Terror: το να ξέρεις πως θα συμβεί κάτι πάρα πολύ άσχημο, αλλά δεν είσαι σίγουρος τι θα είναι αυτό, από που και πότε θα σου έρθει και ΠΟΣΟ άσχημο θα είναι.
Horror: όταν εντέλει τα κακάκια χτυπήσουν τον ανεμιστήρα, είναι εκείνη η αίσθηση που σου λύνονται τα γόνατα καθώς συνειδητοποιείς πόσο πολύ την έχεις πουτσίσει. Εάν το horror γίνει σωστά, θα είναι πολύ χειρότερο από ό,τι περίμενες από το terror, αλλά επειδή συνήθως είτε α) δε γίνεται σωστά είτε β) μπαίνει σε εφαρμογή το trope Nothing Is Scarier, καταλήγεις να ξενερώνεις.
Στο ποστ αυτό θα προσπαθήσω να αναλύσω τα καλύτερα και τα χειρότερα tropes που πετυχαίνω και να βγάλω άκρη στο πως διάολο μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε pnp.
Τα 10 + 1 Tropes που χρειάζεστε για να κάνετε τον Μάικ να ανατριχιάσει:
1) Slow and Steady does it: Αυτό είναι το πρώτο και πιο μπελαλίδικο κομμάτι της όλης διαδικασίας. Πρέπει να χτίσετε σταδιακά την ατμόσφαιρα της επικείμενης απειλής. Για να το πετύχετε αυτό δώστε βάση σε τρία στοιχεία:
- ρυθμός: όταν λέω να το πάτε αργά δεν εννοώ να τη δείτε Κιούμπρικ, στα περίφημα intro των ταινιών του που σου δείχνει για 5 λεπτά κάτι εντελώς ανούσιο (στη Λάμψη ένα αμάξι σε ένα δρόμο, στην Οδύσσεια του Διαστήματος ένα διάδρομο). Πάρτε το χρόνο σας για να δείξετε πως ναι, υπάρχει απειλή, και ταυτόχρονα παρουσιάστε με συνοπτικό αλλά πλήρη τρόπο τα άλλα δύο στοιχεία.
- κόσμος: πρέπει να αποκτήσει το δικό του 'τύπο' και την αίσθηση του νορμάλ για τις περιστάσεις. Αν δεις και μάθεις τα πράγματα σε ηλιοφάνεια, θα γίνουν αυτόματα πολύ πιο ominous όταν σκοτεινιάσει.
- χαρακτήρες: για να πετύχει ο τρόμος, ειδικά ο personalized απαιτείται ταύτιση του θεατή με έναν χαρακτήρα. Αν όλοι είναι κόπανοι ή μαλάκες, ο θεατής θα είναι με το μέρος των τεράτων (βλέπε Walking Dead). Προφανώς, σε pnp αυτό ισχύει μόνο για τους NPCs αλλά αυτό είναι υπόθεση για μελλοντικό πόστ.
2) Το ακαθόριστο της απειλής, όπως η αίσθηση πως κάποιος -ή κάτι- σε παρακολουθεί. Όταν η ανταγωνιστική δύναμη είναι άγνωστη-αόρατη, αυτομάτως σου περιορίζει τη δυνατότητα να αμυνθείς (βλέπε 3). Έχω στο νου μου τρία λαμπρά παραδείγματα:
- στο τρέιλερ του The Pledge (0:48 omg), ΔΕ σου δείχνουν τον ανώμαλο.
- στο Silent Hill: Downpour, κάποιος σου αφιερώνει τραγούδια στο ραδιόφωνο και στα καπάκια κάθε φορά σκάνε τέρατα. Αργότερα, όταν βρίσκεις τον DJ, κάποιος αφιερώνει σε αυτόν ένα τραγούδι... Μάικ αν το διαβάζεις αυτό και μια περίεργη φωνή σε πάρει για αφιέρωση, totally δεν θα είμαι εγώ :P
- στο πρώτο επεισόδιο της σειράς invasion: ξαναβρίσκουν την τύπισσα που ήταν αγνοούμενη στο μυστηριώδη τυφώνα κατά τη διάρκεια του οποίου κάτι ήρθε στη γη, και παίρνει αγκαλιά την μπεμπέ κορούλα της. Το μικρό μουτρώνει και ζορίζεται: 'you smell different'.
