανε εντυπωση ο rogue d8 και οι μαγοι d6), προφανώς επειδή το να ρίχνεις ζάρια στη μάχη ειναι το πιό σημαντικό πράγμα σε ενα σέσσιον (σαρκασμος). Οι κλάσσεις αναλυτικά:

  • ο βάρβαρος έχει έξτρα rage abilities (darkvision σε rage. what.)
  • ο βάρδος αρχίζει να σφάζει με μουσική! WHAT. Δημιουργήσανε στο σύστημα μερικά headscratchers μόνο και μόνο για να ισορροπήσουν τις κλάσσεις .
  • o cleric αποκταει channel energy για heal χωρίς να ξοδεύει ξόρκια ΓΑΜΑΤΟ, λειτουργεί και ως turn undead. Τα domains πλέον έχουν νόημα και unique δυνάμεις αντί να είναι 'cast at +1 caster level'. Αλλάξανε τους παλιούς θεούς του grayhawk όμως και βάλανε κάτι άσχετους πέμφιγγες επειδή η paizo δεν έχει καμία σχέση με τους WotC. Χοντρός σαρκασμός.
  • druid: εχει κοκερ σπανιελ και το ταϊζει κροκέτες και το αγαπάει.
  • fighter: εξειδικευση σε οπλα και armor training, αλλά για πρώτη φορά βλέπω καθαρό πολεμιστή να γαμάει και να δέρνει με την εξέλιξη της κλάσσης του και μόνο.
  • εξακολουθεί να υπάρχει ο monk.... και με τα μπόνους σε CoMbatDefenses γίνεται ακόμα δυνατότερος για να ενθαρρύνει κι άλλους παίκτες να πάρουν την τελείως ξέμπαρκη αυτή κλάσση. τρολλς
  • ο πάλαντιν εγινε ανταγωνιστικότατα playable.- το μόνο στοιχείο που θα σας δώσω είναι πως μπορείς αντί για άλογο να έχεις την ιδιότητα να κάνεις το ξίφος σου uber. Μαντέψτε τι θα πάρει το 99% των παικτών (και μάλλον και των NPCs). Πως σκατά βάζεις με το πληκτρολόγιο umlaut στο uber?
  • ο ρέηντζερ, ειναι ακόμα δυνατότερος σπεσιαλίστας στις περιπτώσεις που θα τα βάλει με favored enemy ενώ βρίσκεται favored terrain. Δηλαδη ποτέ, εκτός εάν είσαι... Ο ΚΥΝΗΓΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ!!!!!!!
  • rogue,  και άπειρα customization options ωστε να μη γκρινιάζουν οι γκαίης που έχουν λιώσει στο WoW και τον βλεπουν σαν DPS-combat dude, πάρα σαν τον non-combat engineer acrobat  που έπρεπε να είναι. Καθαρά θέμα αισθητικής υποθέτω.
  • sorcerers - για να μη λέμε πως είναι ένα και το αυτό με τους wizards, παίρνουν και κάτι bloodline abilities. Γενικά, ο διαχωρισμός τους έγινε πάρα πολύ ομαλά και πιστευτά, και τους συγχαίρω που δεν αποφάσισαν απλά την εύκολη λύση να συνενώσουν τις 2 κλάσσεις.
  • μάγοι- επιτέλους το spell school specialty δίνει και τα κατάλληλα bonus abilities! Σαφής αναβάθμιση. Επίσης, μπράβο που αντί για το άχρηστο familiar μπορείς να φτιάξεις το super μαγικό staff ή one ring σου. Γενικά πήραν πολλά πράγματα που μένανε αχρησιμοποίητα (mounts, animal companions στα χαμηλά λέβελς, familiars) και δώσανε πολύ καλύτερα σε αντάλλαγμα.



Κανόνες Μάχης: απλοποιήσανε μεν πολλά combat manuevers, με την προσθήκη ενός ενιαίου αριθμού για όλα. Ωστόσο, όσο υπάρχουν τα attacks of opportunity, ο mumm-ra ζει και η μάχη δεν μπορεί να δει χαϊρι.

