Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Κωνσταντίνος Παραδίας είναι εδώ και χρόνια φίλος δια facebookoγραφίας. Γνωριστήκαμε όταν με όλο το θάρρος που έχεις με ιντερνετικούς αγνώστους προσφέρθηκα να του "βελτιώσω" μια περιπέτεια που είχε γράψει για Call of Cthuhlu. Στην πορεία έμαθα πως είναι πολυγραφότατος σε sci-fi, horror, fantasy και -σε αντίθεση με τους περισσότερους που αυτοπροσδιορίζονται ως "συγγραφείς"- του τυπά του ΕΚΔΙΔΟΥΝ ΓΡΑΠΤΑ ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΑ.
Μια φορά που ήπιαμε μπύρες από κοντά ήταν αρκετή για να καταλάβω πως είχα μπροστά μου το πιο υπερκοινωνικό socially awkward penguin, είναι sci-fi geek και το χαίρεται.
Και όμως στο βιβλίο του, δοκιμάζει ένα εντελώς νέο για αυτόν genre- και του κάθεται καλά.
Το βιβλίο:
Το Sorry, Wrong Country είναι αυτό που όλοι κατά καιρούς έχουμε μπει στον πειρασμό να γράψουμε, αλλά ελάχιστοι μπαίνουν στη διαδικασία όντως να υλοποιήσουν.
Πρόκειται για μια συλλογή από μικρές ιστοριούλες 3-5 σελίδων. Οι περισσότερες περιστρέφονται γύρω από το βίος και πολιτεία αληθινών (ισχυρίζεται) ανθρώπων που γνώρισε ο ΚΠ στις δίαφορες δουλειές του ποδαριού που κατά καιρούς έκανε. Μερικά πρόσωπα και γεγονότα εμφανίζονται σε περισσότερες από μία ιστορίες, δημιουργώντας το paradias-verse. Τα άτομα αυτά αναφέρονται με παρατσούκλια βάσει της ιδιοσυγκρασίας τους. Σκοτάδι, παράνοια, μαύρο χιούμορ και λιγουλάκι ελπίδα μια στο τόσο.
Πρόζα:
Ο ΚΠ συνδυάζει την αποστασιοποίηση κάποιου που μισεί τη δουλειά του που βγάζει ο Μπουκόφσκι (μείον τα ξύδια και τις χοντρές) με τον αισιόδοξο νιχιλισμό του Palahniuk (μειον τα obscure ψευδοσοφιστικέ μοτίβα).
Το βιβλίο βγάζει μια αμεσότητα είναι σαν να αράζετε για μπύρες και να στα λέει ο ίδιος φάτσα κάρτα. Ο ΚΠ καταφέρνει να παρουσιάσει ταυτόχρονα τον κόσμο, την πλοκή και τους χαρακτήρες με τις ελάχιστες λέξεις, βγάζοντας έναν ταχύτατο ρυθμό που εστιάζει στα σημαντικά και σε αφήνει να συμπληρώσεις τη φάση μόνος σου. Τα υπονοούμενα και οι ηθελημένες ανακρίβειες σε βάζουν στο τριπάκι να διαβάσεις ανάμεσα στις γραμμές και βγάζουν τρομερά ανησυχητικό unheilich feeling.
Η τόση συμπιεσμένη πληροφορία το κάνει μεν να κυλάει νεράκι, όμως αν θες να τα εμπεδώσεις για να γράψεις review πρέπει να κάνεις μια στο τόσο διαλειμματάκια. Ακόμα, επειδή ο ΚΠ είναι πολύ διαβασμένος στην pop-υποκουλτούρα και πολύ εξοικειωμένος με τα αγγλικά πετάει μερικές αναφορές που -ντροπή μου- αναγκάστηκα να googlaρω.
Φήλινγκ:
Το SWC, θα το πω ευθέως, ΔΕΝ είναι βιβλίο που θα πάρεις μαζί σου στη θάλασσα. Είναι αυτό που θα διαβάσεις όταν έχεις ξεμείνει στη μεγαλούπολη και θα σε κάνει να καπνίσεις 2 πακέτα διαβάζοντας το. Είναι ένα βιβλίο που γαμάει ψυχολογίες, ειδικά αν είσαι υποαπασχολούμενος Gen-Xer στην Ελλάδα του σήμερα. Μιλώντας για την κρίση -προς τιμήν του- δεν παρασύρεται σε πολιτικό χώσιμο αλλά δείχνει τις συνέπειες στον μικρόκοσμο των χαρακτήρων (χωρίς όμως να τους δίνει άφεση για τις πολλές φορές παράλογες επιλογές τους).
Κατά την ταπεινή μου γνώμη όμως, τα άτομα αυτά ΔΕΝ αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα στο σύνολό της, μια που δείχνει μόνο την αφρόκρεμα της παράνοιας, μια σκοτεινή βερσιόν των Παρατράγουδων της Αννίτας. Όμως αυτοί είναι οι χαρακτήρες με τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες πάντα. Και κάθε καλή ιστορία περιστρέφεται γύρω από ανθρώπους. Απλά πιστεύω θα ήταν πιο σφαιρική προοπτική θεώρησης αν έβαζε περισσότερους πιο "επίγειους" χαρακτήρες.
Επιλεγμένες από μένα Ιστορίες:
Σε κάθε συλλογή με ιστορίες πάντα υπάρχουν μερικές που είναι fillers. Εδώ ευτυχώς είναι μόνο 3-4, και μια που είναι σύντομες δεν κουράζουν, ίσα-ίσα να πάρεις πέντε λεπτά ανάσα. Είναι οι ιστορίες που δεν έχουν πρωταγωνιστές, σαν δοκίμια, και είναι προς το τέλος.
Αγαπημένες έχω κάμποσες, γιαυτό θα τις κατηγοριοποιήσω ανάλογα με το είδος τους:
Psychological Horror: το παιδάκι που βγάζει τάσεις ότι θα γίνει μελλοντικός ψυχάκιας, η οικογενειακή παράνοια με τον διάβολο στις βιντεοκασσέτες. Αμφότερα είναι φουλ παθολογικές περιπτώσεις.
Action: Πως ο Frenzie [sic] πήρε πόδι από τον στρατό, μέσα από τα μάτια ενός κρασοπατέρα αρχιλοχία που δεν ήθελε να μπλέξει.
Thriller: χαμένος στο δάσος της Φινλανδίας, ολομόναχος μια νύχτα του χειμώνα. Αυτήν την ιστορία μου την είχε πει και online τη μέρα που έγινε. Χωρίς το σημείο με τον μυστηριώδη "καλό" Σαμαρείτη.
Hope: Το Μεγάλο Quest του Μπαρμπέρη. Θα γινόταν γαμάτη ταινία για όσκαρ και θα πρωταγωνιστούσε ο Morgan Freeman.
Best of the Best: "Ο Μπάμπης ο Πρεζάκιας και ο Blyat ο Οικοδόμος δεν κάνανε χωριό σαν συγκάτοικοι". Και μόνο που ξεκίνησε έτσι ήξερα πως αυτή θα ήταν η αγαπημένη μου στο βιβλίο. Ο τίτλος είναι Wasted In July. Μακάρι να το είχα γράψει εγώ αυτό.
Πού θα το βρείτε: Δυστυχώς μόνο παραγγελία από εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου