Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Guest Review: Tomb Raider


Σήμερα τα 20πλευρα έχουν την τιμή και την χαρά να φιλοξενήσουν ένα review του φίλτατου Mr. Paralogic O, που ίσως να ξέρετε από το blog του.

Αν όχι, τότε ΣΙΓΟΥΡΑ θα έχετε δει παλαιότερες δουλειές του (αν όχι, επιβάλλεται).

Παραθέτω το review και τις pics ως έχουν, (τα δικά μου σχόλια είναι με πλάγια γράμματα).




Θυμάμαι μικρό παιδάκι όταν έπαιζα Tomb Raider 1 χαζεύοντας το τρίγωνο στήθος της Lara και φυσικά τον τετράγωνο πισινό της.
Όλα αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν καθώς το νέο Tomb Raider είναι η χαρά του μπανιστιρτζή, με γραφικά που δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης του τι βλέπεις. Σαν να μην έφτανε αυτό  έχουμε και μια Lara που βογκάει (συνέχεια και με το παραμικρό)  ηδονιζόμενη ίσως από την γεμάτη αδρεναλίνη περιπέτεια της.

Ποιος γκρεμός;
 (Μήπως καλύτερα: 'Ποιός γκρεμόοοοοοοοοοοο...')



Η μητέρα του Μπάμπι βρίσκει τραγικό θάνατο αλλά είναι πεντανόστιμη.


Μητέρα του Μπαμπι Συνταγή

  • 1 ελάφι
  • 2 βέλη (ένα στο θώρακα, ένα στο κεφάλι)
  • 1 Καλή φωτιά


 «Συγγνώμη κύριε κρεμασμένε ανάποδα αλλά θα ήθελα το τόξο αν δεν σας είναι πρόβλημα, ευχαριστώ»


Το στόρι ξεκινά με την μικρή Lara να αποτελεί μέρος μιας αρχαιολογικής αποστολής η οποία ψάχνει ένα μυστηριώδες νησί. Δυστυχώς για αυτούς όμως ξεσπάει μια καταιγίδα οπότε  το πλοίο μπατάρει και οι αρχαιολόγοι – ναυαγοί βρίσκονται εντελώς τυχαία στο νησί που τόσο πολύ έψαχναν. Εκεί τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα διότι το νησί κατοικείται από κάτι περίεργους τύπους με περίεργα γούστα.
(Για κάποιο λόγο η όλη φάση μου θυμίζει το LOST, και είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος να μην ασχοληθώ με το game, ο άλλος είναι πώς έχει ελάχιστο- σχετικά με τα προηγούμενα- fanservice)

Στο νησί τούτο λοιπόν η Lara θα εξελιχτεί από αθώο κοριτσάκι σε μίγμα των John Rambo, Steven Seagal, Bear Grylls και James Bond.
Το  πρώτο της kill το κάνει σε ελάφι από το οποίο μάλιστα ζητά συγγνώμη διότι αναγκάστηκε να το δολοφονήσει. Η ανάγκη για επιβίωση όμως δεν αφήνει πολλά περιθώρια και μερικά λεπτά αργότερα σφαγιάζουμε τους εχθρούς τον ένα μετά τον άλλο.

Η μετάβαση από αθώα περιστέρα σε αιμοσταγή σφαγέα γίνεται πολύ γρήγορα στο παιχνίδι πράγμα που χαλάει ίσως λίγο την ιστορία αλλά προάγει την βία και την δράση οπότε we are cool with it.
(κανονικά θα διαφωνούσα, αλλά εφόσον η ιστορία θυμίζει τόσο πολύ το LOST, θα πάω πάσο)

Στα άρματα στα άρματα εμπρός στον αγώνα με την Lara να χρησιμοποιεί στην αρχή ένα τόξο το οποίο αργότερα συμπληρώνεται από ένα πιστόλι, αυτόματο όπλο και shotgun! Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού τα όπλα παίρνουν upgrades και γίνονται περισσότερο αποτελεσματικά. Μέχρι και το ορειβατικό της τσεκούρι χρησιμοποιεί, κυρίως σαν finisher move στα μούτρα των εχθρών.

