Συνήθεις ύποπτοι: GMs part 2

(συνεχίζουμε ακριβώς από το σημείο που αφήσαμε το part 1)


ΥΠΕΡΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΙΙ:
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ = ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ

 5) O PC : είναι περισσότερο player character στην ομάδα, παρά GM. Πρόκειται συνήθως για πρώην παίκτες που είχαν δεθεί με τον χαρακτήρα τους -ας τον φωνάζουμε Bob - αλλά το campaign
εκείνο για τον x,y,z λόγο σταμάτησε. Αντί να αποδεχθούν την απώλεια του Bob, είναι αποφασισμένοι να τον κρατήσουν στην playable ζωή με κάθε τρόπο. Έτσι, αρχίζουν να παίζουν με την
προϋπόθεση οι παίκτες τους να συνοδεύσουν αυτό το ανόσιο πλάσμα που κόλλησε στο χείλος μεταξύ της ζωής ενός NPC και του θανάτου ενός PC. Και αλλοίμονό τους αν αρνηθούν, γιατί τότε
οι δικοί τους χαρακτήρες δεν έχουν λόγο ύπαρξης για τον GM σε άρνηση. Ο Bob λόγω της νέας του κατάστασης έχει ενισχυθεί με abilities και εξοπλισμό κατά πολύ ανώτερού αυτού που είχε σαν
PC, που πρακτικά τον κάνουν αθάνατο και ανίκητο, τον ήρωα της υπόθεσης που σώζει πάντα την κατάσταση. Οι παίκτες κατα συνέπεια, υποβιβάζονται στο ρόλο του Ρόμπιν, κι ελάχιστα
συμβάλλουν στην όλη υπόθεση. Τρεις είναι οι πιθανές εξελίξεις: α) ο GM το ξεπερνάει και αφήνει το χαρακτήρα του να αναπαυθεί επιτέλους εν ειρήνη, ίσως μέσα από μια Ηρωϊκή Θυσία για να
σώσει την ομάδα, β) όλοι εγκαταλείπουν και το campaign τελειώνει και ξεχνιέται γ) δημιουργείται μια πολύ διασκεδαστική κατάσταση, καθώς οι παίκτες εκτροχιάζουν σε κάθε πιθανή ευκαιρία
την πλοκή προκειμένου να στήσουν μακιαβελλίκά σχέδια για την εξόντωση του Bob, ο οποίος όμως εξακολουθεί να είναι ανίκητος, και τα sessions μετατρέπονται σε περιπέτειες του τύπου :

-Τι θα κάνουμε απόψε Μπρέην?

-Ό,τι κάνουμε κάθε βράδυ Πίνκυ: θα προσπαθήσουμε να εξοντώσουμε τον Bob!



6) O Barney Stinson : ό,τι είναι ο Michael Bay σαν παίκτης είναι και ο Barney ως GM. Ο τύπος έχει κατανοήσει πως ο μόνος τρόπος για να περάσει σαφώς το μήνυμα που θέλει, είναι το μέσο

(δηλαδή ο ίδιος) για γίνει FRACKING KEWL!!!!!!!!! Από άποψη πλοκής, πρωτοτυπία μηδέν: ο Barney είναι η απόδειξη πως δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη, καθώς έχει ξεπατικώσει τις

καλύτερες ιδέες από εδώ κι από εκεί, και με αυτές δημιούργησε ένα κολάζ από αποσταγμένο awesomeness, τίγκα μέχρι το λαιμό στα κλισέ και τα στερεότυπα. Καθώς προσπαθεί να διασκεδάσει

τις εντυπώσεις, αρχίζει να τα αντιστρέφει τόσο συστηματικά που καταλήγουν ακόμα πιό προβλέψιμα. Παράδειγμα: για να μην του λένε πως όλοι του οι innkeepers είναι χοντροί και φαλακροί και

όλες οι πριγκήπισσες παρθένες καυλιάρες, αυτός κάνει τους innkeepers του καυτούς λατίνους εραστές και τις πριγκήπισσες πουτσόχοντρες και ξεδοντιάρες σπερματοζητιάνες. Συστηματικά.

Αλλά ό,τι χάνει σε πρωτοτυπία, το κερδίζει σε σκηνοθεσία. Ο Barney είναι ΣΙΓΟΥΡΟ πως θα έχει χιλιοπροβάρει όλες τις δραματικές στιγμές με μουσική, φώτα, εικόνες και γενικότερα θα παίζει

πολύ χόλυγουντ / άνιμε φάση. Οι κακοί του θα εμπνέουν φρίκη, το loot που δίνει θα είναι legen - DARY, και τα σέσσιονς σύντομα και τεταμένα. Αν όμως τον τσακώσουν απροετοίμαστο, δε

μασάει: απλά θα τραβήξει την προσοχή των παικτών σε κάτι τελείως άσχετο, πλην όμως γαμάτο και θα αναστενάξει ανακουφισμένος που κανείς δεν παρατήρησε ότι τους παίζει ένα δικό του

μείγμα από τον "Βράχο", τον "Άρχοντα" και το "Ninja Scroll".

