Review: GANTZ!

GANTZ! Το πιο fuckin' awesome manga που μπορεί να έχετε την τύχη να διαβάσετε σε ολόκληρες τις μίζερες ζωές σας. Μιλάμε για ένα θρίλερ ΑΝΕΥ προηγουμένου.

Υπάρχουν κάποια εκλεκτά άτομα που διαβάζουν μόνο ποιοτικά manga κι έχουν εντρυφήσει στην βαθύτερη κουλτούρα τους, το αλληγορικό τους νόημα και την εξαίσια αισθητική τους, αγνοώντας
τις επικλήσεις της σαβούρας που κυβερνάει στον χώρο. Αυτό που παρουσιάζω ΔΕΝ είναι για αυτούς.

Όλα όσα ακολουθούν είναι τελείως σοβαρά. Δεν θα υπερβάλλω, δεν θα παραπληροφορήσω και δεν θα βγάλω από το μυαλό μου καφρίλες. Δεν χρείαζεται. Η σειρά είναι τόσο κάφρικη και παρακμιακή που απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να την ξεπεράσεις στη σαπίλα, όσο κι αν προσπαθήσεις. Είναι ένα άσχημο τριπάκι χωρίς τελειωμό, και το "άσχημο" είναι μακράν ευφημισμός εδώ.

Στόρυ:
Διάφορα τυχαία άτομα σκοτώνωνται σε τροχαία, ληστείες, μπανιέρες κτλ κι έπειτα ξυπνάνε τηλεμεταφέρονται σιγά-σιγά, έτσι ώστε μπορείς να δείς τα εντόσθιά τους- σε μια φοιτητική
γκαρσονιέρα κάπου στο Τόκυο. Το δωμάτιο είναι άδειο, εκτός από μια  μαύρη σφαίρα που μέσα κοιμάται συνδεδεμένο με καλώδια ένα γυμνό φαλακρό troll του 4chan. Ο τύπος μέσα στη σφαίρα τους λέει πως θα κάνει ό,τι γουστάρει με τις νέες τους ζωές και τους στέλνει σε αποστολές-παιχνίδι, να σκοτώσουν
πεμφιγγικούς εξωγήινους για να μαζέψουν βαθμούς. Τους δίνει μπιστόλες και κολλητές, σέξυ στολές και τους παίζει ένα χαρούμενο τραγουδάκι  για τις ευχάριστες στιγμές που θα ακολουθήσουν. Όποιος μαζέψει 100 βαθμούς μπορεί να αναστηθεί, να αναστήσει κάποιον άλλο ή να πάρει κάποια bonus UBER ΜΠΙΣΤΟΛΑΡΑ και να αρχίσει από την αρχή.

Το θέμα είναι πως αν κάνεις το ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ λάθος (spoiler: κάνουν) σε περιμένει ένας τραγικότατος, σούπερ γραφικός, και πολύ messy θάνατος, πριν καν το καταλάβεις.
Η υπόθεση στο manga αποκτάει πολύ βάθος, σε φάση μαζική εισβολή και καταστροφή του πλανήτη, σε αντίθεση με το άνιμε που το πετσοκόψανε για να προλάβουν τη σεζόν κι έγινε για τα σκουπίδια.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ
ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Υπάρχουν τρείς τύποι χαρακτήρων:
1) οι μαλάκες
με πρώτο και καλύτερο τον παλικαρίσκο μπαγλαμά πρωταγωνιστή. Απλά δεν υπάρχει ο τύπος. Όλα του φταίνε, τους θεωρεί όλους μαλάκες, δεν γαμάει ποτέ του την πέφτουν ΟΛΕΣ και γενικά είναι ο μέγιστος ζορίκλας χωρίς λόγο. Όταν σε κάποια φάση τον κλωνοποιούν και συνομιλεί με τον εαυτό του, ούτε καν αυτός δεν την παλεύει με την πάρτη του. Έχει μερικές διασκεδαστικές σκηνές που τον τηλεμεταφέρουν ενώ τον παίζει αλλά κατά τα άλλα είναι ο αντιήρωας που στην πορεία ωριμάζει και τα ρέστα μέσα από την παράνοια.Υπάρχει ακόμα ένας σκύλος που ορμάει να κάνει γλυφομούνι σε όποια βρει μπροστά του και όλοι σχολιάζουν πως μάλλον άνηκε σε γυναίκα υπάλληλο γραφείου.
Γενικά οι μαλάκες της τρελοπαρέας βγάζουν γέλιο και παράλληλα αποτελούν τις κυριότερες πηγές ουσιαστικής εξέλιξης της υπόθεσης.
2) οι ψυχάκηδες
αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των τύπων που προσλαμβάνει ο Gantz. Σκοτώνουν αβέρτα αθώους για πλάκα, ενώ με τους εξωγήινους είναι ακόμα χειρότεροι. Θα δείτε να μαζεύονται έξι νταήδες γύρω από ένα εξωγήινο παιδάκι που εκλιπαρεί κλαίγοντας για οίκτο και να το κάνουν κρέας, gang-bangs σε εξωγήινους ανεξαρτήτως φύλου και γενικά πολύ χαβαλέ με τα πιό σιχαμένα
πράγματα. Το μίκυ μάους manga σου περνάει το ανθρωπιστικό μήνυμα πως όλοι είναι για τον πούτσο και μπάσταρδοι. Ακόμα και τα σχολεία των πρωταγωνιστών είναι σαν φυλακές ανηλίκων
όπου οι παλιοί σε γαμάνε στις τουαλέτες, σε πετάνε από το παράθυρο, και μπορείς να τους σκοτώσεις όλους στην τάξη σου σου σε καθημερινή βάση (τουλάχιστον δύο φορές από το καθένα έχει
συμβεί), χωρίς κανείς να το θεωρήσει μείζον θέμα για πάνω από δύο ώρες. Μετά πάλι κουκουρούκου. That's a day in the Life.
3) οι γκόμενες