Η Δυσκολία του παιχνιδιού δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη, πράγμα που ισχύει και για τους γρίφους. Το πολύ-πολύ να ψοφήσεις σε σημεία με πολύ πιστολίδι μια-δυο φορές και ίσως κολλήσεις σε κάποιον γρίφο επειδή είσαι δευτέρα δημοτικού.
(μπα, τα πιτσιρίκια παίζουν μόνο GTA και LoL

Ο χειρισμός του παιχνιδιού είναι πολύ ακριβής τόσο στην μάχη όσο και στο platforming, ενώ η κάμερα επιτέλους μοιάζει άψογη χωρίς να δημιουργεί προβλήματα όπως συνήθιζε. (το λέγαμε κιόλας σε κάποια φάση στα comments αυτό με την κάμερα)
Η στρατηγική έχει το μερίδιο της στις μάχες καθώς με μερικά stealth kills(τόξο, ορειβατικό τσεκούρι) τα θύματα μας μειώνονται δραματικά σε αριθμό. Αν είσαι τύπος Steven Seagal φυσικά δεν σε απασχολούν τέτοιες λεπτομέρειες οπότε και το shotgun έχει τον πρώτο λόγο.

Πολύ καλή δουλειά έγινε εκτός από το gameplay και στα γραφικά του παιχνιδιού με τα εφέ να αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα.
Ο καιρός άλλοτε ήρεμος, βροχερός, καταιγιστικός αποδίδεται πολύ ρεαλιστικά σε σημείο να θες να της δανείσεις την ζακέτα σου μιας και η ηρωίδα μας τριγυρνάει με ένα αμάνικο αποδεικνύοντας περίτρανα πως οι γυναίκες δεν κρυώνουν.
(αναρωτιέμαι αν το κρύο και το νερό έχουν επίδραση στα.... γραφικά του αμάνικου. χμμμμ)

«Ναι βία στα videogames» θα έγραφε το πανό μου εάν ποτέ διαδηλώναμε ενάντια στην λογοκρισία των games. Ευτυχώς το Tomb Raider έχει μπόλικο αίμα και εκρήξεις πράγμα που το καθιστά αμέσως διασκεδαστικό. Μιλάμε για πολλές εκρήξεις, τα πάντα είναι υποψήφια προς ανατίναξη, όπως επίσης τα πάντα είναι υποψήφια θύματα.
Σε αρκετά σημεία συναντάμε μικρά ζωάκια όπως κότες, ποντίκια, κουνέλια τα οποία τρέχουν ανυπεράσπιστα μην αφήνοντας μας άλλη επιλογή παρά να τα πυροβολήσουμε εν ψυχρώ. Το achievement Tastes Like Chickenεπιβραβεύει την οποιαδήποτε βάναυση εκτέλεση τους.
Θυμάμαι πάντοτε ψοφούσε φρικιαστικά η Lara είτε από ελεύθερη πτώση σε βράχια είτε από καρφιά και αιχμηρά αντικείμενα. Στο καινούργιο Tomb Raider υπάρχουν όλα αυτά και ακόμη περισσότερα  με αρκετή λεπτομέρεια. Μερικά death scenes είναι τόσο βάρβαρα που από μόνα τους αποτελούν έναν καλό λόγο για να ζεις.

 Σε κάθε base camp μπορούμε να ανεβάσουμε skill, να κάνουμε κάποιο weapon upgrade η τίποτα από τα δύο. Το save γίνεται αυτόματα.

Διάσπαρτα στο χάρτη υπάρχουν και διάφορα βιβλία, αντικείμενα αρχαιολογικά κτλ κτλ για να μαζέψουμε, φυσικά όσο πιο πολύ ασχοληθεί κανείς τόσα περισσότερα achievements θα πάρει (γούστα είναι αυτά) ιδιαίτερα αστείο βρήκα το achievement «Bookworm” (ναι κάτι λείπει) (<-- δεν το έπιασα)



Η Lara Croft είναι μια γυναίκα με πάθος. Εσύ; Το Tomb Raider είναι ένα από τα παιχνίδια όπου μια μαχόμενη γυναίκα ανταπεξέρχεται επάξια στις απαιτήσεις των δύσκολων περιστάσεων της ζωής. Οπότε αμέσως αμέσως συμβάλει και στην ισότητα των δυο φύλων παράγοντας έτσι φεμινιστική δράση. Οι υπόλοιπες γυναίκες βέβαια της ομάδας μας εμφανίζονται αρκετά πιο αδύναμες και αδιάφορες σαν χαρακτήρες οπότε συγκαταλέγονται στην κατηγορία «φέρε κάνα σάντουιτς»