7) Ο Uwe Boll : είναι ο σατανικός σκατιάχρηστος δίδυμος αδερφός του Barney Stinson. Ο τύπος αυτός ειλικρινά ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ να είναι awesome, αλλά απλά δεν το'χει, και τελικά είναι για

κλάμματα. Όπως ο ομώνυμος σκηνοθέτης (δώστε βάση στο λίνκ, εκεί που λέει πως μαζεύανε υπογραφές για να σταματήσει να φτιάχνει ταινίες), ο GM αυτός ειδικεύεται στο να παίρνει ιδέες από παιχνίδια που του άρεσαν και να τις υλοποιεί με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, σε φάση που να σε

κάνει να μισήσεις και το αρχικό έργο. Παίρνει το σενάριο όπως είναι, αλλά δεν βάζει καθόλου από το feeling, οι χαρακτήρες του εκτροχιάζονται, στην πλοκή εμφανίζονται πατάτες, ή πολύ απλά

κάνει αλλαγές δικές του που δεν ικανοποιούν. Θα έλεγες πως το κάνει με το ζόρι, και είναι δημόσιος υπάλληλος το μεσημέρι της Παρασκευής. Σήμα κατατεθέν του είναι η μαζική θύελλα των

κλισέ χωρίς καμία αλλαγή, και των υπερβολικά προβλέψιμων ανατροπών: στα παλιά Σκούμπι Ντου, ο κακός ήταν πάντα αυτός ο χαρακτήρας που εμφανίστηκε να πει ένα γειά στο 1ο πεντάλεπτο

του επεισοδείου και "θα τα είχε καταφέρει αν δεν ήταν αυτοί οι παλιοPCs". 9 φορές στις 10, ο ρυθμός της περιπέτειας θα πάει πιό αργά και από Αγγελόπουλο, και όλοι θα ασχολούνται με

irrelevant με τη πλοκή παπαριές περισσότερο και από τα φλάσμπακς του Lost.


ο αξιότιμος Herr Boll αυτοπροσώπως. πάρε μούτρα!

ΥΠΕΡΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΙΙΙ:

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ < ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ

8) O Πρόεδρος: "Στην Ελλάδα οι μισοί είναι Πρόεδροι". Σοβαρά. Ο GM αυτός έχει καταφέρει να στήσει ένα απίστευτα πολύπλοκο campaign, όπου όλοι οι παίκτες έχουν κονέ και διαφορετικούς

στόχους -ΔΕΝ είναι απαραίτητα πιστοί σύμμαχοι- και όλοι κάνουν σχέδια. Τώρα, για να πετύχει αυτό χρειάζεται μια μεγαλούτσικη ομάδα (>6-7 άτομα, κατα προτίμηση πάνω από 10) και

ΠΟΛΛΗ υπομονή στην αρχή. Φυσικά, τέτοια παιχνίδια απαιτούν πολιτικούς χειρισμούς και δεν πρόκειται να τα συναντήσετε μέσα στα dungeons, άλλα μόνο σε σαλόνια της υψηλής κοινωνίας

(πόσο μα πόσο συχνό στους παίκτες του VtM). Μετά τα πρώτα σέσσιον του campaign, κάποιος από τους παίκτες θα αναλάβει πρωτοβουλία να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του από τους

συμπαίκτες του, δημιουργώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση σχεδίων, αντισχεδίων, μηχανορραφιών και γενικά μπλέκουν τα μπούτια τους, με τον GM πλέον να αναλαμβάνει το ρόλο του Προέδρου

που συντονίζει τα μέλη του Δ.Σ. Έγραψα πάλι! Δεν χρειάζεται να προετοιμάσει ο ίδιος πλοκή οπότε έχει περισσότερο χρόνο να κάψει τον εγκέφαλό του προσπαθώντας να θυμάται

όλες τις λεπτομέρειες για τα πλάνα του καθενός.

 

9) Η Πέγκυ Καρρά: μη μου πείτε ότι μετά από ΤΟΣΕΣ επαναλήψεις του Κωνσταντίνου κι Ελένης δεν την έχετε μάθει. Ο χαρακτηρισμός δεν αναφέρεται απαραίτητα σε γυναίκες GMs, άλλα δεν

είναι λίγες αυτές που καταλήγουν σε αυτήν την κατηγορία, παρέα με τους άνδρες gayz με ποιητικές ψυχές. Μιλάμε για άτομα που ειλικρινά πιστεύουν πως είναι και γαμώ τους καλλιτέχνες

και βλέπουν το παιχνίδι σαν ευκαιρία να μας δείξουν την ομορφιά του εσωτερικού τους κόσμου- και μόνον αυτό. Φυσικά, μόνο οι ίδιοι βλέπουν τον εαυτό τους έτσι, και σαν κακοφωνίξ των RPG

θα σου πρήξουν το πουλάκι ανελέητα. Δείτε πως έχουν τα πράγματα: η Πέγκυ θα ετοιμάσει μόνο ένα ελάχιστο υποτυπώδες στόρυ, με 2-3 χαρακτήρες και αυτό είναι όλο. Για κάθε άλλο NPC, που