....enough said

ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ

Όλοι σχεδόν οι εξωγήινοι σε κάθε αποστολή εκ πρώτης όψεως φαίνονται τραγικοί. Έχεις από τη μιά έναν κρεμμυδάνθρωπο (πράσινο κρεμμύδι) και από την άλλη έναν γιαπωνέζο τεντυμπόη

αντίστοιχο του κηλαϊδόνη στα νίατα του.

πώς να πάρεις στα σοβαρά κάτι τέτοιο???

Σπλάτ! πέθανες! Γιατί αυτοί οι τραχανάδες έχουν φροντίσει απλώς να ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ εκ πρώτης όψεως γελοίοι ώστε να μην τους παίρνεις στα σοβαρά. Και όταν αποφασίζουν να παίξουν μπάλα, τα πράγματα παίρνουν την κάτω βόλτα άσχημα. Ακολουθεί σφαγή.

δεν γελάς τώρα,ε;

ΡΥΘΜΟΣ - ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

Οι μάχες είναι ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΣ.
Μια σύντομη μάχη θα καταλάβει καμιά δεκαριά τεύχη (15 σελίδες περίπου το καθένα) ενώ η μεγαλύτερη νομίζω κράτησε κάπου τέσσερις τόμους (με δέκα τεύχη ο καθένας). Αν γινότανε

αμερικάνικη ταινιά θα έπρεπε να τη σκηνοθετήσει στο χαλαρό ο Rodriguez. Σελίδες επί σελίδων με πιστολίδια, σπαθιές και θανάτους καθόλου ηρωικούς ανθρώπων, νυχιές, ακτίνες, δαγκωματιές,

τοξικές χλέπες και ό,τι νάναι εξωγήινων και ΠΟΛΛΑ πτώματα. Δεν μπορώ να το εκφράσω αρκετά αυτό. Το fatality rate ξεπερνάει στο χαλαρό τις εισαγωγές του στρατιώτη Ράιαν και του enemy at the gates.

ΑΛΛΑ.
Για κάποιο γαμημένο λόγο, ΟΛΟΙ ΜΑ ΟΛΟΙ αποφασίζουν να αναλύσουν τα ψυχολογικά τους εκείνη την ώρα. Σκεφτείτε το: έχετε μόλις πεθάνει, μια μαύρη μπάλα σε στέλνει να σφάξεις

σούπερ-επικίνδυνα εξωγήινα φρικιά και εσύ λές "Πω ρε φίλε, η γκόμενα με παράτησε. Τι? Ο διπλανός μου κόπηκε στη μέση? Ναι, οκ, αλλά η γκόμενα μου με παράτησε!".