Συνοψίζοντας έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι δράσης και platforming το οποίο τα καταφέρνει εξίσου καλά και στα δυο. Η ιστορία δένει το όλο σκηνικό ικανοποιητικά, τα γραφικά είναι παρά πολύ όμορφα με πολλή λεπτομέρεια, ο ήχος από την μεριά του κάνει τα μέγιστα στην απόδοση των σκηνών δράσης αλλά και σε στιγμές ηρεμίας, ο χειρισμός εύκολος και αποτελεσματικός,  γενικώς θα τολμούσα να προβλέψω πως το Tomb Raider  αποτελεί ένα από τα παιχνίδια της χρονιάς αν και έχουμε μόλις Μάρτιο μήνα. (εκτός και αν δε βαρεθώ να παλεύω με το Word και τον Blogger οπότε όταν θα διαβάζετε αυτό το review θα είναι Ιούνιος)

Κοίτα πέφτει ένα αεροπλάνο, κάνε μια ευχή!
 ('εύχομαι αυτή να μην είναι η πτήση Oceanic 815!')


Μερικές από τις τουριστικές ατραξιόν του νησιού.



(για κάποιο λόγο η παραπάνω μου ταιριάζει οπτικά περισσότερο σε ένα ενδεχόμενο sequel για το Vampire: Bloodlines, παρά σε TR.)

  Τσεκούρι στην καρωτίδα; Πνίξιμο με τόξο; Shotgun στα δόντια; Ποιος ξέρει.


Grumpy kitten disapproves this review
(εφόσον έβαλε γατί, δεν έχω θέμα)



Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Πώς η Riot νίκησε την πειρατεία

Ας (ξανά)κάνουμε (για χιλιοστή φορά) τον αγαπημένο μου διαχωρισμό των ατόμων που εμπλέκονται στο game development σε δύο ομάδες:
1) Αυτοί που βγάζουν την ουσιαστική δουλειά
2) Οι Μάνατζερς και Δικηγόροι.



Τα συντριπτικά περισσότερα πράγματα για τα οποία γκρινιάζω σε ένα καλό παιχνίδι πηγάζουν κατά κανόνα από αυτούς τους δεύτερους. Οπότε, για να μην πει κανείς πως είμαι μονόπλευρος και φανατισμένος, θα προσπαθήσω να δω τα πράγματα αυτή τη φορά από τη δική τους σκοπιά.

Οι λόγοι που σιχαίνομαι την πολιτική στο χώρο των παιχνιδιών σχετίζονται με δύο concepts που οι ΜκΔ (μάνατζερς και δικηγόροι), κρατούν σφιχτά κοντά τους και λατρεύουν λες και είναι το χρυσό μοσχάρι σε εκείνη την ταινία που δείχνει πάντα το Πάσχα, εκείνη που ο Μωυσής του έσκασε το call lightning:
1) Τα DRMs
2) Τις αλλαγές στο πρόγραμμα κυκλοφορίας (κυρίως όταν επισπεύδουν βεβιασμένα τα παιχνίδια για να προλάβουν τις γιορτές)

Παραθέτω μερικούς αριθμούς από ένα άρθρο του Shamus:

All game developers, and even most gamers, are aware that it costs more to create a videogame for the latest generation of consoles than it took for prior generations. But how much more? While hard data is hard to come by, a variety of estimates are available on the web that support the following approximations:
* 1994: 4th generation premium videogames cost $200,000 to develop and retailed for $60-$80
* 1999: 5th generation premium videogames cost $1,000,000 to develop and retailed for $40-$60
* 2004: 6th generation premium videogames cost $5,000,000 to develop and retailed for $40-$60
* 2009: 7th generation premium videogames cost $25,000,000 to develop and retailed for $60-$80
And then later he breaks those numbers down for us:
* 1994: 4th gen videogames had to sell to 16,000 customers to break even
* 1999: 5th gen videogames had to sell to 80,000 customers to break even
* 2004: 6th gen videogames had to sell to 400,000 customers to break even
* 2009: 7th gen videogames had to sell to 2,000,000 customers to break even


Προς τι αυτή η γεωμετρική αύξηση?
Επειδή στις μέρες μας υπάρχουν υπολογιστικές δυνατότητες που επιτρέπουν άφθονη ποζεριά.
Κι επειδή ο μέσος σύγχρονος gamer έχει την αξίωση να χρησιμοποιεί στο έπακρο το hardware που έχει χρυσοπληρώσει (και καλά κάνει), μεταξύ των αντίπαλων παιχνιδιών στην αγορά γίνεται αγώνας δρόμου στην ποζεριά και τον 'παράγοντα ΟΥΑΟΥ!'.