Κανόνες για τον GM: ελάχιστα πράγματα είδα καινούργια και δεν με ενθουσίασαν. Ψιλοfail εδώ.


skills: τα ίδια σκατά όπως παλιά, χωρίς λόγο περιπλοκότητα και micromanagement. Είναι σαν να υπάρχουν δύο άτομα, που ο ενας προσπαθεί να απλοποιεί και ο άλλος να πολυπλοκοποιεί, οι οποίοι λειτουργούν ταυτόχρονα. Με 4 αξιοσημείωτες διαφορές: το fly (για καλύτερες μανούβρες), το linguistics για να καταλαβαίνεις άγνωστες γλώσσες, και το perception, που ουσιαστικά είναι σαν το notice του ROC και συμπεριλαμβάνει τα listen, spot, search-ακόμα, και τα move silently, hide συνενώθηκαν επιτέλους σε stealth.
τα feats παρόλο που τα απεχθάνομαι, εχουν ορισμένα γαμηστερά νέα στοιχεία: τα critical feats βελτιώνουν τα criticals (duuuh). Τα feat chains εχουν σαφώς μπει σε μια τάξη, ενώ αυτά που δίνουν skill bonus, παραμένουν χρήσιμα και μετά από κάποια λέβελς (δινουν επιπλέον μπόνους όταν ανεβάσεις το skill πάνω από 10)
items: όλα είναι ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια, με νέα σκίτσα. Πολύ γαμάτα ζωγραφίσανε τα caltrops πάντως.


Συνοψίζοντας, θα πω μόνο ένα πράγμα: εάν δεν έπαιζα τους παίκτες μου ROC (που άμα σταματήσω να βαριέμαι θα συνεχίσω να το παρουσιάζω στο άλλο blog- το σύστημα είναι σχεδόν έτοιμο), τότε θα τους έπαιζα σίγουρα Pathfinder. Τα βιβλία όμως ΔΕΝ θα τα αγόραζα έχοντας δώσει τόσα φράγκα για ένα προϊόν που θα μπορούσε αν είχε γίνει σωστό και εκτενές playtesting να ήταν έτσι εξ'αρχής. Όλες αυτές τις 'καινοτομίες', ο μέσος GM που δεν έχει λιώσει τελείως τον εγκεφαλό του στα hentai τις έχει ήδη κάνει μόνος του στο πέρασμα κάπου 11 χρόνων. Σε αντιστοιχία, μια που το Requiem είναι gtp και όλοι στρέφονται στα παλιά, είδατε να κυκλοφορεί Vampire: the Path of Masquerade Finding?  Όχι. Υπάρχει κάποιος λόγος για αυτό. Επικροτώ 100% τη φιλοσοφία τους πως όσο λιγότερα βιβλία τόσο το καλύτερο κι ελπίζω ειλικρινά να έχουν τα αρχίδια να την κρατήσουν. Δίνεις με χαρά λεφτά για να αγοράσεις περιπέτειες, και όχι ανούσια βιβλία (αχεμ-3.5-αχεμ) που δεν προσφέρουν τίποτα στο campaign.


Ένα τελευταίο σχόλιο: Ήμουν τις προάλλες στην Κάισσα στο κέντρο της Θεσ/νίκης. Είχανε τα περισσότερα της 4th, κάτι άλλα από τα τελευταία fails της 3.5 που ξεμείνανε (ξέρετε ποιά λέω, εκείνα που χώνανε μέσα κι ένα imba prestige class για να το αγοράσει ο powerplayας παίκτης και να το επιβάλλει στον GM του ως 'official') και ΤΙΠΟΤΑ ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ από Pathfinder!!!! Επίσης, θυμάστε τα κορυφαία instant adventures, βιβλιαράκια μεγάλα σαν φυλλάδιο από γυράδικο, που είχανε one-shot side-quests για τα βράδια που ο GM δεν είχε προετοιμαστεί? Ούτε από αυτά έχουν πια.... Πως περιμένουν να ανταγωνιστούν τους άλλους όταν δεν μπαίνουν στον κόπο να κοιτάξουν τι έχει μεγαλύτερη ζήτηση και να το φέρουν? Ήμουν για καιρό τακτικός πελάτης τους και είναι πραγματικά κρίμα που ελάχιστα βιβλία βρήκα εκεί μέσα πλεόν που να αξίζουν το overpricing τους σε αυτή τη πλευρά του Ατλαντικού. Με εξαίρεση ίσως τα ελληνικά DnD για την καλτίλα τους: 'κερδίζω την πρωτοβουλία (initiative) και πετάω τον Αποτρόπαιο Μαρασμό του Αμπί Νταλσίμ (horrid wilting) στον Νοητικό Εκδορέα (mind flayer)'. OMFG.