3) Πρωτόγονοι Φόβοι: Η παράλυση και η αδυναμία να αντιδράσεις. Αυτό ακριβώς που ισχύει στην υψοφοβία και στην αίσθηση ότι 'πέφτεις' πριν σε πάρει ο ύπνος. Πρόκειται για το trope που αρνείται να εμπεδώσει ο Stephen King: όταν μπορείς να τα βάλεις με κάτι, αυτομάτως παύει να είναι τρομακτικό. Χάρη σε αυτήν την αρχή, τα βιβλία του Κάφκα μπορούν κάλλιστα να θεωρηθούν τρόμου, όπου ένα ακατάληπτα πολύπλοκο γραφειοκρατικό σύστημα-τέρας στρέφει την προσοχή του πάνω σου και σε καταβροχθίζει χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα για να το σταματήσεις, σαν ένας ιστός αράχνης που όσο το παλεύεις τόσο χειρότερα μπλέκεσαι. (btw: αράχνες: ό,τι πιο απαίσιο υπαρχει, αυτές οι κινήσεις που κάνουν τα πόδια τους, oh jesus, οι κινήσεις! για τις αράχνες βλέπε: uncanny valley, επόμενο ποστ)
4) Το μεταφυσικό ενάντια στο καθημερινό-απτό, και η σχέση του με το willing suspension of disbelief. Αυτό είναι βέβαια κάπως υποκειμενικό και σχετίζεται με τις παραδοχές που δύναται να κάνει ο αναγνώστης, αλλά προσωπικά λίγα πράγματα είναι λιγότερο τρομακτικά από το σαφές μεταφυσικό. Όταν ο άλλος σου λέει 'demon', 'satan' και τα ρέστα, αυτομάτως έχω στο μυαλό μου Balrogs. Επικό ναι, τρομακτικό όχι. Κάτι τέτοιο, το θετικό, ορθολογικό μυαλουδάκι μου το καταχωρεί ως 'αδύνατο να συμβεί' οπότε το WSD πάει περίπατο. Παράδειγμα: από τα βιβλιαράκια που πουλάνε στα κτελ, 'Ο Ψυχαναλυτής' (John Katzenbach), που δέχεται απειλητικό γράμμα από έναν ψυχάκια που υπογράφει ως 'Ρουμπελστίλτσκιν' και σε περίπτωση που δεν ανακαλύψει ποιος είναι και γιατί τον μισεί θα του καταστρέψει τη ζωή. Και το κάνει. Εδώ είναι επίσης που διαπρέπει ο Κάφκα, στη Δίκη (κι έπειτα το γυρνάει τούμπα στην Κατσαρίδα).
5) Η Σήψη. Όχι μόνο σωματική, αλλά και πνευματική. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να δώσεις την αίσθηση θανάτου από το να δείξεις τα αποτελέσματά του, όπως αυτά εμφανίζονται σταδιακά στην πράξη. Η Σήψη φαίνεται προφανώς όχι μόνο στους χαρακτήρες αλλά και στο περιβάλλον: εγκατελειμμένα κτίρια που άλλοτε ήταν χαρούμενα μα πλέον καταρρέουν από την αδιαφορία, ειδικά λούνα παρκ, πολυκαταστήματα και μέρη αναψυχής-μέρη συνδεδεμένα με ξεγνοιασιά που όμως πλέον έχουν γίνει απειλητικά, και το δείχνουν, συμβολίζοντας τη μιζέρια και τον αργό, οδυνηρό θάνατο...
(δυστυχώς βγαίνει πολύ μεγάλο, οπότε πάρτε ένα γατί και to be continued)
όσοι θέλετε να κάνετε αφιερώσεις στο Μάικ με voice distortion, εδώ: https://www.facebook.com/InnerVoyageShow
η πουτάνα ο Pewdiepie φταίει που δεν μπορώ να καταλάβω τη διαφορά terror και horror
ΑπάντησηΔιαγραφήωραιο ποστακι.
ΑπάντησηΔιαγραφή