Δυστυχώς όμως ο 'παράγοντας ΟΥΑΟΥ', απαιτεί απεριόριστη χαμαλοδουλειά, προσεκτικά φτιαγμένα γραφικά, πολυφωνικό ήχο κτλ κτλ, οπότε ΚΟΣΤΙΖΕΙ. Και όταν το κόστος της χαμαλοδουλειάς είναι μεγάλο, τότε αναγκαστικά κόβεις από το κόστος της ουσιαστικής δουλειάς, αυτής που αποτελεί την 'προσωπικότητα' του παιχνιδιού. Αντί να προσλάβεις πχ 4 σεναριογράφους και 4 γραφικάδες, οι αναλογίες γυρνάνε πχ σε 2 προς 6. Λογικό είναι το σενάριο να μείνει πίσω. Έτσι καταλήγουμε με παιχνίδια που είναι >90% Βερνίκι και <10% περιεχόμενο.



Έστω λοιπόν πως είμαι ένας ανοργασμικός ΜκΔ σε μεγαλοΕΑταιρεία (no typo), που εξαγοράζει μια μικρή ομάδα η οποία έχει δημιουργήσει κάμποσες επιτυχίες. Ο ανώτερός μου μου λέει: 'βγάλε λεφτά αλλιώς απολύεσαι'. Επειδή ποτέ στη ζωή μου δεν έχω ασχοληθεί με παιχνίδια πέρα από angry birds (οπότε δεν έχω ιδέα τι σκατά θέλει ο παίκτης) και διακυβεύεται η δουλειά μου, άρα φοβάμαι (και καλά κάνω), θα ακολουθήσω την πεπατημένη και τους στατιστικούς μου πίνακες. Και θα κάνω δύο σοβαρά λάθη.

Πρώτον, δεν θα πρωτοπορήσω, δεν θα ρισκάρω, δε θα σκεφτώ out-of-the-box. Δεύτερον, θα 'μεγιστοποιήσω τα κέρδη και θα ελαχιστοποιήσω τις απώλειες'

Πώς θα μεγιστοποιήσω τα κέρδη? Θα κανονίσω το παιχνίδι να βγει ενάμιση χρόνο νωρίτερα για να προλάβει τα Χριστούγεννα (KOTOR2, VtM:Bloodlines). Κι επειδή δεν θέλω να είμαι ο Αγγελιοφόρος των Κακών ειδήσεων και φάω καμιά σφαίρα από τον evil overlord ανώτερό μου, θα παραλείψω διακριτικά να του αναφέρω πως και οι ΜκΔ από ανταγωνιστικές εταιρείες έχουν την ίδια ιδέα. Αν τελικά τον πιούμε θα κατηγορήσω τους προγραμματιστές πως έφτιαξαν ένα ημιτελές παιχνίδι, δε φταίω εγώ και συγγνώμη μη με απολύσετε εγώ απλά ακολουθούσα τις εντολές από το Μεγάλο Βιβλίο των Ανεδαφικών Τεχνοκρατών -Κεφάλαιο Vidya Games.


Πώς θα ελαχιστοποιήσω τις απώλειες? Μα φυσικά και δε φταίει ποτέ το προϊόν μας ή τα μυαλά μας για τις απώλειες. Για όλα φταίνε οι απαίσιοι οι Πειρατές yada-yadayada fuckityfuck-fuck. Θα βάλουμε DRM για να μη μας κλέψουν το Βερνίκι και DRM πάνω στο DRM για να μη μας κλέψουν το DRM. (ΟΥΑΟΥ! DRM inception!). Κι εννοείται δεν θα ασχοληθούμε με porting σε PC, μόνο σε κονσόλες, γιατί σε PC οι Πειρατές μας κλέβουν το Βερνίκι ευκολότερα (τουλάχιστον στο PS4 θα βάλουμε DRM στα καλώδια κι έτσι δε θα μπορούν να το συνδέσουν σε πειρατικές πρίζες! μουαχαχαχα).