Αναλύουν πιο πολλά ψυχολογικά εν ώρα δράσης κι από τους κωλομπαράδες του Lost ενώ παντού τριγύρω τους οι άλλοι πεθαίνουν. Και όπως τσιρίζεις στην οθόνη σου εκνευρισμένος "Μα τι

στον πούτσο κάνεις????" γίνεται κάτι μαγικό: αρχίζεις να νοιάζεσαι. Αρχίζεις να αγχώνεσαι. Και πλέον το Gantz σε έχει κερδίσει. Παρεμπιπτόντως, αυτός ο τραγικός δρόμος για character

development είναι ΠΟΛΥ αποτελεσματικότερος από τα βαρετά φλασμπάκ του Lost, και το τελικό του αποτέλεσμα δημιουργεί πιστευτούς χαρακτήρες χωρίς να κουράζει. Και μια που είμαστε

στην άκυρη αυτή σύγκριση: όπως θα έχει συμπεράνει οποιοσδήποτε δεν είναι τελείως καθυστερημένος, στο Gantz, όπως και στο Lost γίνονται παραπληγικά random πράγματα, ντεμέκ ανατροπές, χωρίς προφανή λόγο. Απλά εδώ παίζουν ρόλο ΑΜΕΣΑ στην πλοκή, αντί να τα ξεχνάνε στο επόμενο επεισόδιο σαν να μην έγινε τίποτα.

ΑΡΤ-ΓΟΥΟΡΚ

Φυσικά ασπρόμαυρο. Είναι manga. Duh! Στο σκίτσο υπάρχουν δύο κυρίως μοτίβα που παρουσιάζονται:
1) Στις σκηνές με υπερβολική δράση, είναι σαν να βλέπεις έναν Καντίσκι. Θολό-θολό-θολό, με πολλές γραμμές για να δείχνουν υπερταχύτητες, σύννεφα με εκρήξεις, ζωγραφισμένα ηχητικά

εφφέ και γενικά μια παράνοια, με αποτέλεσμα να χάνεις τη μπάλα και να μην ξέρεις τι στον πούτσο γίνεται. Παρά το eye-rape από την οπτική χασμωδία, δεν εχει και πολλή σημασία στην τελική.

Όταν κοπάσει η σκόνη (sic) όποιος έχει μείνει τελευταίος αρτιμελής ζωντανός έστω και στα -9 hit points είναι ο νικητής και το gantz τον τηλεμεταφέρει πίσω για να ζήσει τη μίζερη ζωή του

μέχρι την επόμενη αποστολή.

2) Στις σκηνές με σπλατεριλίκια και σεξ, τα οποία δυστυχώς πολλές φορές αλληλεπικαλύπτονται. Ο δημιουργός δεν χάνει ευκαιρία να δείξει κωλάρες, βυζάρες (οι κολλητές μαύρες στολές βοηθάνε)

αλλά και απίστευτα μπρουταλίδια, μερικές φορές ταυτόχρονα. Μιλάμε ότι τη βρίσκει με χοντρές ανωμαλίες το άτομο. Ξεκινάς να την παίζεις και στο επόμενο καρέ καταλήγεις σε μαζικό ξέρασμα. Δείτε πχ εδώ:

ο εξωγήινος πριν και μετά τη μεταμόρφωση του

Σε μετέπειτα φάση ένας τύπος γαμάει μια εξωγήινη με στόμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού (ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΜΙΑΣ ΜΑΧΗΣ), και αφότου αυτή κόβεται στα δύο από τη μέση και πάνω, αυτός

συνεχίζει και ξεροχύνει στο κουφάρι. Επαναλαμβάνω πως δεν βγάζω τίποτα απο όλα αυτά από το μυαλό μου. Ο ίδιος τύπος αργότερα :

spoiler: σκαρφαλώνει και τη γαμάει στο στόμα ενώ αυτή του καταβροχθίζει χέρια και πόδια.

Είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης, όχι μόνο για τους καφρολάγνους. Χωρίς πλάκα. Είναι ένα θρίλερ που δεν θα σε αφήσει να το αφήσεις από τα χέρια σου, θα αγχωθείς, θα το σκέφτεσαι για

καιρό μετά. Προς θεού, ΜΗΝ δείτε το άνιμε. Trust me on this one. Το στόρυ στο μανγκά χρησιμοποιεί τη βία και το σεξ για να κεντρίσει το ενδιαφέρον και καταλήγει σε βαθιά ψυχολογική μελέτη

χαρακτήρων και υπαρξιακά ερωτήματα στα οποία δεν μπαίνει καν στον κόπο να απαντήσει. Άσε που έχει και βυζάρες.

Διαβάστε το όλο εδώ και μετά κανένα θρίλερ δεν θα έχει ενδιαφέρον.