φυσικά δεν έχει θέση στο καλλιτέχνημά της, δεν έχει μπει καν στον κόπο να σκεφτεί όνομα και αυτοσχεδιάζει κάτι γελοίο εκείνη την ώρα. Το ίδιο ισχύει για κάθε στοιχείο που δεν την σκότισε

εγκαίρως, ακόμα και για ονόματα πόλεων. Αμα θες να αυτοσχεδιάζεις πρέπει να το έχεις, αλλοιώς καλύτερα μην κάνεις τίποτα. Το τραγικό με αυτά τα άτομα, είναι πως για να δείξουν πως δεν

είναι τελείως γαμησέ τα, παίρνουν τους κανόνες (που δεν καταλαβαίνουν πολύ καλά έτσι κι αλλοιώς) και τους ερμηνεύουν όπως νάναι, σαν ένας από μηχανής θεός με μαλάκυνση εγκεφάλου. Το

campaign τους είναι από την αρχή προμελετημένο για λίγα σέσσιονς (συνήθως κάτω από 3) στις διακοπές με την ηλίθια κολλητή τους και τους μπαμπουίνους γκόμενούς τους. Ναι, ακόμα και για

τους gayz άντρες ισχύει ακριβώς το ίδιο σχόλιο.

10) Ο "παλιος" -το παίζει ψαγμένος, μια που έπαιζε την 1η edition από οτιδήποτε στα νιάτα του, ενώ οι άλλοι ακόμα ήταν μια φαγούρα στο παντελόνι του πατέρα τους, και πιστεύει πως αυτό αρκεί.

Για να θυμηθεί τα περασμένα μεγαλεία που μετρούσε THAC0 σε ασπρόμαυρα πινακάκια θα ξεγελάσει μερικούς κακόμοιρους μπάσταρδους ότι έχει πείρα χρόνων για θα τους δείξει το "true

roleplaying", το οποίο συνοψίζεται σε 4 λέξεις: κακοφτιαγμένο κλισέ dungeon crawl. Επειδή είναι τεμπελόσκυλος τους παίζει το "The Keep on the Borderland" από τα νιάτα του, μη μπαίνοντας στον

κόπο να το προσαρμόσει στις "κατώτερες νέες edition" που του ζητούν οι παίκτες, και γίνεται αχταρμάς. Σύντομα τον εγκαταλείπουν μαζικά και κουνάει το κεφάλι σαν απογοητευμένος δάσκαλος

με την κατάντια της νεολαίας, ενώ μελαγχολεί κοιτάζοντας το κιτρινισμένο χαρτί του Gandathorn, Fighter/Mage/Druid, του αγαπημένου μοναδικού του χαρακτήρα που σκοτώθηκε άδοξα στο

1ο λέβελ απο γκόμπλιν κάπου στα 1980z.

11) Ο Τυχαίος: πρέπει να θανατώνωνται παραδειγματικά, αυτά τα ασυγχώρητα πλάσματα, που είναι ντροπή για τον κόσμο των RPG ότι εντάχθηκαν εξ'αρχής. Είναι άτομα τα οποία παίρνουν το

θέμα τόσο αψήφιστα και χαλαρά, που ένα βράδυ πάνω στο λιώσιμο, θα προτείνουν να "παιξουμε επιτόπου κάτι για το βράδυ να περάσει η ώρα". Κι αν τους υπενθυμίσεις πως χρειάζονται ζάρια

και κανόνες θα σου πουν "δεν πειράζει ρε, όπως να'ναι ας παίξουμε". ΟΧΙ ΚΥΡΙΕ. ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙΣ ΟΠΩΣ ΝΑΝΑΙ. Με βγάζει από τα ρούχα μου όταν ο κάθε ξέμπαρκος που αποφασίζει να παίξει

στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ επειδή βαριέται, τολμάει να αυτοαποκαλείται GM. Όπως οι ομοιοπαθητικοί δεν είναι γιατροί άλλα σε αφήνουν να το νομίζεις για να σου πάρουν τα φράγκα, έτσι και ο

"τυχαίος" δεν είναι GM άλλα ελπίζει... βασικά ΤΙ ακριβώς ελπίζει να πετύχει, δεν μπορώ να το φανταστώ. Θέλω να πω, τα PnP ποτέ δεν ήταν κουλ, και ΣΙΓΟΥΡΑ με το να πεις στην άλλη ότι

είσαι 12ου λέβελ πάλαντιν, δεν βελτιώνονται οι πιθανότητές σου να σκοράρεις, φράγκα δεν αποδίδει, ούτε σε βοηθάει να κοινωνικοποιηθείς καλύτερα με τα ούγκανα που τρέχουν στα γήπεδα για

τον ΜΠΑΟΚ. Οι Τυχαίοι είναι βέβηλοι και δυσφημούν με την ημιμάθειά και τσαπατσουλιά τους την ευγενή τέχνη στο σύνολό της. Άμα πετύχετε κανέναν σνομπάρετέ τον επιδεικτικά.