ΥΓ: να μη ξεχάσω να ξανακυκλοφορήσω παιχνιδάρες από τα παλιά ώστε να τα απολαμβάνουν οι κάτοχοι i-phones-tables και hydra-magna-whateverlators, αλλά να έχω την αξίωση οι PC-gamers να τα ξανα-αγοράσουν, ενώ στην ουσία δεν έφτιαξα τίποτα που οι modders δεν έκαναν τζάμπα, καλύτερα και με σαφώς λιγότερα bugs, μερικά χρόνια νωρίτερα.  Είμαι διαβολικά έξυπνος.



Ή μπορώ απλά να πω 'Fuck this Shit' και να κάνω ό,τι έκαναν και τα παλικάρια από την Riot με το League of Legends. Να δώσω δηλαδή στον κόσμο τζάμπα ένα έτοιμο παιχνίδι, που δεν του λείπει τίποτα για να παιχτεί όπως είναι, και να τους πω πως 'το μόνο που κοστίζει αληθινά λεφτά είναι το Barbie-Dressing ή το αντίστοιχο της υπομονής για το μάζεμα experience'. Ούτε Quests, Items, χάρτες, ούτε τίποτα.

Και μάλιστα για ένα παιχνίδι που -για το genre του- έχει γραφικάρες! Σαν μέτρο σύγκρισης, βλέπε κάτι 'indie' παιχνίδια που κοστίζουν ένα συμβολικό 5-ευρω και είναι κουνουπίδια για την όραση.

Το ιδιοφυές στη Riot είναι πως συνειδητοποίησαν ένα απλούστατο κατά τα άλλα πράγμα:
Το να ξέρεις -σαν player- το παιχνίδι και φράγκα να δίνεις μόνο προαιρετικά και λιγοστά (5 ευρώ για skins πχ) είναι απείρως προτιμότερο από το να δώσεις 50+ ευρώ για να πάρεις γουρούνι στο σακί και να καταλήξεις με μισό παιχνίδι- το άλλο μισό στο πουλάνε χωριστά σε DLC.

Είναι δυνατόν να παίζεις LoL για χρόνια και να μην τους δώσεις ποτέ λεφτά. Δε χάνεις τίποτα που δε μπορείς να αγοράσεις με λίγη υπομονή παίζοντας. Η Riot ΔΕ θα σου κάνει νερά, δε θα σου βάλει το μαχαίρι στο λαιμό για να την πληρώσεις. Η Riot είναι στα αρχίδια της. Έχει χιλιάδες άτομα που θα βάλουν από 5 ευρώ για να πάρουν skins.

Βέβαια, η όλη υπόθεση έχει και κάποιους περιορισμούς- αναγκαίο κακό αν προτιμάτε. Το παιχνίδι είναι online-only. Βασίζεται στους συμπαίκτες. Δεν έχει νόημα να πάρεις ένα skin αν είναι να μη το βλέπει κανείς. Και μια τέτοιου είδους ανάγκη καθιερώνεται μόνον με τη δημιουργία διαμάχης. Με το να είναι ένα παιχνίδι-αρένα. Με το να βαθμολογούνται οι παίκτες αναλόγως πως τα πηγαίνουν. Ο κόσμος θέλει να είναι Ο ΓΑΜΑΤΟΣ ακόμα και σε κάτι σαν το LoL.

Πολύ αμφιβάλλω αν θα κατάφερναν αυτό που κατάφεραν σε ένα single-player παιχνίδι, ένα παιχνίδι χωρίς τον παράγοντα 'δείτε με' προς τους άλλους παίκτες. Αλλά τουλάχιστον, το Diablo 3 το ξέσκισαν σε επιχειρηματική στρατηγική. Εδώ δε πληρώνεις τίποτα και παίζεις όσο θέλεις. Κάποιοι ΜκΔ στην Blizzard είναι butthurt, δεδομένου του σχετικού κόστους προς τα έσοδα που φέρνει η επιτυχία. Και καλά κάνουν. Btw, ανέφερα πώς η Riot είναι 16 άτομα όλη κι όλη?



Σημείωση = ναι, ξέρω πως στα παιχνίδια-αρένες τα trolls και οι griefers δεν σπανίζουν, αλλά η Riot ακολουθεί ως τώρα πολύ ώριμη στάση: πριν λίγο καιρό ban-αραν για ένα χρόνο καμιά δεκαριά επαγγελματίες παίκτες τους. Θέλει αρχίδια για να κάνεις κάτι τέτοιο και respect.